เจ้าเวียงเหมย

“เจ้าพี่ ข้ากลัว ”เสียงของเด็กน้อยร้องบอกกับผู้เป็นพี่

“เจ้าน้ำเหนือ เด็กน้อยของพี่ เจ้าไม่ต้องกลัวนะ พี่สัญญาว่าพี่จะปกป้องเจ้าด้วยชีวิตของพี่ ! ”ชายหนุ่มใช้แขนซ้ายโอบร่างเล็กไว้ในอ้อมแขนมือขวาถือดาบเนื้อตัวเปรอะเปื้อนดิน

สัญญาอันหึกเหิมและคำพูดอันหวานหูที่ทำให้ใครๆ ที่ได้ยินต่างต้องอิจฉาเป็นที่สุดราวกับอยู่ในนิทาน        เจ้าน้อยลม แห่งเวียงเหมย ยกหัวใจให้ชายตัวน้อยๆเสียแล้ว  ท่ามกลางไฟแห่งสงคราม ศึกด้านนอกยังไม่ห่วงเท่าเพลิงแห่งอำนาจของเหล่าเจ้านายเวียงเหมยเพื่ออำนาจบารมีจักบันดาลให้ไฟแห่งโทสะกลายเป็นเปลวเพลิงอันร้อนแรงแผดเผาไปทั่วเวียงไม่เว้นแม้แต่ราษฎร เปลวไฟสีเพลิงลุกไหม้ไปทั่วบริเวณสวนดอก ร่างของชายทั้งสองถูกไล่ต้อนด้วยทหารม้าและชายฉกรรจ์ในชุดเกราะนักรบ

“ ไอ้ลมเหย มึงจงยอมแพ้กูเสียแต่โดยดีเถิด บัลลังก์เวียงเหมยต้องเป็นของกู เจ้าแห่งเวียงเหมยคือกู ! ”เสียงขู่ของเจ้ามั่นฟ้าตวาดดังก้องโดยในมือถือคันศรพร้อมลูกธนูเล็งมาที่เจ้าน้อยลมและเจ้าน้ำเหนือ

“ไอ้มั่นฟ้า กูไม่ยอมแพ้มึงดอก ! มึงมันสารเลว ฆ่าได้แม้กระทั่งสายเลือดเดียวกัน ผีปู่ผีย่าจักต้องลงโทษมึง !”

“ หุบปาก ! ถ้าผีปู่ผีย่าศักดิ์สิทธิ์จริง คงช่วยมึงไปตั้งนานแล้ว ไอ้น้อยลมเหย วันนี้แหละคือวันตายของมึง ! ”เจ้ามั่นฟ้าง้างคันศร

“เจ้ามั่นฟ้า อย่านะขอรับ ”เจ้าน้ำเหนือ แห่งเวียงแก้ว ในอ้อมกอดของเจ้าน้อยลมขอร้องชายฉกรรจ์ที่ยืนอยู่ตรงหน้า

“ มึงอย่ามาขอร้องกูเสียให้ยาก แท้จริงแล้วเรื่องที่เกิดขึ้นบางส่วนก็เป็นเพราะมึง ไอ้น้ำเหนือ หากไอ้ลม  ไม่ไปเอาตัวมึงมาเป็นเมีย เรื่องราวก็คงไม่ลุกลามใหญ่โตเยี่ยงนี้ มึงสองคนเป็นบุรุษเพศเยี่ยงเดียวกัน แต่กลับสมสู่กันมึงไม่อายผีสางเทวดา ผีปู่ผีย่า ผีหลวงเวียงเหมย บ้างรึ ! ”น้ำตาของเจ้าน้ำเหนือเริ่มรินไหล

“ ข้ารักเจ้าน้ำเหนือ ด้วยใจ ความรักของเราสองคนยากเกินกว่าที่คนกิเลสหนาปัญญาหยาบอย่างเจ้าจะเข้าใจ ฟ้าดินลิขิตมาให้เราได้เกิดมาเจอกันแล้ว ถ้าข้าจะต้องตาย ข้าก็จักปกป้องเจ้าน้ำเหนือคนรักของข้าจนสุดชีวิต ”

“เจ้าพี่...ข้าก็รักเจ้าพี่มากเหลือเกิน หากเจ้าพี่ตาย ข้าก็จักขอตายตามไปด้วย ”ชายร่างบางเข้าซบชายร่างกำยำทั้งสองหลบตาลง

“ดี ! ถ้าอย่างนั้นมึงสองคนก็เตรียมตัวตายเสียเถอะ ” เจ้ามั่นฟ้าเล็งธนูมาที่คนทั้งสอง