คำปลอบโยนจากแสงจันทร์​

เปลวเทียนเอนเอียนชวนไหวหวั่น ประเดี๋ยววู่ดับประเดี๋ยวสว่างจ้าเป็นเช่นนี้ตลอดค่ำคืน ผู้คนนั่งล้อมรอบเป็นวงกลมตรงกลางห้องกว้าง ประตูหน้าต่างลั่นกลอนปิดสนิท มีเพียงสายลมทร่แทรกผ่านช่องว่างจนเกิดเสียงหวีดหวิวคล้ายเสียงกรีดร้องของเหล่าภูตพรายยามราตรี 

       ฟู่!  

              ดวงไฟอีกดวงถูกดับไป ณ ตอนนี้เหลือเพียงดวงสุดท้ายที่เหลืออยู่ หญิงสาวผมสีดำขลับแย้มรอยยิ้มอันเย็นเยียบไม่ต่างจากรูปปั้น ยามเมื่อขยับปรับเปลี่ยนท่าทางจะเกิดเสียงกระพรวนดังทั่วทั้งห้อง

      กริ๊ง! 

 นัยต์ตาสีนิลกวาดมองผู้คนโดยรอบก่อนจะเริ่มเอื้อนเอยเรื่องราว เคล้าคลอไปในราตรี

บัดนี้ จักเล่าถึงตำนานที่ถูกเลือนหาย 

กล่าวถึงตำนานของภูติพรายเมื่อครั้งบรรพกาล​ 

ในครั้งที่เทพบิดรแยกสวรรค์​และโลกา 

สิ่งมีชีวิตตนหนึ่งก็ได้ถือกำเนิดขึ้นมาในผืนสมุทรอันกว้างใหญ่​ 

เป็นเวลาเนิ่นนาน​ที่มันเฝ้ามองเหล่ามนุษย์​ท่องเที่ยวไปทั่วทั้งผืนดินและผืนน้ำ

"เหตุใดข้าถึงจักต้องอยู่เพียงแค่ใต้ผืนทะเลลึก" 

มันคร่ำครวญ​

"และเหตุใดข้าถึงจักขึ้นไป​บนผืนดินมิได้" 

เปรี๊ยง!!!!  

        เสียงอัสนีฟาดดังกึกก้องไปทั่วทั้งผืนทะเลคลั่ง พร้อมกับเสียงคำรามกรีดร้องของมันที่ชูคออย่างองอาจ ท้าทายอำนาจแห่งฟ้า แม้เขาข้างหนึ่งจะถูกหักโค่นลง แต่มันก็ยังคงชูคอคำรามอย่างไม่เกรงกลัว หมายมาดถึงการโค้นล้มบังลังค์แห่งสวรรค์ 

อสุราเงยหน้าชูคอ  

เอยคำรามเย้ยหยัน​   

ถึงโทษทัณฑ์​แห่งสวรรค์​

ณ ท้ายที่สุดแล้ว แม้อสุราจะปราชัย แต่เจตจำนง​นั้นไม่เคยเลือนหาย