."ปล่อยนะ!" น้ำฟ้าตะเกียกตะกายลุกขึ้นหวังจะวิ่งไปทางประตูบานใหญ่
"เธอจะไปไหน!" เสียงเข้มเอ่ยตวาดลั่น ฝ่ามือหนาตวัดคว้าข้อมือบางด้วยความเร็ว ดึงรั้งร่างเล็กที่อยู่ในสภาพผมเพ้ารุงรังเข้ามาประชิดตัว
"น้ำบอกให้ปล่อย ปล่อย!" มือบางพยายามดันแผงอกกำยำให้ออกห่างแต่ก็ไม่เป็นผล
"หึ ก่อเรื่องไว้แล้วยังจะคิดหนีอีกหรอ" เลตินพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเย็น
"ต..แต่ น..น้ำไม่ได้ตั้งใจ" ศีรษะทุยก้มงุดไม่ยอมเงยขึ้นมองเขา จนชายหนุ่มต้องใช้นิ้วเรียวเชยปลายคางมนขึ้น
"เธอจะบอกว่า จะไม่ยอมรับผิดชอบงั้นสิ?" ริมฝีปากหนายกขึ้นที่มุมปากแต่มันกลับเป็นรอยยิ้มที่ทำให้เธอหายใจไม่ทั่วท้อง
"ม..ไม่ใช่ ต..แต่ว่า" ยังไม่ทันที่จะพูดอะไรต่อมือหนาก็รวบร่างบางให้ลอยขึ้นเหนือพื้นด้วยลำแขนแกร่งเพียงข้างเดี๋ยว ใบหน้าหล่อเหลาแบบชายชาวตะวันออกกลางเลื่อนเข้าไปใกล้ใบหูเรียวที่ขึ้นสีชาติที่แม้จะอยู่ในห้องที่มีแสงไฟสลัวๆ แต่ก็ยังเห็นได้ชัด
"ในเมื่อเธอเป็นคนที่ทำให้มันตื่น คนที่จะทำให้มันสงบก็ต้องเป็นเธอ!"
------------------------
โปรดทราบ เรื่องนี้เป็นเพียงจินตนาการของไรท์ พฤติกรรมบางอย่างของตัวละครอาจมีความไม่เหมาะสมไม่ควรเอาเป็นเยี่ยงอย่าง ดังนั้นอ่านอย่างมีสตินะตัวเอง จุ๊บๆ
ฝากทุกคนติดตามผลงานเรื่องใหม่ของภาภีมด้วยนะคะ เค้าจะพยายามเขียนให้สุดความสามารถ หวังว่าทุกคนจะสนุกกันน้า
Guest
