แม่หนู! คนนี้

"ทัช"  

"จำผัวเก่าได้ด้วยรึ เป็นไงบ้างที่ผ่านมาได้ผัวใหม่กี่คนแล้วล่ะ ถึงแบกหน้ามาที่นี่ได้" คำพูดที่แสนจะดูถูก สุทัชคนที่รักและถนอมน้ำใจเขาคงตายไปแล้วจริงๆ ซินะ 

"ถ้าจะมาพูดแบบนี้ก็เชิญทัชไปนอนเถอะ เสียงดังเดี๋ยวลูกจะตื่นเอา" เมลอนพยายามปรับสีหน้าพูดให้เป็นธรรมชาติที่สุดแม้จริงแล้วอยากร้องไห้ออกมาแค่ไหนก็ตาม  

"มาอ่อยฉันถึงบ้านขนาดนี้ทำไมฉันจะอ่านเธอไม่ออก ไม่ต้องมาแสดง มา! ฉันจะสนองสิ่งที่เธอกับพี่เทพเคยทำกันลับหลังฉัน" 

ด้วยทั้งรักทั้งแค้นสะสมสุ่มในทรวงกันมานาน สี่ปีที่ผ่านมาเขาพยายามลืม แต่แล้วเมื่อเห็นหน้าคนรักเก่า หัวใจกลับยิ่งเรียกร้องเมื่อห้ามใจตัวเองไม่ไหวเขาจึงใช้แอลกอฮอล์มาบังหน้า 

 เพียะ! 

เมล่อนทนไม่ไหวจึงตบหน้าสุทัชไป เขาเคยทำผิดแต่ไม่ใช่คนที่ไร้ศักดิ์ศรีขนาดนั้น ใบหน้าหล่อหันไปตามแรงตบ เห็นอ้อนแอ้นแต่เมลอนก็คือผู้ชายคนหนึ่งแค่เป็นโอเมก้าเท่านั้นเอง สุทัชยอมรับว่าหน้าชาไม่น้อยเลยจากแรงตบ ดวงตาคมเบิกกว้างด้วยความโกรธ จับมือเมลอนไขว้หลังทันที แล้วดันเมลอนไปที่ปลายเตียงที่มีหนูน้อยกำลังนอนหลับฝันจากการเหนื่อยล้าเพราะนั่งรถนั่งเครื่องและมาวิ่งไล่จับผีเสื้ออีก จึงหลับแบบไม่รู้สึกตัว  สุทัชจับกดเมลอนให้นอนคว่ำหน้า ลำตัวของร่างโปร่งราบไปกับเตียงแต่ขาทั้งสองยังยืนอยู่ที่พื้น  

"ปล่อยนะทัช ปล่อยเมนะ" เมลอนพยายามบอกแต่ไม่ให้เสียงดังเพราะกลัวลูกสาวตื่น  

"จะปล่อยก็ได้แต่หลังจาก...ที่ฉันลองดูก่อนว่ามันหลวมขนาดไหน เข้าไปแล้วหาฝั่งได้หรือเปล่า" ว่าแล้วสุทัชก็ใช้มือข้างหนึ่งดึงกางเกงนอนของเมลอนลง มืออีกข้างยังกดแขนกดลำตัวเมลอนให้นอนคว่ำหน้าที่เตียงนุ่ม  

"อย่านะทัช อย่า! ลูกนอนอยู่อย่าทำนะ" เขาพยายามดิ้นสุดแรงเพราะไม่อยากมีอะไรกันข้างลูกสาวที่กำลังหลับหากลูกสาวตื่นมาเห็นเขาทั้งคู่จะทำอย่างไร 

สุทัชไม่ได้ฟัง เพราะจริงๆ เขาโหยหาคนตรงหน้ามาตลอดเขาจะไม่ปล่อยอย่างแน่นอนเพราะอาการเมากึ่งหนึ่งทำให้สติเขาไม่เต็มร้อย เขากดแก่นกายจ่อไปปากทางใช้เพียงน้ำลายของเมลอนเพื่อเป็นสิ่งหล่อลื่นชั่วคราว เมลอนเองก็ไม่ยอมพยายามดิ้นสุดแรง แต่โอเมก้าหรือจะสู้อัลฟาที่แข็งแกร่งได้  

น้ำตาคนใต้ร่างไหลรินออกมาสายตามองไปที่ลูกสาวที่นอนอยู่ พยายามเก็บเสียงที่จะร้องออกมา มืออีกข้างที่เป็นอิสระกำผ้าปูแน่น 

*-*-*-*-* 

คุณเคยเจอคนที่คุณรักทำร้ายจิตใจคุณไหม? 

