“จุดชมวิวสำหรับนักท่องเที่ยวอยู่ทางโน้นนะครับ” เสียงขรึมเอ่ยขึ้นอยู่ไม่ไกลจากเธอนัก
ยาหยีรีบเงยหน้าขึ้นทันที ไม่ใช่เพราะตกใจ แต่เพราะเจ้าของเสียงนั้นต่างหาก เธอดีใจที่วันนี้ได้เจอผู้ชายร่างสูง ปากจัด เขากลับมาแล้ว เขาไปไหนมา แต่เธอต้องทำเฉย
“ขอโทษนะคะ ที่เข้ามาโดยไม่ได้รับอนุญาต” เธอพูดยียวน และส่งยิ้มให้เขา ในมือเธอยังอุ้มเจ้าปุกปุยอยู่
“นึกว่านักท่องเที่ยวซะอีก” คนพูดคลี่ยิ้มบาง เมื่อเห็นว่าเป็นใคร
“เพิ่งรู้นะคะ ว่าตรงนี้ห้ามนักท่องเที่ยวเข้ามาเดินเล่น” เธอลุกขึ้นยืน ขนาดว่ายืนแล้วก็ยังสูงแค่ระดับหน้าอกของเขา “ทีหลังก็ติดป้ายห้ามไว้ด้วยสิคะจะได้ไม่มีใครเผลอทะเล่อทะล่าเข้ามาแบบหยี”
‘เป็นอะไรของเขานักหนา จะพูดดี ๆ กับเธอบ้างไม่ได้เลยหรือไง เจอหน้าไม่ดุก็ว่ามีอยู่สองอย่าง’ แววตาน้อยใจ
“ไม่รู้ก็รู้ไว้ซะ คราวหน้าคราวหลัง จะได้ไม่เดินทะเล่อทะล่าเข้ามาอีก” เขายืนกอดอกนิ่งมองสาวน้อย ‘อยากรู้จริงจะฤทธิ์เยอะแค่ไหน ความแก่นแก้ว สายตาท้าทาย ใบหน้าเชิด จมูกรั้นของเธอ บางทีมันน่านักเชียว ถ้าเป็นน้องสาวเขาจะจับมาฟาดซะให้เข็ด’
น้ำเสียงนั้นเรียบแต่คนฟังรู้สึกได้ว่าเขากำลังตำหนิ
“หัวหน้าเคยได้ยินไหมคะ ยิ่งห้ามก็เหมือนยิ่งยุ” เธอเขย่งปลายเท้าขึ้นพูดกับเขา แววตาหยิ่งผยองถือดี “แล้วเราจะได้เจอกันอีกค่ะ” เธอส่งยิ้มหางตาให้เขา และย่อตัวลงปล่อยเจ้าปุกปุยไป
“เป็นผู้หญิง ก็หัดรักนวลสงวนตัวบ้างนะ” เขาโน้มตัวลงไปพูดข้างหูของเธอ และตั้งใจสูดกลิ่นหอมอ่อน ๆ จากพวงแก้มของสาวน้อย
“หัวหน้า!” เธอรีบยกมือขึ้นปัดแก้มบาง “หยีไม่รักนวลสงวนตัวตรงไหน พูดดี ๆ นะคะ” น้ำเสียงโมโห เชิดหน้าใส่คนพูด แววแสดงความโกรธเจือน้อยใจ
Guest
