ฝากรักไว้ที่ปลายรุ้ง

"ขอโทษนะคะ ดิฉันคิดว่าคุณคงจำคนผิด เราไม่เคยรู้จักกัน ฉันไม่เคยรู้จักคุณ" รุจิเรขารีบแย้งทันที เพราะเธอไม่อยากรู้จักเขา ไม่มีความจำเป็นที่จะต้องรู้จัก ใจของเธอสั่นแต่ต้องพยายามรวบรวมความเข้มแข็งให้ตัวเอง 

“แน่ใจเหรอครับว่าเราไม่เคยรู้จักกัน ผมว่าเราสองคน มากกว่าคำว่าแค่รู้จัก” ปรัชญาเน้นเสียงตอนท้ายประโยค เขาจำเธอได้ดีไม่เคยลืม รุจิเรขาอดีตผู้ช่วยของเขา สมัยที่เธอเป็นนักศึกษาฝึกงาน ผู้ช่วยที่เป็นมากกว่าผู้ช่วย 

“ขอตัวนะคะ ดิฉันไม่ว่างมากพอที่จะมาเสียเวลากับเรื่องไร้สาระบ้าบออะไรที่คุณกำลังพูดถึง” รุจิเรขารีบตัดบทก่อนที่เขาจะพูดอะไรมากมายไปกว่านี้ เพราะเธอไม่อยากรับฟัง 

เขาเดินเข้ามาใกล้เธอเว้นระยะห่างแค่คืบนิ้วมือ ลมหายใจอุ่น ๆ เป่ารดลงมาบนหน้าผากของเธอ รุจิเรขาตัวสั่น รีบเบี่ยงตัวออกให้ห่างจากเขา แต่ช้ากว่าคนตัวโต เขาเชยคางของเธอขึ้น กดริมฝีปากเขาลงบนปากเรียวได้รูปของเธอ และบดขยี้จนเธอรู้สึกเจ็บ รุจิเรขาดึงสติกลับมา ฟาดฝ่ามือเล็กของเธอลงใบหน้าหล่อเหลา คมเข้มนั้น จนใบหน้าเขาสะบัดไปตามแรงตบ รุจิเรขารีบวิ่งออกมาจากตรงนั้น น้ำตาไหลของเธอไหลพราก ความรู้สึกสับสนถาโถมเข้ามา 

“โชคชะตาเล่นบ้าอะไร ทำไมต้องให้เธอได้กลับมาเจอคนใจร้ายแบบเขาด้วย” รุจิเรขาคร่ำครวญในใจ น้ำตาแห่งความเจ็บช้ำยังคงไหลรินราดรดลงสู่หัวใจ