ให้หัวใจพิสูจน์รัก
แนะนำเรื่อง
คิรัน ลูกสาวคนเล็กเกิดมาพร้อมความบกพร่องทางสายตา ไม่สามารถมองเห็นได้ชัดเจน มองเห็นแค่เพียงเลือนรางเท่านั้น ยิ่งทำให้แต่ผู้เป็นแม่คุณนายลินดาประคบประหงมราวกับไข่ในหิน คิรันเธอไม่ได้มีชีวิตที่ลำบากเลย ครอบครัวเธอมีพร้อม แล้วยังมีคิมหันต์พี่สาวที่แสนดีคอยช่วยเหลือเธออีกด้วย ไม่ว่าเธอจะทำอะไร คนในครอบครัวพร้อมสนับสนุน
ด้วยความบกพร่องทางสายตา เธอจึงไม่ค่อยได้ออกไปไหน ทางคุณนายลินดาก็จ้างคนมาสอนหนังสือ สอนการใช้อักษรเบรลล์ เผื่อว่าวันนึงอาการจะแย่ขึ้นจนไม่สามารถมองเห็นได้ เธอเป็นคนมีพรสวรรค์ ประสาทสัมผัสการรับเสียง กลิ่น รสชาติ และหัวสมองของเธอดีมาก ยิ่งไปกว่านั้นเธอมีพรสวรรค์ทางด้านดนตรี ถึงเธอจะมีความบกพร่องทางสายตาแต่เธอก็ดูแลตัวเองได้ราวกับเป็นคนปกติ
และความที่มีพรสวรรค์ทางด้านดนตรี คุณท่านคณพศพ่อของเธอจึงสนับสนุนให้เธอได้เล่นดนตรี โดยซื้อเครื่องดนตรี และทำห้องดนตรีเพื่อคิรันโดยเฉพาะ และจ้างครูฝึมือดีมาสอนคิรัน เครื่องดนตรีที่เธอถนัดคือเปียโน
การใช้ชีวิตของคิรันไม่ได้ลำบากแม้แต่น้อย เธอยังมีแพทเป็นเพื่อนสนิทที่เป็นทนายประจำตระกูลของเธอ แพทเป็นคนเดียวที่เข้าถึงคิรันได้ เพราะความที่พ่อของแพทเป็นทนายประจำตระกูลคนก่อน ทำให้แพทกับคิรันได้เจอกันตั้งแต่เด็กและแพทไม่ได้รังเกียจที่คิรันบกพร่องทางสายตา สองคนนี้จึงสนิทกันมาก
เมื่อคิรันโตขึ้น ด้วยพรสวรรค์ในการเล่นเปียโน คิรันจึงอยากไปเล่นเปียโนที่ห้องอาหารของโรงแรมที่พ่อเธอเป็นเจ้าของ และเธอก็เล่นเปียโนที่โรงแรมของพ่อเธอมานานหลายปี จนเป็นที่รู้จักว่าคิรันเป็นนักเปียโนฝีมือดี ทั้งพ่อแม่และพี่สาวเธอภูมิใจกับเธอมาก
แล้ววันหนึ่งเมื่อพ่อและแม่เธอจำเป็นต้องไปดูแลโรงแรมสาขาต่างประเทศ แม่เธอต้องการให้เธอไปด้วยกัน เพราะห่วงเธอมากไม่อยากให้เธอห่างสายตาของคุณนายลินดา
“คิรัน ลูกไปกลับพ่อกลับแม่เถอะนะ” แม่คิรันเกี้ยวกล่อม
“ไม่ค่ะแม่ ลูกอยากอยู่ที่นี่ให้ลูกอยู่นะคะ” คิรันส่ายหัวพร้อมออดอ้อนแม่ของเธอ
“แม่ไม่อยากให้ลูกอยู่คนเดียวที่นี่ แม่เป็นห่วง” ผู้เป็นแม่ส่งสายตาอย่างห่วงใย
“ลูกอยู่คนเดียวที่ไหน พี่คิมหันต์ก็อยู่ด้วย แถมยังมีป้าแจ๋วกับยัยน้อย อยู่ด้วย อีกอย่างลูกอยู่บ้านนี้จนชินแล้ว ลูกเดินไปไหนมาสะดวก ลูกด้วยแลตัวเองได้ค่ะ” เธอทำน้อยเสียงออดอ้อนแม่ของเธอ
“ลูกก็รู้ พี่คิมหันต์เค้าต้องดูแลโรงแรมที่นี่ ไหนจะต้องไปต่างจังหวัดบ่อย ๆ อีก แทบไม่ได้กลับบ้าน พี่คิมหันต์เค้าไม่สามารถดูแลลูกได้นะคะ” แม่เธอโอบกอดเธอราวกับหวงแหนไม่อยากจากกันซะอย่างงั้น
“แม่ค่ะ ลูกอยู่บ้านนี้มายี่สิบเจ็ดปีแล้ว ลูกรู้ทุกซอกทุกมุม ลูกดูแลตัวเองได้จริง ๆ นะคะ อีกอย่างลูกไม่ได้ตาบอดสนิทนะคะ แม่อย่าทำให้ลูกเหมือนเป็นภาระคนอื่นได้ไหมคะแม่” คิรันเธอพูดด้วยน้ำเสียงจริงจังพร้อมจับมือแม่เธอเหมือนบอกเป็นในๆ ว่าไม่ต้องห่วง
“โอเคแม่ยอมแพ้ แต่แม่มีข้อแม้ แม่จะจ้างพยาบาลพิเศษมาดูแล โดยจะให้กินนอนที่นี่เลย ลูกห้ามปฏิเสธ” แม่ของคิรันพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง จนคิรันเองต้องจำยอมและได้แต่พยักหน้าให้ผู้เป็นแม่
Guest
