อยากบอกเธอรักครั้งแรก ep.1

อยากบอกเธอ รักครั้งแรก ep1 

ชาญ เด็กชายขี้อาย ทีี่เกิดมาในครอบครัวฐานะปานกลาง พ่อแม่ทำงานหนักเพื่อหาเลี้ยงดูลูก 2 คน ชาญเป็นลูกคนเล็ก มีพี่สาวหนึ่งคน ชาญเป็นเด็กขี้อาย ที่ไม่ค่อยกล้าพูดกล้าคุย หรือเล่นกับคนที่ตัวเองไม่รู้จักหรือสนิทด้วยสักเท่าไหร่ ความขี้อายของชาญเป็นอุปสรรค์ในการบอกรักกับเด็กผู้หญิงหลายคน ซึ่งนั่นทำให้ชาญ ต้องอยู่โดดเดียวไปนานแค่ไหน ลองติดตามได้ใน อยากบอกเธอ รักครั้งแรก  

เมื่อตอนผมอายุได้ประมาน 7 ขวบ(ป.1) ผมได้เริ่มเข้าเรียนที่โรงเรียนแห่งหนึ่งแถวบ้าน ตอนนั้นอยู่แถวบางปะกอก เลยได้เข้าโรงเรียนวัดบางปะกอก การได้เข้าไปที่โรงเรียนนี้ ผมต้องเดินจากบ้านไปโรงเรียนน่าจะเป็นระยะทางประมาน 1 กิโล ซึ่งก็ต้องเดินทั้งไปและกลับทุกวัน นั่นเพราะพ่อและแม่ต้องทำงาน จึงไปส่งผมกับพี่สาวไปโรงเรียนไม่ได้ ทุกวันผมต้องเดินไปกับพี่สาว ส่วนขากลับ กลับใครกลับมัน พ่อแม่ทำงาน ไม่มีเวลามารับมาส่ง เท่าที่จำได้ พ่อและแม่ไม่เคยมารับที่โรงเรียนเลย กลับไปถึงบ้าน ถ้าบ้านล้อคกุญแจ แสดงว่าแม่และพ่อไม่อยู่ออกไปทำงานยังไม่กลับ ถ้าหิวแม่ซื้อไวตามิลล์ยกลังวางไว้หน้าประตูบ้าน (ยกลังแบบขวดแก้ว) จะเปิดขวดได้ ต้องใช้ที่เปิดขวด แม่จะเอาที่เปิดขวดซ่อนไว้แถวนั้น ซึ่งก็เป็นแบบนี้ประจำ ผมหิวก็เปิดไวตามิลล์กินได้เลย ตื่นเช้ามาก็ต้องเดินไปโรงเรียนเหมือนเดิม เมื่อถึงโรงเรียน ก็เรียนเล่นตามปกติ ตอนนั่นก็มีเพื่อนๆมากมาย เล่นด้วยกันตลอด แต่จะมีเด็กหญิงอยู่คนนึง เธอชื่อว่า ลลินธร ชื่อเล่นไม่รู้เพราะไม่กล้าคุย เธอเป็นคนเดียวทีผมไม่กล้าคุยและไม่กล้าเล่นด้วย นั่นเป็นเพราะผมแอบชอบเธอนั่นเอง เธอเป็นเด็กที่น่ารักมาก หน้าตาเธอน่ารักแบบไม่รู้จะอธิบายยังไง รู้แค่ว่าเธอน่ารักและผมชอบเธอมาก แต่ด้วยอะไรก็ไม่รู้ ผมไม่คุยกับเธอและไม่เล่นด้วย เวลาที่พวกเราเล่นกันถ้ามีเธอเล่นด้วยผมก็จะไม่ยุ่งหรือเล่นก็จะไม่ไปใกล้เธอด้วยเพราะความอายและไม่อยากให้ใครรู้ว่าเราชอบเธอนั่นเอง ในตอนนั้น ผมเห็นเธอสนิทกับเด็กผู้ชายอยู่คนนึ่ง เด็กคนนี้คล้ายๆแต๋วๆ อ้อนแอ้นๆ และชอบร้องไห้ ผิวขาวมีความเป็นผู้ดีมากกว่าคนอื่น เด็กคนนี้ชื่อ ถาวร เมื่อไรที่ถาวรร้องไห้ ลลินธร จะเข้ามาปลอบมากอด และบางครั้งมีการห้อมแก้มด้วย ซึ่งผมก็ไม่รู้ว่าเธอกับถาวรเป็นอะไรกัน เค้าตกลงเป็นแฟนกันหรือเปล่าเราก็ไม่รู้ ได้แต่รู้ว่าไม่ค่อยชอบที่เห็นสองคนนี้สนิทกัน แต่ก็แอบคาดหวังว่าทั้งคู่คงไม่ได้ชอบกัน ไม่ได้เป็นอะไรกัน 

