"เธอคิดว่าฉันจะแคร์เหรอที่เธอจะไปคบกับมัน แค่ฉันประกาศว่าได้เธอแล้วทิ้ง เธอก็เป็นของเหลือจากฉันแล้ว"
"แล้วคนอย่างไอ้เตมันก็จะทำกับเธอเหมือนของเล่นของมันเหมือนกันนั่นแหละ"
"อย่างน้อยๆ เตก็ไม่เคยมายุ่งเรื่องส่วนตัวของฉัน" ม่านไหมไม่ได้คาดหวังว่าใครจะแคร์เธออยู่แล้ว ตั้งแต่เกิดมาจนโต ก็ไม่มีใครเคยสนใจความรู้สึกของเธอ ถ้าไม่ไปพัวพันกับรุ่นน้องที่คณะเธอก็จะไม่เลือกใครทั้งนั้นไม่ว่าจะเขาหรือเตชิน
เธอตัดสินใจพลาดเองที่เลือกเขาแล้วคิดว่ามันจะจบ
ไอติมไม่คิดว่าเธอจะยั่วโมโหได้เก่งไม่เบา นอกจากจะยืนยันไปคบกับไอ้หมอนั่นแล้วยังยกข้อดีของมันมาเกทับผัวตัวเองอีก
เลิกลา ว่าเจ็บแล้วก็ไม่เท่ากับ ถูกทิ้ง
ถูกทิ้ง ว่าเจ็บแล้วก็ไม่แค้นเท่ากับ ถูกแย่ง
ถูกแย่ง ว่าเจ็บแค้นแล้วก็ไม่เท่ากับ ถูกทับรอย
ศักดิ์ศรีลูกผู้ชายทำให้ไอติมไม่คิดจะทะนุถนอมคนที่คิดจะหาคนมาทับรอยตัวเอง
ถ้าชอบให้เขาทำตัวร้ายๆ เขาก็จะให้เธอได้สัมผัสความร้ายกาจของเขา
"เธอนี่ชอบให้ฉันทำตัวร้ายๆ สินะ"
"นี่!" จู่ๆ เขาก็ย่อตัวลงและรวบขาเธอขึ้นพาดบ่าพาเข้าไปด้านในดื้อๆ
"ปล่อยฉันนะ!" ม่านไหมทุบลงไปบนหลังกว้าง พยายามดิ้นลงจากไหล่แข็งแรงแต่เหมือนเขาจะไม่กระเทือนพอถูกปล่อยลงบนเตียงหัวใจดวงน้อยก็สั่นไหวอย่างรุนแรง
คำว่าของเหลือที่เขาพูดออกมาบั่นทอนหัวใจที่พยายามสร้างคุณค่าให้ตัวเองจนแทบไม่เหลือชิ้นดี สิ่งที่เขากำลังจะทำกับเธอก็เรียกว่าการย่ำยีเมื่อครั้งนี้เธอไม่เต็มใจ
"ปล่อยฉัน!"