บทนำ
สิบแปดมงกุฏสุดที่รัก
"ความรักที่เริ่มต้นจากความผิดพลาด คุณคิดว่ามันจะก้าวไปสู่ความสุขอย่างแท้จริงได้หรือไม่"
'ไม่มีใครสามารถตอบคำถามนี้ได้ในทันทีอย่างแน่นอน แม้แต่ตัวผมเองก็ไม่แน่ใจว่าจะให้คำตอบออกมา หลังจากที่ได้ฟังคำถามนี้หรือไม่ ด้วยไม่รู้ว่า...เมื่อผมต้องเจอกับสถานการณ์เช่นนั้นแล้ว หัวใจของผม...มันจะยังสามารถรักใครคนหนึ่งได้หมดหัวใจ แม้ว่าเขาจะเคยโกหกหลอกลวงเรามาแล้ว หรือเราจะคงยังรักกันโดยไม่มีข้อแม้ใดๆได้ และไม่มั่นใจว่าชีวิตที่เริ่มต้นในแบบนี้ จะมีความสุขได้จริงหรือเปล่า ตอบไม่ได้จริงๆครับ'
นายแพทย์ภูตะวัน เจริญสุริภาศ หรือหมอภู คลี่ยิ้มบางๆ ประดับบนใบหน้าหล่อเหลา ยามเมื่อเปิดอ่านเจอบทสัมภาษณ์หนึ่งของตนเอง ในนิตยสารการแพทย์เล่มหนึ่งที่เคยลงไว้เมื่อสามปีที่แล้ว ซึ่งในครั้งนั้นเขายังเป็นแค่แพทย์ใช้ทุน ที่บังเอิญมีผลงานเป็นข่าวดังตามหน้าหนังสือพิมพ์ และสื่อสังคมออนไลน์ ได้ช่วยทำคลอดหญิงท้องแก่ที่นั่งรถซาเล้งเตรียมจะไปคลอดที่โรงพยาบาล แต่ดันมาติดไฟแดงเสียก่อน หญิงท้องแก่เกิดน้ำคร่ำแตกมีเลือดไหลออกมา แพทย์อินเทิร์นที่กำลังลงเวรจะกลับบ้านอย่างเขา ที่จอดติดไฟแดงข้างกัน จึงรุดเข้าช่วยเหลือได้ทันท่วงที เพราะความบังเอิญของเขา หรือความโชคดีของหญิงใกล้คลอดคนนั้นก็ไม่อาจรู้ เหตุการณ์นั้นปรากฏว่าปลอดภัยดีทั้งแม่และลูก เขาเลยได้รับฉายาว่า "ฮีโร่ชุดกาวน์"
สื่อช่องต่างๆจึงรุมทำข่าวหมอภูตะวันในช่วงนั้น บวกกับที่เขาเป็นคนหน้าตาดีเทียบกับดาราระดับพระเอกได้สบายๆ จึงมีบทสัมภาษณ์เกี่ยวกับเรื่องของหัวใจ พอให้สาวๆได้กระชุ่มกระชวยและเพื่อเรียกกระแสข่าวในวงการแพทย์บ้าง
"ขึ้นขาหยั่งเลยครับ"
นี่คือประโยคแรกที่ทำให้แม่สาวสิบแปดมงกุฏสุดที่รักของเขา งงเป็นไก่ตาแตก ในวันแรกที่เจอกัน
รมิดา หรือมดแดง สาวสวยดวงตากลมโต หน้าเหลอหลาเมื่อมองเห็นอุปกรณ์ทางแพทย์ ที่แปลกประหลาด
"นี่มันอะไรกันคุณ คุณจะกินหมูกระทะในโรงพยาบาลแบบนี้ในเวลานี้เลยเหรอ"
และนี่คือประโยคแรกที่ทำให้ชายหนุ่มยิ้มขันออกมาได้ หลังจากที่โมโหจนลมออกหูมาตั้งแต่เช้า
แต่พอเธอรู้ความจริงว่าเตียงขาหยั่งนั้นคืออะไร เธอก็รีบวิ่งแจ้นออกจากห้องตรวจไปเลยอย่างไม่คิดชีวิต
เอี๊ยด...โครม
เหตุการณ์ที่ทำให้ทั้งสองกลับมาพบเจอกันอีกครั้ง
"เป็นอะไรมากไหมครับ"
"โอ๊ย...เจ็บๆๆ เจ็บจังเลยแขนหักขาหักรึเปล่าเนี่ย"
"เห้ย...คุณ..!!"
