ดวงใจซาตาน

อารัมภบท

"ไปไหนมา" เสียงขรึมเข้ม ว่าอย่างไม่ยอมละสายตาจากหน้าจอโทรทัศน์ ลำคอระหงเกร็งขึ้นอัตโนมัติอย่างทระนงตัว

“ไปทำสิ่งที่อยากทำมาค่ะ” แววตาคมปรายมายังร่างของเธอแล้ว ความเรียบเฉยยังปรากฏในแววตานั้น

“ก็ดี ฉันจะได้ทำในสิ่งที่ฉันอยากจะทำบ้าง” แววตาใสชะงัก เมื่อประโยคนั้นเขาไม่ได้พูดเปล่า

เขายืดตัวขึ้นจนเต็มความสูง...ก่อนก้าวเท้ามุ่งหน้ามายังเธอช้าๆ ความรู้สึกเหมือนเมื่อวันนั้น พัดพามาให้นึกถึง

แม้ทุกช่วงขณะที่เขาไม่อยู่ เธอจะไม่เคยลืมรสสัมผัสของเขา หากแต่การเผชิญหน้าอีกครั้ง...ก็มิอาจจะทำใจให้คุ้นชินเสียได้

“ทำอะไรคะ?” ไม่ใช่แค่ลำคอระหงแล้วที่เกร็ง ร่างของเธอกำลังเกร็งไปทั้งร่าง...และก้าวถอยหลังหนึ่งก้าว ตามสัญชาตญาณแห่งการรักตัวกลัวตาย

“ทำในสิ่งที่ควรจะทำมาตั้งนานแล้ว” ตอบคำถามพร้อมคว้าร่างบางให้เข้ามาใกล้

ดึงจนชิดเมื่อเธอดิ้นหนีทันทีอย่างอัตโนมัติ!

“ปล่อยปลีนะคะ!” ฝ่ามือเล็กกองอยู่บนอกเปลือยเปล่า ร่างสั่นเทามิอาจสู้พันธนาการแน่นหนาที่พรั่งพร้อมเต็มทีได้

“เด็กดื้อ ต้องโดนลงโทษ ฉันเคยเตือนแล้วใช่มั้ย” ความมั่นคงในแววตานั้นคล้ายจะทวงสัญญา

จริงสินะ...ปรียาดาลืมมันไปเสียสนิท!