เพียงรัก

ยามอาทิตย์อัสดงทินกรที่ทอแสงจ้ามาทั้งวันก็เริ่มเคลื่อนคล้อยลงสู่ขอบฟ้า แสงสีทองสะท้อนกับริ้วคลื่นน้ำส่องประกายระยิบระยับจับตา หมู่วิหคผกผินบินกลับรัง ผู้คนทะยอยกลับบ้านควันไฟจากการก่อไฟทำอาหารลอยอ้อยอิ่งขึ้นสู่ผืนฟ้า ทุกบ้านเรือนเริ่มจุดตะเกียงส่องแสงวับแวมออกมาตามหน้าต่าง ลมเย็นๆพัดมาเอื่อยๆช่วยคลายความร้อนจากยามกลางวันที่ผันผ่าน รากไทรห้อยระย้าระอยู่ในน้ำแกว่งไกวเบาๆตามแรงลม บ้านไม้หลังหนึ่งยังคงปิดเงียบสงบไม่มีแสงตะเกียง ไม่มีควันไฟ ไร้ซึ่งสรรพสำเนียงใดที่บ่งบอกถึงสิ่งมีชีวิต บ้านที่กักเก็บเรื่องราวทั้งความรัก ความแค้น ความโกรธ เกลียด ชิงชัง บ้านที่ชาวบ้านทุกคนในย่านนี้ต่างหลีกลี้หนีไกล บ้านที่ดวงวิญญาณของเจ้าของยังคงรอใครคนหนึ่ง ด้วยความรัก ด้วยความแค้น เพียงหวังได้ยลยิน และทวงคืนทุกสิ่ง ที่เจ้ายอดดวงใจเคยพรากไป ยังคงรอแม้สิ้นลมหายใจ ยังคงรอแม้ร่างกายจักสูญสิ้น

คำเตือน นิยายเรื่องนี้สร้างขึ้นจากจินตนาการของผู้แต่งไม่เกี่ยวข้องกับบุคคล สถานที่หรือประวัติศาสตร์แต่อย่างใด

คุยกันก่อน นิยายเรื่องนี้เป็นเรื่องแรกที่แต่งขึ้นหากผิดพลาดประการใดต้องขออภัยไว้ก่อนติได้แต่อย่าแรงเราใจบาง หากชอบกดอ่านหากไม่ชอบกดออกได้เลยจ้าาา❤