ผ่านไปวันนึง พวกเราเล่นวิ่งไล่จับในห้อง ซึ่งก็เล่นกันหลายคน เล่นไปเล่นมา ถาวรอยากเล่นด้วยจึงชวนลลินธรมาเล่น เอาละสิ เด็กสาวคนที่เราชอบมาเล่นด้วยจะทำไงดี ในใจไม่อยาก แต่อีกใจก็อยาก สองจิตสองใจ แต่คราวนี้ผมไม่ปฏิเสธยอมเล่นด้วย เพราะคราวนี้อาจจะได้ใกล้ชิดเธอขึ้นมาบ้าง ในใจก็คาดหวังว่าขอให้ได้อยู่ใกล้เธอบ้าง ในที่สุดก็ตกลงเล่นกัน พอเล่นกันสักพักก็ชุลมุนวุ่นวายมาก วิ่งกันไปมั่วไปหมด เกิดเหตุชุลมุนชุลเก กอดรัดฟัดเหวี่ยงกันยกใหญ่ ในที่สุดก็ตาผมต้องเป็นคนวิ่งไล่จับ ในใจวิ่งไปไล่ไป อยากจะไปไล่จับ ลลินธร ก็ไม่กล้า แต่ถ้าไม่ไล่ก็จะไม่ได้ใกล้ชิด ผมทำแกล้งเป็นวิ่งไล่จับคนอื่น เล็งคนที่อยู่ใกล้เธอ เพื่อจะได้ทำเป็นวิ่งไล่เธอได้โดยที่ไม่ทำให้คนอื่นสงสัย ในที่สุดผมตัดสินใจวิ่งไล่เธอ วิ่งไล่ด้วยความเร็วเต็มสปีด ผมเร่งฝีเท้าอยากสุดความสามารถ จนในที่สุดผมก็คว้าจับแขนลลินธรได้ ผมดึงตัวเธอเข้ามาตัวเราประกบแนบชิดกัน เธอเซมาตามแรงที่ผมกระชากเธอ จนเราหน้าใกล้กัน ตัวเราแนบชิด ผมมองเธอ ในใจเต็นไม่เป็นส่ำ ในขณะที่ผมกำลังจินตนาการว่าอะไรจะเกิดขึ้นต่อไป อยู่ๆเพื่อนๆก็เข้ามารุมจนเราทั้งคู่ล้มทับกัน เพื่อนๆกระโดดลงมาทับๆๆๆๆๆๆ กันจนผมกับลลินธร อยู่ใต้สุด ตัวผมกับเธอนอนทับกัน เธออยู่ล่างสุด ตัวผมอยู่บนตัวเธอ หน้าผมกับหน้าเธอแทบจะแนบชิดกัน ตอนนั้นใจผมสั่นและตื่นเต้นมากๆ จมูกผมใกล้เธอจนผมได้กลิ่น กลิ่นตัวเธอหอม หอมมาก ผมวังเกตุเห็นแก้มเธอมีเส้นเลือดฝาดเส้นเล็กๆ ผิวหน้าใส เนียน ผมอยู่ใกล้จนมองเห็นได้ชัดขนาดนั้น ในตอนนี้ผมได้แต่คิดว่าอยากอยู่แบบนี้ไปตลอดไม่อยากให้เธอหลุดออกไปไหนเลย อยากหยุดเวลาเอาไว้ตรงนี้ หยุดประเดี๋ยวนี้เลย ยังไม่ทันจะได้คิดอะไรต่อ เธอหันหน้ามา