ช่วยด้วยค่ะ ฉันพยายามเป็นนางร้าย

เมื่อ ยูมิจัง สาวกำพร้าอายุ 17 ปีนิสัยดี อ่อนโยน บ๊องน้อยๆ ได้หลุดไปอยู่อีกมิติกลายเป็น ท่านอิโนะอุเอะ ซากุระ นางร้ายการ์ตูนชื่อดัง ตัวเธอจะยอมแพ้แล้วทำตัวเป็นนางเอกเหรอ ไม่มีวันเสียล่ะ! 

นิยายเรื่องนี้เป็นแนวขายขำ อมยิ้มมุมปาก เรื่องนี้ไม่มีเวทย์ใดๆ ทั้งสิ้น ไม่มี 18+ (แต่อาจเหมาะกับ 18- อิอิ) นิยายรักสีขาวใส ไม่มีเทา  

สำหรับผู้ต้องการนิยายขำขัน feel good เชิญมาทางนี้เลยค่า 

E-book คลอดแล้วนะคะ  

ซุ้มขายของ อินเนอร์จัดเต็ม 3.2.1 เริ่ม 

นิยายเรื่องนี้มีทั้งหมด 880 หน้า (ขนาด 14 pt) 259,000 คำ 

ซื้อหนึ่งเล่ม เหมือนได้อีกหนึ่งเล่ม เก็บไว้ตลอดปี ตลอดชาติ 

แก่จนทานหมาก ก็ยังหยิบมาอ่านได้ 

......หากสนใจก็จิ้มเลยค่า (เนื้อหาทดลองอ่านใน meb มีประมาณ 300 หน้า เยอะกว่าที่นี่ ถ้า 

ใครอยากอ่าน ก็กดทดลองอ่านได้ค่า) 

ทดลองอ่าน  

“พวกนายจะมาแอบขโมยกินแอปเปิ้ลของคุณป้าบุงโกะไม่ได้นะ ต้องขอซื้อก่อน ถ้าไม่มีเงินเดี๋ยวฉันให้ก็ได้” เสียงสดใสของเด็กผู้หญิงคนนั้น ดูท่าทางทั้งเอาเรื่อง และดูจะสงสารพวกขโมยไปด้วย ใครกันนะที่ยากจนขนาดต้องขโมยของคนอื่นกิน ฉันจึงลุกขึ้นไปหาต้นตอของเสียงซึ่งอยู่หลังกำแพงข้างๆ 

เอ๋!? นั่นมันท่านฮิโรชิ และฟุรุคาว่านี่คะ ออร่าความรวยสาดกระจายเรี่ยราดขนาดนั้น ทำไมผู้หญิงที่ดูจะรุ่นราวคราวเดียวกับฉันถึงดูไม่ออกกันนะ 

“ใครว่าขโมย และใครว่าฉันไม่มีเงิน เธออย่ามาพูดมั่วๆ ไม่งั้นเจอดีแน่” เสียงท่านฮิโรชิ ดูเอาเรื่องค่ะ สงสัยมันคงกระทบศักดิ์ศรีของท่านแน่นอน 

“อย่ามาเรียกว่าเธอ ฉันชื่อ ฟุคุตะ อายาโนะ” เด็กสาวคนนั้นพูดขึ้นมาเสียงดังด้วยความภาคภูมิ 

เอ๋!? ฟุคุตะ อายาโนะ นี่มันชื่อคุณนางเอกนี่คะ ทำไมถึงมีเหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้นด้วย หรือนี่คงเป็นสิ่งที่เรียกว่า ‘พรหมลิขิต’ แน่ๆ เลยค่ะ 

‘แม้ทั้งสองคนจะจำกันไม่ได้ว่าในอดีตตัวเองเคยพบหน้าอีกฝ่ายมาก่อน และถึงแม้จะเป็นเช่นนั้นก็ตาม ด้ายแดงของเขาและเธอกลับไม่ได้ถูกตัดขาด แต่กลับกลายเป็นการเชื่อมบุพเพวาสนาของทั้งสองคนเอาไว้ด้วยกันมากขึ้น’ อืม รู้สึกว่าตัวฉันเองจะเริ่มคลื่นไส้นึดนึงแล้วค่ะ 

“ฉันไม่สนว่าเธอจะชื่ออะไร แต่เธอต้องขอโทษ ฉันและเพื่อนของฉันเดี๋ยวนี้!” ท่านฮิโรชิดูจะไม่สบอารมณ์ ส่วนฟุรุคาว่าก็ได้แต่ขอโทษแทนเพื่อน และบอกว่าจะไปจ่ายเงินให้คุณป้าเอง 

ว้าว ~รู้สึกเหมือนได้ดูตอนพิเศษหลังจากภาคจบบริบูรณ์แล้วเลยค่ะ เพราะในการ์ตูนช่วงแรกท่านฮิโรชิก็ดูจะไม่ชอบใจคุณอายาโนะเหมือนในตอนนี้ แต่กลับมีเหตุการณ์ต่างๆ ทำให้ทั้งสองคนต้องมาเจอ และแบ่งบันประสบการณ์กันตลอด ความผูกพันจึงค่อยๆ กลายเป็นความรักในที่สุดส่วนฉันที่อยู่ในมุมมืด ก็จะขอใช้ พรหมลิขิตตรงหน้า ให้กลายเป็นโอกาสสร้างภาพลักษณ์ร้ายๆ ในใจของ ท่านฮิโรชิ กับคุณอายาโนะไปในตัวแล้วกันค่ะ 

