คุณสามี ฉันไม่มีคนอื่นอีกแล้วนะ!!

เมื่อเธอตายด้วยโรคร้ายที่มีมาตั้งแต่เด็ก เธอคิดว่าชีวิตนี้คงจะจบแล้ว หากแต่ว่าเธอกลับตื่นขึ้นมาบนเตียงนอน แถมยังโดนใครอีกคนเรียกเธอว่าภรรยา 

สมองของเธอรู้สึกพร่าเบลอไปหมด ภาพของเครื่องช่วยหายใจที่ระโยงระยางเต็มไปหมด และคุณหมอที่กำลังปั๊มหัวใจให้เธออย่างตั้งใจ เป็นอีกหลายๆ ครั้งที่เธอเริ่มรู้สึกเบื่อหน่าย เธอเกิดมาด้วยโรคร้ายตั้งแต่เด็กจนโต และในตอนนี้ชีวิตของเธอก็คงจะเริ่มดับลงแล้ว เมื่อเปลือกตาของเธอเริ่มปิดลง พร้อมๆ กับแสงสว่างนำทางเธอไป 

'ฉันตายแล้วสินะ' 

ได้แต่คิดแล้วก็ขำในใจ ชีวิตเธอมันก็น่าเศร้าดีนะ เกิดมาก็เป็นคนอ่อนแอต้องอยู่โรงพยาบาลแทบจะตลอดเวลา แต่มันก็คงจบแล้วล่ะ เพราะในตอนนี้เธอคงจะได้ขึ้นสวรรค์แล้วล่ะมั้ง 

"เฮือกกก!!! "ร่างกายสะดุ้งตัวตกใจ พร้อมๆ กับลำตัวที่ลุกขึ้นกึ่งนั่งกึ่งนอน อย่างไม่ค่อยเข้าใจสถานการณ์สักเท่าไหร่ นี้เธอยังไม่ตายหรอ 

"ตื่นแล้วหรอ? " 

เสียงของใครบางคนเรียกร้องให้ร่างบางบนเตียงหันกลับไปมอง เธอพบเข้ากับผู้หญิงใบหน้าสวยหวานผมยาวสลวยสีน้ำตาลอ่อน ชุดที่เธอใส่เป็นชุดเดรสสีดำคอวี 

หญิงสาวแปลกหน้าตรงหน้าเมื่อเห็นเธอจ้องหล่อนอย่างไม่ปิดบัง หล่อนก็เริ่มเลื่อนใบหน้าเข้ามาใกล้ คิ้วเรียวสวยๆ เริ่มขมวดเข้าหากัน ริมฝีปากสีแดงก่ำจากสีลิปสติกเผยอขึ้นมาเล็กน้อยจนร่างบางอดไม่ได้ที่จะเผลอจ้องมองมัน 

"เดี๋ยวนะ!! เธอเป็นใคร? " 

เหมือนกับเธอพึ่งได้สติ เมื่อลมหายใจอุ่นๆ ของคนตรงหน้าเป่ารดใบหน้าของเธอ จนเธอรู้สึกสะดุ้งตัวและถอยห่างออกจากคนตรงหน้าเล็กน้อย แต่ต่อมาเพียงไม่นานความรู้สึกเจ็บที่ช่วงหัวก็แล่นเข้ามาจนเธอต้องจับเข้าที่ขมับด้วยความแปลกใจ 

'หัวแตกหรอ' เธอรู้สึกตกใจเหมือนมันไม่ควรจะเกิดขึ้น นั้นก็เพราะว่าเธอจำได้ว่าเธอเข้าห้องฉุกเฉินเพราะโรคหัวใจที่กำลังเข้าเล่นงานเธอ ไม่ใช่หัวแตกแบบนี้ 

"แกล้งความจำเสื่อมหรอ? " 

ร่างสูงนั่งกอดอก พลางดวงตาก็จดจ้องคนตรงหน้าอย่างไม่อยากเชื่อ ก่อนที่แววตาจะเริ่มแปลเปลี่ยนเมื่อเห็นคนตรงหน้ายังไม่หยุดเล่นละครจนเธอแอบคิดว่ามันอาจจะเป็นเรื่องจริง 

"หรือเธอจำไม่ได้จริงๆ!! "ร่างสูงโปร่งลุกออกจากเก้าอี้ด้วยความตกใจ เมื่อสายตาของร่างเล็กกลับไม่เปลี่ยนแปลง เธอรีบกดปุ่มเรียกคุณหมออย่างเร่งรีบ