หลงเเสงระพี NC18++
‘หัวใจ’ เขาไม่เคยลืมเลือนรักเเรกที่จากไป แต่ทว่าเธอเองก็ไม่เคยลืมที่จะ ‘รัก’ เขาเหมือนกัน สถานะของเธอจึงไม่ใช่คนรักใหม่ ไม่ใช่คนที่อยู่ในหัวใจเขา หากแต่เป็นเพียงผู้หญิงที่เต็มใจเป็นของเขาอย่างไม่มีข้อกังขา ทว่าความพยายามมีขีดจำกัดเสมอ รักได้ ก็หักใจได้เหมือนกัน!
"ถ้าไม่ได้รักกันจริง ๆ ก็ไม่มีเรื่องอะไรที่ต้องพูด เพราะเเพมจะไม่รักอาปารย์แล้ว! เเพมเหนื่อย เเพมเหนื่อยที่มัวแต่วิ่งไล่ตามให้อาปารย์มารัก เเพมจะไปรักคนอื่นแล้ว!”
"ดื้อ!" เสียงหนักลงคอเอ่ย พลางวางหน้าเย็นชาไม่ไหวติง กดดวงตาเเน่วเเน่มองคนตัวเล็กที่จ้องเขม็งมองเขาอย่างไม่ยินยอม เเล้วจะทำให้เด็กมันรู้ว่าอย่ามาพูดพล่อย ๆ กับเขา ของของเขาก็ต้องเป็นของของเขา จะไปเป็นของคนอื่นไม่ได้เป็นอันขาด!
.
.
ในห้วงลึกแห่งจิตใจ ‘เธอ’ ก็แค่ผู้หญิงคนหนึ่งที่อยากให้คนที่แอบรักมานานหันกลับมารักเธอตอบบ้าง แม้มันจะยากเย็นเต็มทน แต่ยิ่งพยายามเข้าใกล้เท่านไหร่ เหมือนว่าหัวใจเขาจะยิ่งออกห่างเธอไปทุกที เพราะในหัวใจเขาไม่เคยมีที่ว่างสำหรับใคร แม้แต่เธอก็ตามที
“มนุษย์เรามันก็แปลกนะ ชอบรักสิ่งที่ไม่มีทางจะหันมารักเรา ชอบไขว่คว้าในสิ่งที่เกินมือเอื้อม ทำทุกอย่างเพื่อให้ได้มา แม้จะรู้ว่าปลายทางจะเหลือแต่ความปวดร้าวลึก มึงว่าไหมวะ” พราวพิชชาญ์เลิกคิ้วถามกลั้วหัวเราะไม่จริงจังนัก เธอเห็นด้วยโดยไม่มีข้อกังขา
“แต่มันก็คุ้มค่าไม่ใช่เหรอวะ? ถ้าไม่ลองจะรู้ได้ยังไงว่าไม่ได้ มนุษย์เราแปลกอยู่อีกอย่างหนึ่งคือ ถ้าไม่ได้ก็ไม่เลิกพยายาม!กูชอบเขามาตั้งนาน วันนึงกูก็ต้องได้หัวใจ”
“มึงจะไม่เผื่อใจเลย?”
“กูต้องได้ มึงไม่เข้าใจเหรอ?”
คำเตือน !
นิยายเรื่องนี้มีเนื้อหารุนเเรง มีฉากรักร่วมเพศ เเละเป็นนิยายที่พระนางมีตวามเเตกต่างเรื่องอายุ (10 ปีนิด ๆ) หากใครไม่ไม่ชอบกับนิยายเเนวนี้ โปรดพิจารณาดี ๆ ก่อนกดเข้ามาอ่านนะคะ
Guest
