นิยายเรื่องนี้สองเล่มจบนะคะ มีเนื้อหารุนแรงและคำหยาบคาย
อีกคนนั้นรักจนหมดใจ
อีกคนหวังแค่ทำลาย
อีกคนยังเฝ้ารอที่ใครคนนั้นจะหันกลับมามองกันบ้าง
"ทำไมมึงโง่อย่างนี้วะธาร มึงก็ได้ยินหมดแล้วนี่ ว่ากูมีแฟนอยู่และกูก็ไม่ได้รักมึงด้วย”
“ไม่จริง เรารักกัน พี่พีรักธาร มันไม่จริงใช่ไหมครับพี่พี เรารักกันใช่ไหมครับ”
คนตัวเล็กเดินเข้ามากอดพีรวัสเอาไว้ พร้อมกับพร่ำเพ้อร้องไห้ฟูมฟายจนน้ำตาเปียกปอนเสื้อเชิ้ตตัวสวยของผู้กองหนุ่ม
“หึ! รักอย่างนั้นหรอธาร กูไม่เคยรัก ไม่เคยรู้สึกอะไรกับมึงเลย มึงแค่โง่ หลอกง่ายก็แค่นั้น”
“ธารยอมครับ ธารยอมเป็นคนโง่ ธารยอมให้พี่หลอก ขอแค่ธารได้อยู่กับพี่ก็พอ ธารยอมเป็นอะไรได้ในชีวิตของพี่”
คนตัวเล็กคร่ำครวญออกมาจนน่าสงสาร แต่น้ำตากับเสียงร่ำไห้ปิ่มขาดใจตายนี่มันสามารถทำให้กับคนจิตใจกระด้างอย่างพีรวัสนั่นเกิดความสงสารได้
“กูไม่ต้องการมึงแล้วธาร กูหมดสนุกในตัวของมึงแล้ว ปล่อยกู และเลิกยุ่งเกี่ยวกับกูด้วย”
เสียงพูดที่ไร้เยื่อใยของผู้กองหนุ่มเปรียบเสมือนคมมีดมา กรีดลงกลางหัวใจดวงน้อยๆ ของธารา น้ำใสๆ ก็ไหลออกมาจากดวงตาคู่สวยนั้นไม่ขาดสาย
“ไม่เลิกไม่ได้หรอครับ ธารอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีพี่พี อย่าทิ้งธารเลยนะครับ ธารสัญญาว่าธารจะอยู่ในที่ของธาร จะไม่วุ่นวาย ไม่เรียกร้องอะไรจากพี่เลย ไม่เลิกกันนะครับ”
ธาราทรุดตัวลงนั่งกับพื้นกอดขายาวของพีรวัสไว้แน่น กอดรั้งไม่ให้ชายหนุ่มเดินหนีออกไปจากห้องได้
“ปล่อยกูธาร ปล่อย!! ไม่เรียกร้องอย่างนั้นหรอ ที่มึงกำลังทำอยู่เนี่ยเค้าเรียกว่าเรียกร้องนะธาร มึงอย่าทำอะไรให้มันยุ่งยากหน่อยเลย กูคิดว่าหันมาเอาผู้ชายแล้วมันจะเขี่ยทิ้งง่ายๆ จะไม่งี่เง่าเหมือนผู้หญิง แต่แม่งงี่เง่ากว่าผู้หญิงเสียอีก”
“พี่พี ธารขอร้องนะครับ อย่าทิ้งธารไปเลยธารอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีพี่”
คนตัวเล็กออกแรงกอดขาแกร่งของผู้กองหนุ่มไว้แน่นมากยิ่งขึ้น หยาดน้ำตาไหลออกเปรอะเปื้อนแก้มเนียนใส เสียงสะอึกสะอื้นดังระงมก้องห้องพักเล็กๆ
“ปล่อยขากูธาร ปล่อยกูไปเดินตามทางปกติ เหมือนคนอื่นเถอะ กูมีคนที่กูรักรออยู่ อายคือผู้หญิงที่ดีเพียบพร้อมทุกอย่าง มึงคงไม่ต้องให้กูบอกนะว่ากูจะเลือกใคร”
ไรท์ขอฝากนิยายรักหลายเศร้าเนื่องนี้ด้วยนะคะ
Guest
