ขวัญใจนายเเบดบอย

1 วัน ก่อนเหตุการณ์ลักพาตัว 

ณ บ้านจินยู 

ฉันชื่อจินยู เรียน คหกรรมและการโรงแรม(สมมติ) ฉันเกิดมาในครอบครัวที่มีฐานะปานกลาง ฉันอยู่กับพี่ชายที่อายุห่างจากฉัน 5 ปี พ่อแม่เสียชีวิตจากอุบัติเหตุรถยนต์เมื่อ 7 ปีก่อน วันนี้ฉันได้ออกไปเรียนตามปกติและทุกครั้งก่อนออกไปเรียนฉันจะเปิดดูตู้จดหมายเสมอ เพราะฉันรอคอยของขวัญจากพี่ชายของฉันที่มักจะส่งมาให้อาทิตย์ละครั้ง เราไม่ค่อยได้ติดต่อกันแต่ของขวัญมาให้ฉันไม่เคยขาด เงินก็ส่งมาให้ทุกเดือน ฉันไม่เคยลำบากเลย วันนี้ไม่มีจดหมายแต่มันผ่านมาสองวันแล้วนะ พี่คงยุ้งแหละ วันนี้ไม่มา พรุ่งนี้คงมาแหละ ฉันเลยแบกกระเป๋าออกนอกบ้านซึ่งเห็นรถ สีดำ กระจกทึบจอดบริเวณหน้าบ้าน อย่างว่าฉันคงคิดไปเอง   

ณ มหาวิทยาลัย K 

“ไงจินยู ทำรายงานเสร็จรึยัง” เพื่อนสาวคนสนิท อ้ายยี๊ 

“เสร็จแล้วจ้า ละเธอละคนสวย” ฉันตอบและยกรายงานที่เข้าเล่มเรียบร้อยให้อ้ายยี๊ดู 

“ว่าไงจ๊ะสาวๆ ชุดฉันสวยไหมจ๊ะ” เธอชื่อเชอเตม สาวมั่น และมีสไตล์การแต่งตัวของตัวเอง เธอมาในสุดนักศึกษากระโปรงทรงเอสั้นรองเท่าส้นสูงสีแดง และกระเป๋าใบโปรดของเธอ 

“จ้าแม่นางงาม ถ้าใส่สั้นขนาดนี้ถอดเลยดีไหมย๊ะ ส้นสูงถ้าจะแดงขนาดนี้เลือดในตัวจะแดงขนาดไหนจ๊ะ”อ้ายยี๊ตอบ 

“พอเถอะพวกเธอ เดี๋ยวก็ส่งรายงานไม่ทันหรอก” สองนี้ชอบกัดกันเป็นว่าเล่น ถ้าให้เชอเตมตอบนะ คงสายแน่ๆ  

เวลาล่วงเลยไปจนเลิกเรียน 

“นี่ในเมื่อเลิกเรียนแล้วอะ ไปช้อปปิ้งหน่อยไหม”เชอเตม 

“ไม่อะเบื่อ ขี้เกียจช่วยถือของ”อ้ายยี๊พร้อมแบ้ปากมองบน 

“ฉันอยากพักผ่อนอะ ” ฉันเพลียจากการทำรายงานมาทั้งวันแล้ว 

“โถ่ฉันขอนะ จะไม่ซื้อเยอะ ละจะเลี้ยงปิ้งย่าง เอาป่าวว”เชอเตม 

“อืมมม... ก็ได้”อ้ายยี๊ตอบพร้อมไฟในตาลุกวาว 

“แหม แหม ยัยยี๊ แกนี่มันเห็นแกกินเชียวนะ” ในระหว่างที่เชอเตมกับอ้ายยี๊เถียงกันเรื่องที่จะไปห้างไหน ฉันรู้สึกว่ามีคนคอยจ้องมองฉันตลอด 

“ไปได้ยังอะ”ฉันบอกเพื่อนสาวทั้งสองคน ฉันไม่อยากบอกว่าฉันรู้สึกว่ามีคนมองฉันตลอดเวลามันอาจจะเป็นเรื่องที่ฉันคิดไปเอง 

...เมื่อเวลาผ่านไป ก่อนจะแยกย้าย ฉันก็ยังรู้สึกไม่หายว่ามีคนคอยตามและจ้องมองฉันอยู่ตลอดเวลา จนเดินเข้าในบ้านก็ได้พบว่าภายในบ้านนั้น ข้าวของกระจัดกระจายฉันเลยยกมือถือขึ้นมาเพื่อจะโทรแจ้งตำรวจ แต่ก็ไม่ทันการสะแล้วมีมือจากข้างหลัง  

“ กรี้ด......กรี้ดดดด” ฉันโดนคนข้างหลังปิดปากและก็มีผู้ชายชุดดำอีกสองคนเข้ามาจับฉันมัดไว้ แล้วมันก็รื้อข้นภายในบ้านของฉันต่อ 

 “ของอยู่ไหน”  

“...”ของอะไร ฉันรู้จักพวกนี้งั้นหรอ 

“ถามว่าอยู่ไหน” 

“หมายถึงอะไร ฉันไม่รู้”  “ปล่อยฉันนะ ปล่อย จับฉันมาทำไม” 

“หุบปากนังนี่” ผู้ชายในชุดดำพูดคือหนึ่งคนที่จับตัวฉันมา 

“อย่าให้มันเป็นรอยเดี๋ยวเสียราคา”  “ในเมื่อมันไม่รู้ ก็อย่าให้มันกล้าพูดอะไร” 

“รู้แล้วน่ะ นายต้องชอบใจแน่ๆ มีของใหม่ละ” คนพวกนี้มันพูดอะไรกันนะ เสียราคาอะไร 

“พวกแกหมายความว่าไงนะ” 

“สวยแต่หน้า พูดแค่นี้ยังไม่เข้าใจอีกหรอ” 

“แกนี่ดีนะ ที่ยงซิงอยู่ ไม่งั้นราคาคงตก” หลังจากพวกชายชุดดำก็เอาผ้าที่ผสมยาสลบมาปิดจมูก ฉันตกอยู่ในอันตรายจริงๆเเล้วละ หลังจากนั้นภาพตรงหน้าค่อยๆ เลือนจาง เพราะฤทธิ์ยาสลบ