สายตาเธอกับสายตามผมได้สบกัน เธอมองมาและผมมองตอบ เราจ้องตากันอยู่สักพัก จนผมไม่อาจห้ามใจตัวเองได้ ผมจึงได้ทำในสิ่งที่ไม่คาดฝันขึ้น นั่นคือผมได้บรรจงจมูกลงบนแก้มของเธอเข้าไปฟอดนึงโดยที่ผมไม่รู้ตัวว่าผมได้ทำอะไรบ้าๆลงไป ผมหอมแก้มเธอ แบบเต็มๆ ฟอดใหญ่ซื้ดเต็มปอด พอหอมเสร็จเธอดิ้นๆๆๆ แล้วเธอก็พูดขึ้นว่า “อึดอัด” เธอพยายามผลักตัวผมออก ผมขยับตัวเพื่อช่วยให้เธอได้ลุกขึ้น พอเราทั้งคู่ลุกขึ้น ผมยืนมองหน้าเธอ ตัวเกร็ง ในหัวมืดไปหมดคิดอะไรไม่ออก แต่แล้วอยู่ๆ ผมกลับวิ่งหนีออกไปจากห้อง ผมวิ่งไปแบบไม่คิดชีวิต ในตอนนั้นผมกลัวมาก กลัวว่าเธอจะด่าและบอกเพื่อนๆหรือว่าไปฟ้องอาจารย์ว่าผมแอบหอมแก้เธอ ผมวิ่งไปแอบในห้องน้ำพักใหญ่ จนถึงเวลาเข้าเรียนแต่เมื่อกลับเข้ามาที่ห้อง ทั้งห้องเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น เธอเงียบและไม่มองหน้าผม และไม่พูดอะไร ผมก็ได้แต่กลัวว่าเธอจะไปบอกใครว่าผมทำกับเธอแบบนั้น แต่เธอก็ไม่ได้ทำ เวลาผ่านไป ผมยังคงไม่คุยกับเธอ และเราไม่ได้เล่นด้วยกันอีก ผมได้แต่ระอายใจที่ทำแบบนั้น อยากบอกเธอว่าขอโทษ และอยากคุยกับเธอมากกว่านี้ ผมอยากเป็นเพื่อนเธอ อยากเล่นด้วยกัน อยากทำกิจกรรมอื่นๆร่วมกันอีก แต่ผมก็ได้แค่คิด และยังทำเป็นเฉยชากับเธออีกซะด้วย ผมยังคงพูดกับเธอ จนในที่สุด ชีวิตเด็ก ป.1 มันช่างผ่านไปเร็วมากๆ  

พอขึ้น ป. 2 ไม่รู้ว่าทำไมผมกับเธอจึงไม่ได้อยู่ห้องเดียวกัน และตั้งแต่นั้น ผมก็แทบไม่ได้เจอเธออีกเลย ไม่รู้ว่าเธอไปอยู่ห้องไหน แต่เนื่องด้วยว่าผมคงยังเด็กจึงไม่ได้พยายามที่จะตามหาเธอ ก็ได้แต่ปล่อยให้เวลาผ่านไปและใช้ชีวิตในวัยเด็กให้หมดไปตามประสาเท่านั้น  

มีต่อ ep2 .ดูซิว่า ชาญ เด็กขี้อาย จะกล้าบอกรักกับเด็กสาวคนไหนหรือไม่