แสงทิวาพร่ารัก

“ที่รักพายพายเหนื่อย”  

“งั้นตอนกลับเราขึ้นลิฟต์กันไหม” 

“แต่พายพายกลัว”  

“แล้วไม่เหนื่อยเหรอ” ทิวาใช้หลังมือซับเหงื่อให้กับคนตัวไม่เล็กกว่า หากนับความสูงเขาก็คงโตกว่า แต่นับเรื่องน้ำหนักเขาอาจเป็นฝ่ายตัวเล็ก 

“พายพายเหนื่อย แต่พายพายกลัว ที่รักทำให้พายพายหายกลัวไม่ได้เหรอ” 

“ทำยังไงล่ะ?” 

“ถ้าอุ้มพายพายจะไม่กลัว” คนฟังนิ่งคิดแต่ยังโบกนิตยสารให้อยู่ เขารู้ว่าเด็กหญิงเหงื่อออกและมันหมายความว่าร้อน 

“อุ้มไม่ไหว” พระพายทำหน้าเศร้ากับคำตอบที่ได้รับฟัง คิดไปถึงคำว่า ‘ของมีประโยชน์’ ที่ครูนวิยาพูดบอกไว้ ‘ต่อไปจะทานของมีประโยชน์ ที่รักจะได้อุ้มไหว’ “กอดได้ไหม ถ้ากอดจะหายกลัวหรือเปล่า” 

“ไม่รู้เหมือนกัน งั้นตอนกลับที่รักลองกอดพายพายนะ” 

“ได้” ทิวาตอบรับอย่างเต็มใจ