“เกล็น ลอนส์เดล..!”
คีแกนเรียกชื่อเต็มยศคาดโทษอัลฟ่าหนุ่มทันทีด้วยความตกใจ กลิ่นหอมอ่อน ๆ ของน้ำทะเลที่ดูนุ่มลึกนั้นทำให้เจ้าตัวจำต้องขบกรามแน่นข่มอารมณ์อะไรบางอย่าง ก่อนจะเบี่ยงตัวออกจากการถูกคุกคามอย่างรวดเร็ว เขากัดฟันแน่นด้วยความโกรธ นัยน์ตาคู่สีฟ้าแข็งกร้าวต่อต้าน แต่เกล็นดูเหมือนจะไม่ยอมแพ้ เจ้าตัวรีบโถมตัวเข้าหาคนตรงหน้าอีกครั้งด้วยสัญชาตญาณที่กำลังครอบงำ เจ้าของห้องเสียหลักล้มตัวลงบนเตียง กลิ่นฟีโรโมนบางอย่างยังคงหอมคละคลุ้งจนเกล็นไม่สามารถควบคุมสติได้
“หยุด! ฉันบอกให้หยุด .. แม่งเอ้ย!”
คีแกนสบถอย่างหัวเสีย นัยน์ตาคู่สีฟ้าจ้องมองภาพอัลฟ่าหนุ่มที่กำลังตอบสนองต่อกลิ่นของเขาด้วยความหงุดหงิด มือหนาออกแรงผลักคนด้านบนออกเต็มแรงแต่ดูเหมือนอีกฝ่ายจะไม่สนใจการต่อต้านของเขาเลยแม้แต่นิดเดียว
เกล็นขบริมฝีปากสูดดมกลิ่นกายที่ซอกคอขาว ปลายลิ้นไล้เลียเลื่อนจากลำคอลงไหปลาร้าเนียนด้วยกามอารมณ์ กลิ่นหอมอ่อน ๆ คละคลุ้งกระตุ้นสัญชาตญาณของเขาได้อย่างดีเยี่ยม ลมหายใจของเจ้าตัวติดขัด มันต้องการ.. ต้องการเหลือเกิน ฟันคมครูดกัดบ่งบอกถึงความต้องการนั้นของตัวจนผิวเนียนขาวขึ้นรอยแดงช้ำสีจาง ปลายนิ้วสอดเข้าใต้เสื้อยืดตัวบางออกแรงบีบสะโพกมนเบา ๆ แสดงถึงสถานะบนเตียงของอีกฝ่ายได้อย่างชัดเจน และนั่นทำให้คนถูกกระทำที่กำลังกัดฟันกรอดข่มอารมณ์โกรธอย่างหมดความอดทน
..........................................
“ออสติน วาร์ด!”
เกล็นตะโกนเรียกเพื่อนสนิททันทีที่เดินออกมาจากห้องรับรอง เจ้าของชื่อหยุดชะงักโดยไม่ได้หันกลับมามอง อัลฟ่าหนุ่มถอนหายใจเล็กน้อยอย่างโล่งอก อย่างน้อยอีกฝ่ายก็ยังหยุดเดิน เขาขยับตัวเข้าไปประชิดเพื่อนสนิทก่อนจะจับไหล่ให้คนตรงหน้าหันกลับมาสบตากับเขาตรง ๆ
“จะไปไหน เดินหนีออกมาทำไม”
ออสตินไม่ได้ตอบ เขาทำแค่เพียงเอ่ยปากถามกลับในสิ่งที่ตัวเองสงสัย
“มึงกับอัลฟ่าเขตสิบสามคนนั้นมีความสัมพันธ์กันยังไง”
“หะ..?”
คนถูกถามชะงัก เขาแปลกใจเล็กน้อยที่ได้ยินคำถามนี้
“ที่มึงทำเหมือนโกรธกูเพราะคิดว่ากูมีอะไรแล้วไม่บอกมึงหรอ หรือว่ายังไง”
“ไม่ใช่”
ออสตินตอบสวนขึ้นมาทันที นัยน์ตาคู่สีน้ำตาลนั้นจริงจังแต่ก็แฝงไปด้วยความสั่นไหวจนเกล็นเริ่มรู้สึกกระวนกระวาย
“แล้วมึงโกรธกูเรื่องอะไร”
คนถูกถามถอนหายใจ
“ตอบคำถามกูมาเกล็น มึงกับอัลฟ่าคนนั้นมีความสัมพันธ์กันยังไง”
เกล็นนิ่ง คิ้วเรียวขมวดเข้าหากันเป็นปม สีหน้าแสดงออกถึงความไม่เข้าใจ และแน่นอนเขาเลือกที่จะยังไม่ตอบคำถามข้อนี้
“ถ้ามึงยังไม่บอกกูว่าเป็นอะไร กูก็ไม่ตอบ ตอนนี้กูแค่อยากรู้ว่ามึงเป็นอะไร แล้วกูก็ไม่เข้าใจว่ามันเกี่ยวกับคนอื่นยังไง”
ทั้งคู่นิ่ง ความเงียบเข้ามากัดกินพวกเขาอยู่ครู่หนึ่ง นัยน์ตาคู่คมสบเข้าหากันอย่างต้องการสื่อความหมายก่อนที่อัลฟ่าหนุ่มจะเอื้อมมือมาบีบต้นแขนของเกล็น
“ทำไมจะไม่เกี่ยว”
เสียงทุ้มว่าพร้อมกดเสียงตัวเองให้ต่ำลง มือทั้งสองข้างออกแรงบีบหนักขึ้น สายตาที่สบตรงมาแสดงออกถึงความจริงจังก่อนที่อัลฟ่าหนุ่มจะขยับริมฝีปากอย่างไม่มั่นใจเพื่อบอกในสิ่งที่อัดแน่นอยู่ในใจออกมา
“มึงไม่น่าเกิดมาเป็นอัลฟ่าเลยเกล็น”
“...”
“ไม่น่าเลยจริงๆ”
Guest
