Adrenaline of love

คำเตือนก่อนอ่าน >> เนื้อหามีความรุนแรงทั้งการใช้ภาษา ความคิดของตัวละคร และการใช้กำลัง อาจกระทบกับความรู้สึกของรี้ด โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่านนะคะ  

Adrenaline of love 

" หมอมะนาวเค้ามีใครยังวะ กูเห็นโสดมาตั้งนานล่ะ " นฤดลหนึ่งในวงสนทนาของกลุ่มเพื่อนหมอเอ่ยคำถามที่ทำเอาคนทั้งโต๊ะอยากรู้ ไม่เว้นแม้แต่คนที่นั่งโต๊ะติดกันก็พลอยตั้งใจฟังไปด้วย  

อันที่จริงสถานภาพของเขาไม่ควรจะมานั่งในโซนเดียวกับนักดื่มทั่วไปพวกนี้เลยด้วยซ้ำ มาเทโอ้ นิคาซิโอ้ผู้นำกลุ่ม 'นิคาซิโอ้' หนึ่งในสามแก๊งมาเฟียที่ใหญ่ที่สุดในอิตาลี เขาควรจะได้นั่งในโซนวีไอพีถ้าหากไม่ใช่กะรัตฟ้าลืมสั่งลูกน้องตัวเองว่าเขาจะมาและตอนนี้โซนวีไอพีก็เต็ม มาเทโอ้ไม่อยากทำตัวมีปัญหาเลยจำยอมต้องนั่งตรงที่ว่างและที่ว่างนั่นก็กำลังจะทำให้ได้ยินเรื่องดีๆ 

" เคยคบ " มาเทโอ้ได้ยินหนึ่งในนั้นพูด  

" ยังไงวะ หมอมะนาวเคยคบกับใครอะ หมอด้วยกันเองป่าววะ " 

มาเทโอ้นั่งนิ่งฟังอย่างตั้งใจมากกว่าตอนถูกแม่เรียกไปอบรมซะอีก แล้วไอ้คนที่นั่งหันหลังชนเขาก็พูด " กูเอง " เรียกเสียงฮือจากทั้งกลุ่ม มาเทโอ้ถือแก้วเหล้าค้างไว้  

" ตั้งแต่เมื่อไหร่ "  

" สมัยเรียน กูอยู่ปีห้า เค้าอยู่ปีสามคบกันปีเดียวกูก็เลิก " คนพูดดูเหมือนจะภูมิใจระคนดูแคลน มาเทโอ้อยากหันไปดูหน้าไอ้คนข้างหลังจริงๆ  

" ทำไมเลิกกันเร็วจัง ความคิดไม่ตรง เวลาไม่ตรงกันเหรอ หมอดิษ "  

" ก็หลายๆเรื่อง " รดิษฐ์ยกไหล่ไม่ใส่ใจ " แต่เรื่องสำคัญที่กูต้องเลิกก็เรื่องอย่างว่าแหละ " มาเทโอ้ได้ยินความดูถูกและขบขันในวงเหล้านั้น พวกนั้นคะยั้นคะยอให้ผู้ชายเฮงซวยเล่าเรื่องบนเตียงของเขาและมะนาว  

" ไม่มีอะไรให้น่าจำว่ะ จับไปก็สะบัดสะบิ้ง ขนาดแค่จ่ออยู่ทางเข้าก็ร้องไห้เหมือนกูไปฆ่าใครตาย กูหมั่นไส้ก็เลยขย่มแม่งทั้งแบบนั้นแหละ -- เฮ้ย! ห่าอะไรวะเนี่ย!! " รดิษฐ์โวยลั่นเขาลุกขึ้นยืนพรวดทั้งๆที่หัวของเขาเปียกปอนไปด้วยเหล้าทั้งขวดที่อีกฝ่ายเทใส่อย่างตั้งใจ รดิษฐ์นายแพทย์หนุ่มหันกลับมามองคู่กรณีที่ยังไม่ทันได้มองเต็มตาก็ถูกกำปั้นชกเปรี้ยงเข้าให้ล้มหงายไปกองบนโต๊ะขวดเหล้า แก้วเหล้ากระจัดกระจาย มาเทโอ้กระโดดข้ามโซฟาตัวยาวตามเข้าไปเตะปากรดิษฐ์ท่ามกลางเสียงร้องกรี๊ดของคนในร้าน กลุ่มเพื่อนหมอแตกฮือทำตัวไม่ถูก รดิษฐ์เองก็ตั้งตัวไม่ทันได้แต่นอนร้องโอดโอย  

" มึงเป็นใครวะเนี่ย มาต่อยกูทำไม " รดิษฐ์ถาม 

" คุณแมท " ดวินลูกน้องคนสนิทตามจะเข้ามาห้ามแต่พอเห็นสายตาคนเป็นนายก็ต้องชะงักแล้วห้ามลูกน้องคนอื่นๆไม่ให้เข้าไป มาเทโอ้หันกลับไปมองรดิษฐ์ที่ยังนอนลุกไม่ขึ้นก่อนจะเอาเท้าเหยียบไปที่ใบหน้าของอีกฝ่าย แววตาดุร้ายราวกับสัตว์ป่ายามล่าเหยื่อ 

" ปากมึงอย่าเอาไว้พูดอีกเลย ไว้วางเท้ากูนี่แหละ "  

**เรื่องนี้เป็นเรื่องที่แต่งขึ้นเองไม่มีความเกี่ยวข้องกับบุคคลใดที่มีอยู่จริง แต่งขึ้นเพื่อความบันเทิงเท่านั้น ดังนั้นโปรดใช้วิจารณญาณและอ่านด้วยความบันเทิงนะคะ** 

***นิยายทุกเรื่องที่ lotte แต่งเป็นลิขสิทธิ์ของ lotte เท่านั้น ห้ามมิให้ผู้ใดหรือบุคคลใดคัดลอกเนื้อหาหรือดัดแปลงเนื้อหาหรือนำเนื้อหาไปเผยแพร่โดยไม่ได้รับอนุญาตเด็ดขาด*** 

สงวนลิขสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์ พ.ศ.2537 

รูปภาพ cr : unsplash