“เดี๋ยวฉันช่วยค่ะ เป็นอะไรมากไหมคะ”
ฉันที่ถามเขาตอนนี้แต่เอะ!!! ทำไม นี่เขามองไม่เห็นหรอ แย่แล้ว
“ผมไม่เป็นไรครับ ขอบคุณมาก”
เขาที่ค่อยๆลุกขึ้นมาแต่ฉันก็ช่วยพยุงเขา เมื่อกี้เขาเกือบโดนรถมอไซต์ชนเข้า เกือบไปละ....ฉันที่มองไปยังเขา หน้าตาหล่อ สูงผิวขาวเหมือนเป็นลูกคนรวยเลย ว่าแต่เขามาทำอะไรตรงนี้
“ให้ฉันไปส่งตรงไหนไหมคะ คุณมองไม่เห็นใช่ไหมคะ ขอโทษที่ถามแบบนี้”
แต่สีหน้าเขาตอนนี้สิ....ฉันไม่น่าถามเลย
“ครับ ผมมองไม่ค่อยเห็น”
ในขณะที่ฉันยังยืนกับเขาอยู่ก็มีผู้ชายคนหนึ่งเดินมาทางเรา
“เซน เป็นอะไรมากไหมทำไหมออกมาไม่บอกพี่ละถ้าเป็นอันตรายจะทำยังไง”
ฉันที่ยืนมองเขาที่คุย เหมือนคนนั้นจะเรียกแทนตัวเองว่าพี่
“เอ่อ คุณคะพอดีน้องชายคุณเขาเกือบโดนมอไซต์ชน ฉันเลยช่วยไว้”
“ขอบคุณมากนะครับ ถ้าไม่ได้คุณช่วยไม่รู้น้องผมจะเป็นยังไงบ้าง”
“ผมไม่เป็นไรมากหรอก พาผมกลับเถอะ”
เขาที่บอกพี่ชายเขา
“งั้นผมขอตัวนะครับ อันนี้เป็นนามบัตรผมถ้ามีอะไรให้ช่วยโทรมาได้เลยนะครับผมขอตัวพาน้องกลับก่อน”
ฉันที่รับนามบัตรมาจากผู้ชายคนนั้น ไม่นานเขาก็พาน้องชายเขากลับไปขึ้นรถที่จอดอยู่.....ฉันที่มองอยู่ไม่นาน กับนึกขึ้นได้ว่าต้องรีบไปมีธุระด่วน..!!!!!
******************นิยายเรื่องใหม่******************
***นิยายเรื่องนี้เป็นแค่เรื่องที่สมมุติขึ้นเท่านั้น ทั้งสถานที่ ตัวละครที่สมมุติขึ้นมาไม่เกี่ยวกับใคร ทางเราขออนุญาตเจ้าของรูปด้วยนะคะ 🙂🙂🙂🙂
Guest
