รักซ่อนริษยา

เหตุเพราะความสวยทำเรื่อง  

คนจึงเคืองเพราะอิจฉา 

 ไฟสุมอกร้อนรุ่มทุกเวลา 

 เหตุใดหนา  

ไม่เหมือนตน  

เหตุโกธรเคือง พลันทำลาย  

หมายให้ตายกันไปข้าง  

เหลือไว้เพียงความงาม   

ตามด้วยชื่อปลักลงดิน  

“คุณเเม่เจ้าคะ มัน…มัน” 

“ใครลูก มันคือใคร”   

“นางดุชดาว มันงามเหลือเกินเจ้าคะ ท่านพ่อก็ทรงเอ็นดูมัน มากกว่าลูก ข้าก็เป็นลูกอีกคนเหมือนกันนะเจ้าคะ…หาได้ความรักเท่ากันไม่” เพียงฟ้า ฟูมฟายกับผู้เป็นเเม่ น้องสาวต่างมารดาเธอเหนือกว่าตนทุกอย่าง  

“ไม่ต้องกังวลหรอกหนา…ลูกแม่ต้องได้ในสิ่งที่ต้องการอย่างแน่นอน อดใจรออีกไม่นาน”   นางกำไลกำหมัดแน่นชีวิตลูกนางช่างน่าสงสารเสียจริง  นางเห็นใจและสงสารลูกเหลือเกิน อย่างไรเสียนางก็จะไม่มีวันยอมรอยยิ้มที่แสนชั่วร้ายปรากฏขึ้นบนใบหน้า 

“นางดุชดาว…เจ้าต่างหากที่ต้องเป็นฝ่ายสูญเสียไม่ใช่ลูกของข้า…จำไว้”