พ่ายรักภรรยาตีทะเบียน (อ่านฟรีก่อนติดเหรียญ)

ความรักบนความแตกต่างระหว่างทายาทเศรษฐีกับลูกสาวคนรับใช้ 

ถึงจะเลิกรากันไป แต่พิยดาหลีกหนีเขาไม่พ้น 

เพราะหัวใจของหล่อนฝากไว้กับเขาตั้งแต่เมื่อ 9 ปีก่อน 

นิยายหมาโบ้ ได้น้องตอนกลางคืน ทิ้งน้องตอนเช้า  

น้องไม่ไปวุ่นวาย พี่อยากเลิกก็เลิกให้ คนที่วุ่นวายกลับเป็นคนที่ทิ้งน้อง  

จะเป็นพระเอกตอนกี่โมง คนเขียนพร้อมสับบักกอกลูกชาย 

[เขียนครั้งแรกปี 2562 แต่ฉบับนั้นนางทิ้งต้นฉบับไปแล้วนะคะ แก้พลอตเขียนใหม่ทั้งหมด  

นักอ่านที่เคยอ่านจะคุ้นเนื้อหาแค่ช่วง 2-3 บทแรกเท่านั้น ฉบับนี้พระเอกรักนางเอกมากแทบจะลงไปกลิ้งบนพื้น] 

ตัวอย่างที่ 1  

พาร์ทในอดีตของพี่รันกับน้องพิม 

“ขอบคุณนะคะพี่รัน”  

“เรื่องอะไรคะ” 

เขาพูดจาหวาน ใจอ่อนยวบให้สาวน้อย 

“ก็ที่พี่รันเป็นห่วงพิม พิมโทรหา พี่ก็รีบมา นอกจากพี่รันก็ไม่มีใครสนใจพิมอีกแล้ว” 

“พูดอะไรอย่างนั้น ไม่ใช่แค่พี่คนเดียวหรอกนะที่เป็นห่วงพิม” 

“แต่พี่รันเป็นคนเดียวที่พิมอยู่ด้วยแล้วสบายใจมากที่สุด พิมรักพี่รันมากนะคะ ไม่อยากให้เราเลิกกัน พี่รันคบพิมนานๆ ได้ไหม” 

ได้รับความเงียบจากชายหนุ่มที่วางแผนจะไปเรียนต่อต่างประเทศ แต่เด็กสาวก็ไร้เดียงสาเกินกว่าจะเผื่อใจให้ความเจ็บปวด หล่อนขาดภูมิคุ้มกันในหลายด้าน มองเพียงแค่ความรักหมุนรอบตัว ไม่เข้าใจว่าความเงียบนั้นหมายถึงเขาปฏิเสธ 

“หนีออกจากบ้านกันเถอะ หนีไปจากโลกนี้สักวัน ไปในที่ที่มีแค่เราสองคน พิมกล้าไปกับพี่หรือเปล่า” 

ควรบอกเลิกเด็ดขาดให้หล่อนตัดใจ ทว่าเขากลับถลำลึกด้วยการชวนไปต่อ 

“พิมไม่มีเงิน พิมมียี่สิบบาท จ่ายค่ารถเมล์กับตู้โทรศัพท์หยอดเหรียญไปหมดแล้ว” 

โลกทั้งใบของหล่อนมีเขาแค่คนเดียว ความกล้าจึงมีมากกว่าความกลัว 

และเขาก็ทำให้หัวใจเด็กสาวเต้นด้วยจังหวะความรัก หลังจากดึงศีรษะเล็กแนบลงกลางแผ่นอกกว้างที่อบอุ่นที่สุดในโลก 

“มีพี่อยู่ตรงนี้ทั้งคน จะกังวลเรื่องอื่นไปทำไม” 

ถ้อยคำอ่อนหวานฉุดรั้งเด็กสาวจากนรกขุมลึกที่สุด ผ่านแผ่นดินขึ้นสู่สรวงสวรรค์ พร้อมจับมือเขาเดินไปด้วยกันทุกที่ไม่ว่าข้างหน้าจะเป็นหุบเหวหรือป่าหนามก็พร้อมจะเหยียบผ่านมันไป 

