อดีตร้าว (มี E-book แล้วค่ะ)

ฝากทุกคนเอ็นดูจิ้มโหลดอีบุ๊กด้วยนะคะ 

E-Book พร้อมโหลดแล้วนะคะ 

“ผมมาลาคุณครั้งสุดท้ายแล้วนะหอม” มือใหญ่วางช่อดอกไม้จันทน์หน้าแท่นเมรุอย่างเบามือพร้อมหันไปมองรูปของภรรยาที่ตั้งอยู่ข้างๆ แท่นดอกไม้ แล้วมืออีกข้างที่ว่างก็ยกขึ้นปาดเช็ดน้ำตาที่กำลังจะหยดไหลทิ้ง แม้ไม่เข้าใจความรู้สึกของตัวเองตอนนี้ว่าเป้นยังไง แต่ก็มั่นใจว่าไมได้ดีใจแน่ที่มะลิลาจากไป 

“เพราะแก! เพราะแกคนเดียวทำให้ยัยหอมต้องจากไปแบบนี้” เสียงห้าวแข็งกระด้างดังขึ้นพร้อมกับร่างใหญ่กระโจนเข้าหาน้องเขยที่ไม่เคยมีตัวตนในสายตาครอบครัวตัวเอง หากไม่ใช่งานศพน้องสาวก็คงไม่โผล่หน้ามา แต่ยังไม่ถึงตัวของลูกเขยก็ถูกฐาติคนอื่นๆ กอดรั้งไว้ 

“พอได้แล้วตาหิน” เสียงทุ้มของชายชราดังขึ้นห้ามปรามลูกชาย เพื่อให้นึกถึงคำขอร้องวลูกสาวของตนเองและหงสากับหัสดินก็สัญญากับมะลิลาแล้วจะไม่ทำร้ายพัดยศ หลังจากวันนี้ไปจะต่างคนต่างอยู่อย่างที่มะลิลาต้องการอยากให้เป็น 

“คุณท่านผมขอโทษ” พัดยศเอ่ยขอโทษพร้อมย่อตัวคุกเข่ากับพื้นหน้าแท่นดอกไม้จันทน์ แต่หงสาไม่ได้สนใจจะมอง เขาเดินหนีคนที่นั่งคุกเข่าตรงหน้าตัวเองไปนั่งในศาลา เพราหากยังอยู่ตรงนี้คงได้เอาไม้เท้าในมือฟาดทุบอีกฝ่ายแน่นอน 

“คำขอโทษของมึงมันสายไปแล้วอ้ยศ พูดไปน้องกูก็ไม่กลับมาแล้วไอ้เชี้ย!” หัสดินผลักอีกฝ่ายออกไปให้พ้นทางเดินตัวเองแล้วเดินตามพ่อไปนั่งในศาลา วนพัดยศก็หันไปมองรูปของมะลิลาล้วลุกขึ้นเดินออกไปจากตรงนี้ 

อีกมุมหนึ่งของวัดหญิงสาวที่มีหน้าตาคล้ายรูปตั้งหน้าเมรุพร้อมเผานั้นยกมือขึ้นปาดเช็ดน้ำตาตัวเองที่หลั่งรินไม่หยุด ใช่นั่นคือ ‘งานศพของเธอ’ ที่ถูกจัดขึ้นเพื่ออำลาเธอครั้งสุดท้าย 

“มันสายไปแล้วคุณยศ เรื่องของเรามันจบตั้งแต่ที่คุณเลือกผู้หญิงคนนั้นแล้ว” พึมพำกับตัวเองแล้วตวัดผ้าที่คล้องคอขึ้นมาคลุมหน้าเดินออกจากมุมวัดไปเงียบๆ พร้อมกับโลงศพที่ไร้ศพถูกส่งเข้าเมรุแล้วควันโขมงก็ลอยออกจากปองเมรุ…..