'นายเป็นบก.แล้ว นายต้องอดทนนะ
ถ้ายังไม่ปิดต้นฉบับส่งโรงพิมพ์ ต่อให้สิบล้อจะพุ่งชน ก็ต้อง act like กำลังเล่นรถบั๊มในงานวัด...เข้าใจไหม'
เวิร์ดดิ้งน่ะเข้าใจ แต่ความจริงมันทำแบบนั้นได้ด้วยหรือไงเล่า...
...
..
เพราะประโยคนั้นแท้ๆ ทำให้เขาต้องมายืนเฝ้าหน้าบ้านนักเขียนที่เลยเดทไลน์ส่งงานมาแล้วเกือบสองสัปดาห์
แถมยังตัดการติดต่อทุกช่องทางจนทั้งกองเริ่มนั่งไม่ติด ขาเก้าอี้พาลสั่นพั่บๆ
ไม่คิดเลยว่า ท่ามกลางสายฝนที่โปรยลงมาซ้ำเติม ไอดอลหนุ่มที่เขาติดตามผลงานมาตลอดหลายปีจะปรากฎตัวขึ้นต่อหน้า!
เท่านั้นไม่พอ สวรรค์ยังประทานคนร้ายให้วิ่งตามมาและเตรียมจะยิงอีกฝ่าย
กว่าจะทันห้ามปราม ร่างกายเขาก็พุ่งออกไปข้างหน้าอย่างต้องการจะปกป้องอีกฝ่ายเสียแล้ว
ปัง! ปัง!
"เฮ้ย ผิง! มึงจะนอนจนข้ามไปอีกวันเลยไหม ตื่นๆๆ"
ร่างกายของเขาดีดตัวลุกขึ้นนั่ง เหงื่อออกเต็มกรอบหน้า ฝ่ามือและแผ่นหลัง ในหัวหมุนติ้วอย่างคิดอะไรไม่ออก
สายตากวาดมองไปรอบๆ ก่อนจะพบว่าตอนนี้ตนเองกำลังนั่งอยู่บนเตียงในห้อง
นี่มัน...เกิดอะไรขึ้นกันแน่ เขาจำได้ว่าตัวเองโดนยิง ผิวตรงที่โดนกระสุนปืนเจาะเข้าไปยังร้อนผ่าวอยู่เลยด้วยซ้ำ
แล้วทำไมถึงได้ตื่นขึ้นมาบนเตียงนอนของตัวเองแบบนี้ได้...!
#คุณไอดอลผมจะปกป้องคุณเอง
ขอฝากด้วยนะคะ