เด็กสาวมีความสุขกับเสื้อผ้ารองเท้าใหม่ที่ได้รับ มันมากเกินไป 

ความสุขเหล่านั้นอยู่แค่ชั่วคราว ทุกครั้งที่อยู่ในที่สาธารณะ เขาจะเว้นระยะห่างไม่ให้ใครรู้สถานะ 

เป็นหล่อนที่ดื้อวิ่งขึ้นไปเดินข้างๆ ไม่ได้ขอจับมือ แค่อยากอยู่ข้างๆ เท่านั้น 

น่าเสียดายตรงที่มีโอกาสได้คบกัน 

แต่หล่อนกลับไม่มีดีและไม่โตพอที่จะอยู่เคียงข้างเขา 

​ 

ตัวอย่าง 2 

“น้อยใจหรือเปล่า ที่พี่ไม่ให้พิมบอกใครเรื่องของเรา” 

“พิมจะน้อยใจได้ยังไง ในเมื่อพิมรู้ดีว่าพิมเป็นใคร” 

“พี่ไม่ได้รังเกียจพิม แต่พวกเรายังเด็กเกินไป แล้วคุณพ่อคุณแม่ก็อยากให้พี่ไปเรียนต่อ” 

“พี่รัน... จะไปเรียนต่อที่ไหน เมื่อไหร่คะ” 

“อังกฤษ เร็วๆ นี้ พี่อาจจะไม่ได้อยู่ข้างพิม แต่พี่สัญญา วันที่เราโตมากกว่านี้ พี่จะบอกทุกคนว่าเราคบกัน” 

“วันที่เราโตมากกว่านี้ มันอีกกี่ปีเหรอคะ” 

เด็กสาวแสนเศร้า ต้องการรู้เวลาแน่ชัดเพื่อเลี้ยงหัวใจให้อดทน แค่คิดว่าจะไม่มีเขา อวัยวะภายในกายก็บีบรัดเจียนตาย 

“พี่… ไม่รู้ อาจจะห้าปีหรือหกปี พิมจะรอพี่ไหวหรือเปล่า” 

“หกปีต่อจากนี้ วันที่พิมโตมากพอ ถ้าพิมรักและรอพี่รันคนเดียว พี่รันจะรักและรอพิมคนเดียวเหมือนกันหรือเปล่า” 

รอด้วยความหวังว่าจะได้รับคำตอบที่อยากได้ยิน เขากลับมีสีหน้ากังวล ตอบคำถามนั้นด้วยการลุกขึ้นจากเตียง 

ความไม่เดียงสาหรือความคิดน้อยไม่ทราบ ผลักดันเด็กสาวให้เข้าไปกอดเขาที่แผ่นหลัง อ้อนวอนคนหมดใจให้อยู่ต่อ ยอมหมดทุกอย่าง โดยไม่รู้ว่าจะกลายเป็นตราบาปติดค้างในใจมานานหลายปี 

ก็ยังเป็นพาร์ทอดีต พาร์ทปัจจุบันต้องอ่านเองในตอนที่ 1 :)  

. 

................. 

ขอฝากนิยายด้วยนะคะ อัปจบค่ะ แต่ช้าหน่อยนะ ไม่มีต้นฉบับ ยังเขียนไปอัปไปอยู่เลย 

e book จะมาตอนไหนไม่รู้ค่ะ ไรท์ค่อยๆ เขียน ปล่อยจอยขั้นสุด แต่จะตบตีตัวเองไม่ให้เกินเดือนมีนาคม >//< 

พิเศษ สำหรับนักอ่านที่อุดหนุนอีบุ๊คเรื่องนี้ในเมพ ไรท์แถมฟรี เวอร์ชั่นเก่าเขียนปี 62 ค่ะ ความยาว 2 แสนฟ่าคำ 

อัปตามไปทีหลังนะ นักอ่านอ่านไหว ไรท์ก็เขียนไหวค่ะ //ทีมขอบตาดำ ฮ่าๆ