| บทนำ |
สิ่งสุดท้ายที่จำได้คือล้มตัวนอนลงไปบนเตียงแสนนุ่มภายในห้องที่แสนจะอุ่นกับคุณตุ๊กตาตัวโปรดของฉันนี่นา
แล้วทำไมกัน...ทำไมตอนนี้ฉันถึงตื่นขึ้นมาบนพื้นที่แสนจะแข็งและเย็นเฉียบแบบนี้
กวาดตามองไปทางไหนก็เจอแต่ต้นไม้ พุ่มไม้ และเสียงแปลก ๆ รอบตัว ลมหนาวพัดมาบาดผิว มือของฉันกระตุกขึ้นด้วยความเคยชินหมายจะกระชับเสื้อคลุมให้แน่นเข้าเพื่อขับไล่ความหนาวนี้ แต่ก็ไม่เจอสิ่งใดนอกจากต้นแขนที่เริ่มเย็นของตัวเองเท่านั้น
ก้มลงไปมองก็ยิ่งประหลาดใจหนักกว่าเก่า เพราะชุดนอนที่ใส่อยู่เป็นประจำทุกคืน กลับกลายเป็นชุดราตรีสีขาวสะอาดตาที่พอลุกขึ้นยืนแล้วยาวเกือบลากพื้น แถมยังเปิดไหล่ท้าทายความหนาวอีกต่างหาก
“ชุดนี่มันอะไรกันล่ะเนี่ย”
เท่านั้นยังไม่พอตอนนี้เส้นผมที่ทิ้งตัวลงมาจากไหล่กลับกลายเป็นสีบลอนด์ไปแล้ว
“แล้วทำไมผมเป็นสีนี้ล่ะ!” ตั้งแต่เล็กจนโตฉันออกจะภูมิใจในเส้นผมสีแดงสดของตัวเองมาตลอดแล้วทำไมถึงกลายเป็นแบบนี้ไปได้
เอาล่ะ! นี่คงเป็นความฝันนั่นแหละ แต่มันฝันแบบไหนกันนะ ฉันคงรับบทเป็นเจ้าหญิงซักองค์จากอาณาจักรซักแห่งแถว ๆ นี้
หรือคิดอีกที...อาจจะเป็นเจ้าสาวที่กำลังหลบหนีออกมาจากงานแต่งงานที่ไม่เต็มใจถูกพ่อแม่บังคับรอพระเอกมารับอะไรแบบนั้น
ความคิดยังไม่ทันไปได้ไกลกว่านี้ ก็มีเสียงดัง ฟิ้ว ~ ตามด้วยลูกธนูลอยผ่านหน้าไปนิดเดียว ทำเอาเสียหลักลงไปนั่งกองกับพื้นทั้งที่เพิ่งจะลุกขึ้นมาแท้ ๆ
เสียงดังมาจากพุ่มไม้คล้ายมีคนกำลังต่อสู้กัน จากนั้นร่างสูงของชายคนหนึ่งก็ก้าวออกมายืนอยู่ตรงหน้า เขาปกปิดทุกส่วนในร่างกายด้วยผ้าคลุมสีดำสนิท ขนาดเส้นผมที่ทิ้งตัวลงมาจากฮู้ดนั่นยังมีสีดำเลย
อ้อ! รวมถึงดวงตาที่จ้องเขม็งคล้ายจะกินเลือดกินเนื้อนั่นด้วยนะ
ฉันนั่งพินิจพิจารณาชายแปลกหน้าคนนี้ได้ไม่นาน เขาก็ฉุดแขนฉันขึ้นไปยืนทำหน้างงอยู่ข้าง ๆ
“เอาคืนมา” ประโยคแรกจากชายแปลกหน้าคือทวงอะไรสักอย่างงั้นเหรอ?
