ความธรรมดา...

งานเลี้ยงส่งหลังจากสอบเสร็จ วันสุดท้ายชีวิตในรั้วมหาลัย

จีน:เอ่าชนนนนนนนน🍺 เห้ยยยพวกมึงงงไม่เมาไม่เลิก ใครหลับแพ้ใครอ๊วกก็แพ้ เสียงจีนตะโกนมาแต่ไกล

ซัน:โอ้ยยยมึงจะกินแข่งโอริมปิกรึไงงงงคับบบบ คุณจีนนน

จีน:เอออ กูจะกินให้ตายไปข้างเลยยย ดีใจเว้ยยยจบสักที!!!ชนนนน 🍺🍺

จีน:เอ่าพิงค์ ชนก่อนๆ

ซัน:มึงไม่ดูหน้ามันบ้างงแดงไปทั้งตัวหมดแล้ววววว!!?

จีน:เห้ยยย เรามันเลือดนักสู้ จะยอมแพ้ได้ไงง ปล่อยให้การนอนเป็นเรื่องของขวัญเอยมันไปปป

พิงค์:เดี๋ยวกูมาา ขอไปเข้าห้องน้ำก่อนน

จีน:เอ้าา หมดแก้วก่อนๆๆ

พิงค์:เออออ โอ้ยยยมึงนี่นะ!! ขี้เมาชิปเป๋งงง (และรีบยกให้หมดแก้วเพราะรู้นิสัยมันดี จะไม่ยอมปล่อยไปง่ายๆ ถ้าไม่ทำตาม ) หมดแล้วว ok!

จีน:ดีมากเพื่อนร๊ากกก

ฉันรีบตรงไปเข้าห้องน้ำ ข้างล่างแต่มันล็อก เอ๊ะอ่ออเซ้นท์น่าจะเข้าอยู่ เลยขึ้นบันไดไปชั้นสองชั้นสองห้องน้ำไม่ได้ล็อกจึงเปิดเข้าไปอ่างล้างน้ำ เพราะรู้สึกว่าหน้าร้อนมาก และเหมือนจะพะอืดพะอม จริงๆไม่ได้จะเข้าห้องน้ำหรอกแต่แค่เลี่ยงจากยัยจีนที่เร่งให้ดื่มนักดื่มหนาาา เมื่อฉันส่งกระจกก โห๋ นี่ตัวฉันแดงแปดดเลยยยเหมือนพญายมเลยก็ว่าได้ รีบกวัดน้ำเข้าหน้าหลายๆรอบ แต่หางตาเหลือบไปเห็นข้างหลังม่านเหมือนมีอะไรแว๊ปๆ ฉันค่อยๆเดินย่อยไปดู เห้ยยย ทอร์ช นอนเปือยท้อนบนแช่น้ำอยู่ แต่นี่ขนาดแค่นอนเฉยๆนะยังเซ็กซี่เป็นบ้าา ก็เพราะซิกแพ็คแน่นๆนั่นสิ จะทะลุตาฉันอยู่แล้วว เห้ยยคิดบ้าอะไรรเนี้ยยย และมันนอนนึ่งเหมือนหลับสนิท หึ๋ยจะเป็นไรมั้ยว่ะ นิ่งจัดฉันค่อยๆก้มมองดูค่อยๆเอามือไปทาบที่จมูก โอ้ ยังหายใจอยู่!!

พิงค์: แล้วมานอนอะไรตรงนี้! (พร้อมกับเรียกชื่อ ก็ไม่มีการตอบรับ)

นี่เห้ยย เดี๋ยวก็ได้ตายจริงๆหรอก ลุกก ลุกสิ (เมื่อเรียกไม่ได้ยิน ฉันจึงเอามือตบที่หน้าเบาๆ สาบานว่าฉันกะจะแตะๆเบาที่สุดแล้วววแต่)

ทอร์ช : โอ้ยยย นี่กะจะฆ่าฉันหรอออ ตบซะแรงงเลยย

พิงค์ : เอออ เอ้าาากะเห็นเงียบบบอะ ไม่ตอบบกะเลยตบเรียกสติิ ลุกได้แล้วว จะนอนแช่น้ำไปถึงไหน เดี๋ยวกะเป็นปลอดบวมม (พร้อมกับที่กำลังลุกตัวขึ้นและจะเดินออกไปแต่ในเมื่อรู้ว่ามันไม่ได้เป็นอะไร)

พิงค์ :อร๊ายยย

อยู่ดีๆนายนั่นก็ดึงกระชากฉันลงไปในอ่าง และแขนอีกข้างก็เกาะเอวฉันแน่นนจนแบนชิดกับลำตัว

พิงค์:ทำบ้าอะไรเนี้ยยยย ฉันเปียกหมดแล้ววนะ และมาดึงทำมัยย ปล่อยยนะ!!!

ทอร์ช: เอ้าาก็นึกว่าเธอร้อน เห็นหน้ากับตัวแดงไปหมดดดนึกว่าท่านยมซะอีกก!!

พิงค์: อุ้ยย โอ้ยยยบ้ารึไงง ปล่อย (กำลังจะยันตัวขึ้นอีกครั้ง!! -_-;!!! )

อยู่ดีๆนายนั้นก็ใช้มือดึงท้ายคอฉันแล้วดึงเข้าหาตัวว…ปากเรียวบางนั้นจู่โจมอย่างรวดเร็วว ไม่ทันได้ตั้งตัว จูบดูดดื่มจนแล้วจนเล่าด้วยความหนักหน่วง จากที่ตกใจทุบตี เรี่ยวแรงมันหายไปไหนไม่รู้ มือไม้อ่อนพร้อมกับความหอบที่หายใจไม่ทัน เหมือนทอร์ชจะรู้ตัวปล่อยให้ฉันได้หายใจและกลับจู่โจมด้วยรสจูบที่อ่อนหวานและคลอเคลียย มันทำให้รู้สึกดีเป็นบ้าา!! เอ้ยยย นี่ฉันคิดบ้าอะไรว่ะเนี้ยยย!! ผ่านไปกี่นาทีแล้ว ฉันก็ไม่แน่ใจ มันรู้สึกเหมือนว่าโลกมันหยุดหมุนนและมีแค่เราสองคนแต่!!

อยู่ดีๆฉันก็รู้สึกได้ถึงความแข็งตัวที่ฉันนั่งทาบทับอยู่นี่ ฉันกับเค้ามองหน้ากันอย่างตกใจเหมือนหลุดจากภวังค์

พิงค์: หึ๋ยยยย

ทอร์ช : -_-;