แสนรัก หัวใจร้าว

“เมื่อไหร่จะเลิกทำตัวเป็นเด็กสักทีบัว” ร่างสูงของจอมเปิดประตูเข้ามาในห้องนอนของเขา ที่มีเธอนอนร่วมด้วยมาเกือบสามเดือน ใบหน้าและน้ำเสียงของคนตัวสูงนั้นดูเครียดขรึม เขายืนจ้องหน้าเล็กของกลีบบัวอย่างต้องการคำตอบ 

“พี่จอมต้องการอะไรจากบัวอีกจ๊ะ บัวบอกแล้วไงว่าบัวยังไม่ได้ทำอะไรคุณผกากรองเลย” ร่างเล็กของกลีบบัวที่นั่งอยู่บนเตียงนอนเงยหน้ามาตอบเขา เธอพยายามข่มน้ำตาแห่งความน้อยใจเอาไว้ เขาจะมาว่าอะไรเธออีกเล่าในเมื่อเธอยังไม่ได้ทำอะไรผู้หญิงคนนั้นเลยจริงๆ 

“บัวจะบอกว่าสิ่งที่พี่เห็นเมื่อกี๊นี้คือผกาเขาทำร้ายตัวเองจนปากแตกอย่างนั้นเหรอ” อารมณ์ของคนตัวสูงเริ่มจะกรุ่นมากขึ้นเรื่อยๆ เมื่อคนร่างเล็กปฏิเสธเขาทั้งๆที่หลักฐานเขาก็เห็นมากับตา 

“ถ้าบัวบอกว่าเป็นแบบนั้นจริงๆพี่จอมจะเชื่อบัวไหมล่ะจ๊ะ” กลีบบัวย้อนถามเขากลับไป เขาคงไม่เชื่อสินะ  

“ไม่มีทาง ผกาไม่ใช่คนแบบนั้น” จอมตอบกลับกลับบัวมาทันควัน เขาใช้ดวงตาคมมองเธออย่างไม่พอใจ 

“ว่าแล้วจ่ะ พี่จอมไม่เชื่อบัวที่เป็นเมีย แต่ไปเชื่อผู้หญิงตอแหลคนนั้นที่เคยทิ้งพี่จอมไป ถ้าจะคิดแบบนั้นบัวก็จนใจ” ด้วยความโกรธและน้อยใจทำให้กลีบบัวเผลอพูดคำเช่นนั้นออกมา ปกติเธอไม่เคยพูดหยาบคายเช่นนี้กับเขา แต่เธอแค่อยากให้เขารู้สึกเจ็บเหมือนที่เธอกำลังเจ็บบ้างก็เท่านั้นเอง 

เพียะ! 

เสียงฝ่ามือกระทบแก้มบางดังไปทั่วห้องนอนแห่งนี้ แก้มนวลที่เคยแดงไปด้วยเลือดฝาดในตอนนี้กลับขึ้นรอยแดงช้ำจากฝ่ามือของผู้ชายที่ตนรัก ดวงตาสวยหวานของหญิงสาวร่างบางสั่นระริก ก่อนที่น้ำตาเม็ดใสจะไหลออกมาด้วยความเจ็บปวด หากแต่ความเจ็บปวดบนใบหน้าไม่สู้ความเจ็บปวดที่หัวใจได้เลยแม้แต่น้อย 

“พอสักทีกลีบบัว ถ้าทำนิสัยแบบนี้ก็ออกไปจากบ้านพี่ซะ” เมื่อความอดทนสิ้นสุดลง คนร่างสูงที่โกรธจัดจึงลงมือทำร้ายร่างบางทันทีอย่างที่เขาเองก็ไม่รู้ตัว พร้อมกับลั่นวาจาที่เหมือนกับคมมีดกรีดลงไปในใจของกลีบบัวให้ทรมานราวกับจะตายทั้งเป็นในเวลานี้ 

*ตัวละครและเรื่องราวในเรื่องไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้องกับผู้ใด และไม่ได้เกิดขึ้นจริง เป็นเรื่องที่นักเขียนจินตนาการมาโดยทั้งสิ้น กรุณาอ่านอย่างมีวิจารณญาณ 

พิมพ์ด้วยน้ำค้าง