คุณเคยเลิกกับเขาแต่ยังลืมเขาไม่ได้ไหม? 

และคุณยังรักเขาอยู่ทุกวินาทีที่ยังหายใจ แต่ทุกครั้งที่เห็นหน้าเขา บาดแผลของคุณที่เริ่มจะหายก็กลับกลายมาเป็นแผลสดอีกครั้ง เป็นคุณจะทำเช่นไร 

นี่คือความรู้สึกของสุทัชอัลฟ่าหนุ่มที่เจ็บปวดทรมานกับความรักและต้องพยายามเรียนรู้เพื่อจะได้เดินหน้าต่อกับคนที่รัก หรือพอแค่นี้ ทั้งๆ ที่ยังรัก เราไปฟังเรื่องราวของเขาว่าควรทำเช่นไรดี #omegaverse 

ขอคุยกันก่อนนะคะ 

นิยายเรื่องนี้ทุกตัวละครจะออกเทาๆ หน่วงๆ เป็นแนวโอเมก้าท้องได้ 

มีดราม่า 

มีการใช้ความรุนแรงในครอบครัวบาง ep 

มีการใช้ภาษาถิ่นทางภาคเหนือผสมภาคกลาง  

มีการนอกกายนอกใจไหม ไม่มีนอกใจค่ะ แต่มีการนอกกายเพราะเหตุผลของตัวละคร 

มีการใช้ภาษาพูดบรรยาย 

หากทดลองอ่านแล้วไม่ถูกจริตต้องขออภัยด้วยนะคะ ผู้แต่งยังเป็นมือใหม่ประสบการณ์ยังไม่ค่อยเก่งพยายามกำลังพัฒนาฝีมือตัวเอง  

 การพิสูจน์อักษรในเรื่องนี้ได้ที่ใหม่ช่วยตรวจคิดว่างานเขียนคงจะสมบรูณ์ขึ้นกว่าเดิม 

 ทุกชื่อ นามสกุล ทุกสถานที่ในนิยายคือเรื่องสมมุติสร้างมาจากจินตนาการของผู้แต่งไม่ได้อ้างอิงมาจากแหล่งใด 

 ลิขสิทธิ์ของหมูแม่พันธ์เพียงผู้เดียว 

เรื่องนี้ตั้งแต่ตอนที่6 ผู้เขียนจะติดเหรียญ แต่จะให้อ่านฟรี1ชั่วโมงทุกวัน เวลา 20.00-21.00 แล้วจะทำการติดเหรียญนะคะ 

หรือถ้าหากอยากอ่านรวดเดียวจบมีวางขายในแบบรูปเล่มอีบุ๊กที่meb ขอขอบคุณนักอ่านทุกท่านที่ติดตามสนับสนุน 

 จากใจนักอยากเขียน หมูแม่พันธ์ 

แนะนำตัวละครหลัก  

:เมลอน โอเมก้าหนุ่มหน้าหวานผู้ถูกโดนกระทำ และกระทำร้ายผู้อื่นโดยไม่ได้เจตนา 

:สุทัช อัลฟ่าหนุ่มหน้าตาหล่อคมคายรักจริง โกรธนานปากแข็งแต่ใจอ่อน 

:สุเทพ อัลฟ่าหนุ่มใหญ่ หล่อ รวยเลือกได้  แต่ไม่เคยจริงจังกับใคร 

:ทัชดาว ลูกสาวของเมลอน อนุสรณ์เศษซากของความรัก