เพราะต้องการที่ดินที่ครอบครัวของเธอเอาไปจำคืนจึงต้องทำตามเงื่อนไขของครอบครัวฝ่ายโน้นให้ ‘พยาบาล’จบใหม่ อย่าง ‘มะลิ’ แต่งเข้าไปดูแล ‘ภูมิ’ ชานพิการที่ป่วยเป็นโรคซึมเศร้าเนื่องจากสูญเสียขาทั้งสองข้างจนต้องนั่งรถเข็นตลอดชีวิต
‘เราจะรู้ว่าใครรักเราก็ตอนเราสูญเสียทุกอย่าง..’
‘ฉันเข้าใจค่ะ’
‘เธอไม่เข้าใจหรอก เพราะเธอไม่เคยเป็นง่อยเหมือนฉัน’
‘พี่ภูมิ..’
‘อย่ามาเสแสร้งทำเป็นอยากดูแลฉันจริงๆทั้งที่ใจเธอก็มีจุดประสงค์อื่น!’
‘…’
‘ผู้หญิงแบบเธอจะทนได้สักกี่เดือนกัน เหอะ!’
ภาพถ่ายโดย Tima Miroshnichenko จาก Pexels
ตำเตือน
นิยายเรื่องนี้สร้างจากจินตนาการผู้เขียน ตัวละคร สถานที่ในเรื่องไม่มีอยู่จริง อาจมีการใช้คำพูดไม่สุภาพ การกระทำทางเพศ พฤติกรรมไม่เหมาะ ไม่ควรเลียนแบบ ผู้อ่านควรใช้วิจารณญาณในการอ่านและผู้อ่านควรมีอายุ 18 ปีขึ้นไป นิยายเรื่องนี้ไม่อนุญาตให้เผยแพร่ คัดลอก ดัดแปลงเป็นของตัวเอง หากพบเห็นจะดำเนินคดีตามกฎหมาย
เรื่องราวจะเป็นอย่างไรโปรดติดตามได้ในเรื่องเจ้าค่ะ รับลองว่าเรื่องนี้จะเน้นไปทางอบอุ่น หื่นๆแน่นอนนะเออ เนื่องจากว่าทางเรื่องซีที่เปิดอ่านหรีจบแล้ว ทางเรื่องนี้ขอติดเหรียญเพื่อเป็นค่ากาแฟไรท์น้าาา ขอบให้ทุกคนสนับสนุนกันด้วยนะคะ
อ้อ! ไรท์ยังคงคอนเสปถ้าติดเหรียญอัพ15-20หน้าเหมือนเดิมเจ้าค่ะ เอาให้คุ้มกับที่รีดที่น่ารักเสียตังมาอ่าน
อีกเรื่องนึงก็คือ..เรื่องนี้จะออกในมุมมองของนางเอกเป็นคนดำเนินเรื่องและแฝงข้อคิดสำหรับการใช้ชีวิตเข้าไปแน่นอนค่ะ นางเอกคนนี้ไรท์บอกเลยว่าจะเป็นคนที่ขัดกันบุคคลิกที่ไรท์แต่งมาทั้งหมด(พอดีเพลงเพลงเย็นๆมาอารมณ์เลยดีฮ่าๆ) ไอ้โรคซึมเศร้านี่มันกำลังเป็นโรคร้ายแรงสำหรับยุคนี้ด้วยสิ
#สนับสนุนกันต่อด้วยน้าา อย่าทิ้งกันเด้อ จุ้บๆ
Guest