“หยุดการใส่ร้ายคนอื่นสักที เธอไม่เห็นเหรอไงว่าพวกเรามันคนรวย ไม่เหมือนเธอที่ดูยังไงก็จน” ฮือๆ รู้สึกแย่จังเลยค่ะ ขอโทษนะคะคุณอายาโนะ ฉันรู้ว่าเธอเป็นคนดี มีน้ำใจขนาดไหน ฉันก็เคยจนเหมือนกันค่ะ 

“ฉันไม่ได้ใส่ร้ายเขานะ ฉันเห็นว่าเขาแอบเอาแอปเปิ้ลจากสวนคุณป้ามากินกัน โดยไม่ยอมจ่ายเงิน คุณป้าบุงโกะยิ่งต้องการเงินสำหรับค่าเทอมลูกด้วย” อายาโนะพูดอย่างไม่ยอมแพ้ เธอเป็นคนตรงๆ ชอบผดุงความยุติธรรมแบบนี้แหละค่ะ 

“หึ พวกเราไม่คิดว่าคนจนๆ แบบเธอ จะมาใส่ใจกับแอปเปิ้ลแค่ไม่กี่ลูก งั้นหนึ่งลูกที่ฉันเอามาฉันจะจ่ายให้” น่าสงสารคุณป้าจังค่ะ ฉันเลยกะใช้เงินที่เอามาหยิบยื่นให้แกถือว่าเป็นการบริจาคให้คุณป้าไปด้วยเลย ...แต่ให้แบบธรรมดา มันก็ดูไม่เป็นตัวร้ายสิคะ 

ฉันควักเงินออกจากกระเป๋า โฮ ปึกใหญ่มากค่ะ ฉันกลัวหลงทาง กลัวอด กลัวไม่ได้ซื้อของฝากไปให้ซาซากิ เลยพกมาเยอะ และแล้วก็ถึงการ 'ตัดสินใจ' และการ ' ตัดใจ' ที่สำคัญที่สุด!! ฉันโยนเงินทั้งปึกนั้นไปหาเธอ เงินเป็นเพียงแค่เศษกระดาษ แต่ก็เป็นเศษกระดาษที่มีค่าพอที่ทำให้ฉันถึงกับหลั่งน้ำตา เศษกระดาษพวกนั้นปลิวว่อนไปทั่วบริเวณราวกับสิ่งไร้ค่า 

.....มนุษย์อีกสามคนเงียบค่ะ จนในที่สุดคุณอายาโนะคงทนไม่ไหว 

“เธอ เธอมันเป็นคนที่น่ารังเกียจที่สุด ฉันไม่เอาเงินของเธอไปให้คุณป้าบุงโกะ ให้แกเสียศักดิ์ศรีหรอก ส่วนแอปเปิ้ลนั่นน่ะถือว่าทำทาน!” คุณอายาโนะสะบัดจากไปด้วยความโกรธ 

“ฮิโรชิ ไปเถอะซากุระกำลังคลั่งแล้ว” ฟุรุคาว่ารีบลากฮิโรชิออกไป ส่วนท่านก็ดูอึ้งมากค่ะ หึหึ ฉันร้ายมากใช่ไหมล่ะ 

เมื่อฟุรุคาว่า ลากท่านฮิโรชิไปแล้ว ฉันก็ยืนอยู่คนเดียวสักพักรอจนคิดว่า จะไม่มีใครกลับมาแล้ว โดยเฉพาะคุณอายาโนะ 

‘เสียดายค่ะ’ สิ่งนี้เป็นความคิดแรกที่ผุดขึ้นมา นี่มันเงินนะคะ ที่สำคัญมันเป็นเงินของฉันด้วยค่ะ! ฉันมองซ้ายแลขวา เพื่อดูว่าไม่มีคนจริงๆ จากนั้น ตัวเองจึงทำสิ่งที่ตรงข้ามกับมาดในตอนแรก ฉันรีบก้มลงหยิบเงินที่ปลิวว่อนลงมาที่พื้น แย่จริง ฉันลืมนับค่ะว่าพกเงินมาทั้งหมดเท่าไหร่ ....เก็บหมดหรือเปล่านะ? แม้จะกังวลแต่ก็ไม่สนใจแล้วค่ะ คว้าได้เท่าไหร่ก็เอามาก่อน ฉันลืมความหิวไปในทันที 

“หึหึ” เสียงหัวเราะใครคะ!? ฉันรีบหันไปมองต้นเสียง 

ตาสบตาอีกแล้ว กรี๊ดสิคะ ท่านฮิโรชิกับฟุรุคาว่า ย้อนมาทำไมมันทำให้ฉันเสียหน้ารู้บ้างไหมคะ! 

“ซากุระไม่คิดว่าเธอจะยังงกเงินไม่เปลี่ยนเลย ขอบใจนะที่ช่วยกู้หน้าให้ฉัน” หลังจากพูดจบ รอยยิ้มทั้งตาและปากที่เห็นได้ยากของท่านฮิโรชิก็ปรากฏขึ้นมา 

อ่า~แสบตาจังค่ะ 

“……!?” ไม่น้าาาา ฉันไม่เคยแม้แต่จะคิดกู้หน้าให้ท่านและเพื่อนข้างบ้านของท่านเลยค่ะ!