人有悲歡離合,
มนุษย์ต่างก็มีทั้งสุขทุกข์จากจรและพบเจอ
月有陰晴圓缺,
ดวงจันทร์มีมืดมีสว่างมีกลมและเว้าแหว่ง
此事古難全。
เป็นเช่นนี้มาแต่โบราณกาลยากจะสมบูรณ์พร้อม
但願人長久,
ทว่าหวังวอนให้ชีวิตคนนั้นยืนยาว
千里共嬋娟。
ห่างกันพันลี้เฝ้ามองจันทร์ดวงเดียวกัน
--------------------------------
บทกลอน 《水調歌頭》 ทำนองเพลงสายน้ำของ “กวีซูซื่อ”
ในสมัยปลายราชวงศ์ซ่ง (1037-1101)
(Author's note: แปลผิดประการใดต้องขออภัยมา ณ. ที่นี้ด้วยค่ะ)
--------------------------------
“小兔, 妳還記得我們第一次見面的那天嗎? ”
“เจ้ากระต่ายน้อย .... คุณยังจำวันที่เราเจอกันวันแรกได้มั้ยคะ?”
“我覺得最幸運的事情，就是遇見了妳”
“ฉันคิดว่าเรื่องที่โชคดีที่สุด ก็คือการที่ได้พบคุณค่ะ”
“為何每次說 [愛] 這個字 … 老讓我覺得很內疚呢? ”
“เพราะเหตุใดกันทุกครั้งที่พูดคำว่า รัก คำนี้ ... ถึงทำให้ฉันรู้สึกผิดอย่างมากอยู่เสมอกันนะ”
ธารมิกาหรือเยลลีเด็กจบใหม่ที่ยังรักสนุกและพยายามหาทุกวิถีทางเพื่อจะไม่ต้องกลับไปช่วยกิจการที่บ้านและติดแหง็กอยู่บ้านแบบถาวร จึงขอไปเรียนภาษาเพิ่มเติมที่ประเทศไต้หวันกะว่าจะไปท่องเที่ยวให้เต็มที่ แต่ดันต้องไปประสบพบเจอยัยเหล่าซือหมวยตาตี่ขี้ซึนชาวไต้หวันที่จะเข้ามาขยี้หัวใจเยลลี่ให้ละลายกลายเป็นของเหลว จากที่ไม่อยากติดแหง็กกับอะไรในชีวิต กลับต้องมาติดแหง็กอยู่กลางใจยัยเหล่าซือขี้ซึนหน้าหมวยนี่ซะได้
ความรักของ เธอที่เป็นอาจารย์ และ เธอที่เป็นนักเรียน
มันจะพอเป็นไปได้ไหม?
มันจะสมหวังกันได้อย่างไร?
“หนีตามกันไปเลยดีมั้ย?”
*Based on true story*
Guest
