“อ่าาวันนี้มาถึงแล้วสินะ ออกมาเถอะทั่ง3คน”เสียงของหญิงสาวพูดขึ้น
“แหมๆสมเป็นเธอจริงๆ เด็กสาวผู้ปราบจอมมาร เอะหรือตอนนี้จะเป็นจอมมารเองซะละ ‘เฮเรนน่า พอตเตอร์’”เสียงของชายแก่ที่ดูใจดีพูดขึ้น
“แหมๆ ใครกันแน่คะที่เป็นจอมารตัวจริง‘อัสบัส ดัมเบิลเดอร์’”เสียงของเฮเราน่าพูดต่อ
“เอะ แต่คุณจะทำอะไรฉันได้คะ ศาสตราจารย์ที่รัก ฮึๆๆ”เฮเรนน่าพูดต่อ
“อ่าา ฉันจะทำอะไรดีนะ ฆ่าเธอแล้วบอกพวกนั่นว่า เธอคิดที่จะเป็นเเจ้าแห่งศาสตร์มืดคนที่3 นะ แล้วลงน่อไปว่าเพื่อนสนิททั่ง2คนของเธอเลือกที่จะกลับใจแล้วเข้าไปอยู่ฝ่ายดีแทน จากนั้นได้ร่วมมือกัน ฟื้นคืนชีพให้แก่ อัสบัส ดัมเบิลเดอร์ คนที่ถูกเธอฆ่า ให้มารวมพลังกันกำจัดเธอดีไหมนะ ว่าไหมเฮเรนน่า”
““นั่นสิเฮเรนจะทำไงดีนะ 3รุม1เชียวนะ””เสียงของเด็กหนุ่มผมแดงและหญิงสาวผมสีบลอนแดงพูดขึ้น
“หรอ อืมมม เซ้นการมโนเยี่ยมมากเลยค่ะ ศจ.”เฮเรนพูดขึ้นอีกครั้ง
“แต่ว่าคนที่จะต้องตายคงไม่ใช่ฉันหรอกค่ะ ศจ.ที่รักและคุณเพื่อน ว่าไหมเดธ”
“ใช่ขอรับนายแห่งข้า”เสียงแหบพร่าพูดขึ้น ทุกคนต่างรู้สึกว่าพื้นที่ตรงนั่นมันเย็นขึ้น แลพรู้ศึกเหมือนความตาย กำลังมา
“เดธ จัดการทีสิ ฉันไม่อยากให้มือตัวเองเปลื่อนเลือดนะ”
“นะ..นั่นเสียงตัวอะไรนะ”ใช่แล้วรอน โรนัล วิสส์ลี่ พูดขึ้นด้วยเสียงสั่นๆ
“อะ อะ ไม่ใช่เสียงตัวอะไรแต่เป็นเสียงของยมทูตต่างหากละ รอน”ฉันพูดขึ้น
“มะ…หมายความว่าไง ยมทูตนะ”เฮิร์มถามขึ้น
“เฮิร์มเธอไม่ใช่คนโง่นะ น่าจะรู้นิว่าอะไร ติกต๊อกๆ”
“คะ..เครื่องรางยมทูตงั้นหรอ”ฉันไม่ตอบกลับไปแต่ยิ้มตอบกลับไปแทน
“ฮะ..เฮเรนฉะ..ฉันเป็นเพื่อนสนิทเธอนะ ละ..แล้วก็พวกเรามีลูกกันอยู่นะ”คราวนี้เป็นรอน พูดขึ้น
“อืม~เรื่องนี้จอร์นบอกว่าจะดูแลให้นะ”ใช่แล้วจอร์น วิสส์ลี่ นั่นแหละ พี่ชายของนายไงละโรนัล
“มะ…ไม่จริงพี่ไม่ยากให้ฉันตายหรอก”ฮะฮะ นายครวญครางไปเถอะ แต่ว่านะ
“ไงรอน โรนัล”ชายหนุ่มที่มาใหม่พูดขึ้น
“พะ..พี่มาช่วยผมหรอ”
“ไม่ฉันแค่มาดูวาระสุดท้ายของนายโรนัล”จอร์นพูด
“ฉันเอาละนะ”เสียงของฉันพูดขึ้น
“เอาสิ”เขาตอบ
“ครูซิโอ้!”ไม้กายสิทธิ์ของเฮร์มยกขึ้นและร่ายคาถามาทางฉัน
“โพลเทสโก้!” ฉันร่ายคาถาไว้ทัน
“เอาละลาก่อน บะบายย”
.
.
.
.
.
“เดธ แล้วเจอกันนะ”
“ครับนายแห่งข้า”
.
.
.
“ฉันไม่ชอบร่ายผู้ชายเฟ้ยย”
Guest