และก็เช่นเดิม เมื่อเธอเห็นหน้าเขา เธอก็ต้องตกใจ...วิ่งหนีเขาไปอีกครั้ง
"ไอ้ภู เดี๋ยวกูแนะนำนักธุรกิจจากฟิลิปปินส์ให้มึงรู้จัก คนนี้เป็นเศรษฐีนีจะมาลงทุนทำสนามยิงปืนกับกู มาทำความรู้จักกับเธอหน่อยสิ คุณลิกายาครับ นี่เพื่อนผม หมอภูตะวัน"
"Hello.! โอว....มายกอด...นรกชัดๆ อะไรวะเนี่ย" เศรษฐีนีสาวอุทานเสียงดังเบิกตากว้าง เมื่อหันมาเจอหน้าเพื่อนสนิทของผู้ร่วมลงทุนจังๆ เธอหลับตาวิ่งป่าราบ...
"อะไรวะ...ทำไมเธอพูดแบบนั้น" ผู้กองธนันท์ผู้ร่วมลงทุนธุรกิจสนามยิงปืน ยืนงงอยู่หลายวินาที
"เดี๋ยวกูมานะ..รออยู่นี่ก่อน" ภูตะวันรีบสาวเท้าวิ่งตามร่างบางออกไป
"รู้มั้ยว่าคนที่คุณกำลังหลอกเขาอยู่ตอนนี้ เขาเป็นใคร"
"พูดมั่ว หลอกอะไร ฉันไปหลอกใคร"
"ยังปากแข็งอีกตัวแสบเอ้ย... เพื่อนสนิทผมคนนี้ คือ ร.ต.อ. ธนันท์ มั่นสุขดี"
"อะ...อะ อะไรนะ" รมิดาตาเบิกโพลงใบหน้าซีดเผือดไร้สีเลือด
"นึกจะทำอาชีพสิบแปดมงกุฏไปจนแก่เลยเหรอคุณ ยิ่งวิ่งหนีความผิด คุณก็จะยิ่งเจอ เหมือนวันนี้คุณหลอกลวงเจ้าหน้าที่ของรัฐ จะให้ผมจับคุณส่งเพื่อนผมเลยดีมั้ย"
"ไม่ๆๆๆ ขอร้องๆฉันจะไม่ทำอีกแล้ว ปล่อยฉันไปเถอะนะ นะคุณหมอ"
"เรื่องเก่าระหว่างคุณกับผม เรายังไม่ได้เคลียร์กันเลยนะ ทำไงดีน้าาา"
"ก็ได้ๆ ฉันหลอกคุณ หลอกทุกคนหลอกทุกอย่าง ขอโทษนะ จะไม่ทำอีกแล้ว นะๆ ปล่อยฉันไปเถอะ"
"แล้วเงินผมล่ะ" แพทย์หนุ่มเลิกคิ้วถาม
"ฉันจะรีบหาคืนให้"
"สองเดือน"
"ห๊ะ!"
"ให้เวลาสองเดือน ถ้าไม่ได้ คุณต้องทำตามที่ผมบอกทุกอย่าง แม่สิบแปดมงกุฏสุดที่รัก"
นายแพทย์หนุ่มยกยิ้มอย่างพอใจ ผิดกับสาวสวยใบหน้าจิ้มลิ้ม ที่เหมือนแทบกลืนไม่เข้าคายไม่ออกในเวลานี้...
ร้อยเล่ห์ของเธอ กับมารยาหมื่นเล่มเกวียนของเขา ใครจะร้ายกว่าใคร...ต้องลองดูสักตั้ง...
Guest
