วุ่นรักป่วนใจ

เรื่องราววุ่นๆของผมที่ดันชอบไปสร้างปัญหาให้คนคนหนึ่งทุกครั้งที่เจอกันเรียกได้ว่าเจอกันทีไรต้องมีเรื่องวุ่นวายตลอด ครั้งแรกที่เจอกันผมก็ไปเตะตูดเขากลางห้าง ต่อมาก็ทำรถสปอตคันหรูของเขากระจกหลุดและมีเรื่องเพิ่มทุกครั้งที่เจอหน้ากันแล้วเจอหน้าเขาทีไรผมก็ต้องหงุดหงิดทุกทีเพราะความหน้าตายพูดน้อยนับคำได้ของเขา

“ทำไมชอบให้ผมพูดซ้ำ” เขาทำหน้าหงุดหงิดใส่ผม

“คุณก็พูดให้มันรู้เรื่องดิจะประหยัดคำพูดอะไรนักหนาแค่พูดขยายความมาหน่อยมันไม่ทำให้ปากคุณเป็นตะคิวหรอก”

“พูดมาก” เขาพูดขึ้นมาลอย ๆเหมือนคุยกับตัวเองแต่ผมได้ยิน

“อย่างผมเรียกว่าพูดปกติแต่อย่างคุณน่ะอีกนิดก็จะเป็นใบ้แล้ว”

ผมไม่รู้ว่าทำไมตัวผมถึงต้องมาวนเวียนอยู่ใกล้กับคนหน้าตายแบบเขาตลอดเวลาหรือว่ามันจะเป็น…กรรมลิขิต