เพราะคนเรามีเพียงหนึ่งหัวใจ
หนึ่งความรัก
“เราจะหนีอะไรก็หนีไป แต่หนีความจริงที่เป็นความรู้สึกตัวเองไม่ได้หรอก”
ร่างสูงเอ่ยออกมาเสียงเรียบ ท่ามกลางฝนที่ตกกระหน่ำ
“ไม่ต้องมาสอน ตอนนี้พี่ไม่ใช่อาจารย์ ผมละ อย่าทำเป็นรู้ดี”
คนตรงหน้าเงยหน้าสบตาคนที่กล้ามาสอนเขา ด้วยน้ำเสียงกรุ่นโกรธ เเววตาเขาเต็มไปด้วยความสับสน คล้ายเด็กน้อยที่กำลังหลงทาง ท่ามกลางพายุ เขาเกลียดความรู้สึกนี้ เกลียดตัวเอง และก็เกลียดคนตรงหน้า
“ใช่ ตอนนี้ฉันไม่ใช่อาจารย์นาย ที่ผ่านมาก็ไม่อยากจะเป็น”
หนึ่ง นฤบดินทร์ ไหวไหล่เอ่ยออกมา ด้วยน้ำเสียงอ่อนลง การตัดสินใจลาออกจากตำแหน่งอาจารย์ พิเศษ เป็นสิ่งที่เขาคิดมาดีแล้ว สิ่งที่อีกฝ่ายกำลังรู้สึกเขาเองก็เคยผ่านมันมา มือหนาเอื้อไปวางบนบ่าของคนตรงหน้า ก่อนจะออกแรงดึงร่างรั้นเข้าหาตน
ความรู้สึกที่สับสนทำให้ ไม้ ภูธารา ยอมจำนอนในอ้อมกอดแกร่งของคนตรงหน้า
“ฟังเสียงหัวใจของฉันสิ นายได้ยินมันไหม
มันคือเสียงหัวใจที่เด่นชัด จนยากจะทำใจ
ทุกวินาที คือความจริง ที่เขาเองยากจะยอมรับ
ว่ามันเกิดขึ้น เสียงหัวใจที่ผิดเพี้ยนไปของเราทั้งสองคน
Guest