“คืนอะไรคะ?” ฉันถามกลับด้วยความสงสัย คิ้วเริ่มขมวดเป็นปม
“ของที่เจ้าขโมยมา คืนมันให้ข้าเดี๋ยวนี้” เขาพูดด้วยน้ำเสียงดุดัน จริงจัง และน่ากลัว
เอาล่ะสิ! จากเจ้าหญิง จากเจ้าสาว กลายเป็นเจ้าหัวขโมยไปซะแล้ว นี่ฉันกำลังฝันเรื่องอะไรอยู่กันแน่เนี่ย
“เอ่อ...เดี๋ยวนะคะ คือเราเพิ่งเจอกัน ฉันยังไม่รู้จักคุณด้วยซ้ำจะไปขโมยอะไรได้ยังไง คงมีเรื่องเข้าใจผิดกันแล้วล่ะค่ะ” ฉันร่ายยาวพลางก้มลงปัดเศษดินเศษใบไม้ที่ติดตามชุดออก
จะว่าไปนี่เราก็แต่งตัวสวยอยู่นะ หรือชายคนนี้จะเป็นพระเอกที่กำลังรออยู่ โอ้! ต้องใช่แน่นอน
“คุณคือพระเอกใช่มั้ย?” ฉันถามพลางเดินวนรอบตัวเขาเพื่อพิจารณาร่างสูงนั่นอีกรอบ ถ้านี่ไม่ใช่ความฝันคงเป็นอะไรที่เสียมารยาทน่าดู
“ดวงตาแห่งการพยากรณ์นั่น อยู่ที่เจ้าไม่ผิดแน่ ดูจากที่มันพยายามฆ่าเจ้าเมื่อครู่แล้ว” ชายปริศนาพูดโดยไม่ตอบคำถาม แล้วเอื้อมมือมาบีบแขนของฉันไว้แน่น แน่นซะจนมันเจ็บไปหมด
“จะ...เจ็บนะ ทำอะไรของคุณเนี่ย”
คนคนนี้ก็ดูดีอยู่หรอก แต่ทำไมพูดจาไม่รู้เรื่อง แถมยังทำร้ายผู้หญิงอีก หรือว่าเขาจะเป็นตัวร้ายกันนะนี่ฉันต้องหนีรึเปล่าเนี่ย
คิดพลางจ้องหน้าเขาพลาง ประกายประหลาดในดวงตาสีดำสนิทนั่นคล้ายมีมนต์สะกดอะไรซักอย่าง แต่ความเจ็บที่ต้นแขนก็ผลักความคิดนั้นออกไปเสียก่อน
เดี๋ยวนะ! เจ็บอย่างนั้นเหรอ...
มันจะเจ็บได้ยังไงในเมื่อนี่คือความฝัน หรือเป็นฝันที่เหมือนจริงเอามาก ๆ มากซะจนรู้สึกได้ มันอะไรกันเนี่ย
ยังไม่ทันที่ความคิดสับสนในหัวจะได้รับคำตอบ ลูกธนูดอกหนึ่งก็พุ่งเข้ามาด้วยความเร็ว ถ้าเขาไม่คว้าตัวฉันมากอดเอาไว้มันคงไม่โดนแค่ไหล่ซ้ายแบบนี้แน่นอน
“โอ๊ย! ทำไมมันเจ็บล่ะ!” ฉันร้องออกมาด้วยความเจ็บปวดเมื่อมองไปยังจุดเกิดเหตุก็ยิ่งตกใจ สิ่งที่อาบแขนและชุดอยู่ตอนนี้คือสีแดงสดของเลือดนั่นเอง
“ทำไมมีเลือด ทำไมมันเจ็บแบบนี้ นี่มันใช่ฝันจริงรึเปล่า แม่หนูเจ็บ...แม่ปลุกหนูหน่อยค่ะแม่ หนูอยากตื่นแล้ว...แม่!”
ฉันแหงนหน้ามองท้องฟ้าแล้วร้องเรียกแม่เหมือนคนบ้า หลังจากนั้นสติก็เลือนราง ภาพก็ค่อย ๆ จางหายไปพร้อมดวงตาที่ปิดลง
จบบทนำ
Guest
