คาเซงาว่า โคดากะ ยินดีที่ได้รู้จัก พวกสวะทั้งหลาย !! ชายผมทองตาสีแดงพูดขึ้นเสียงดังทั้งห้องได้ยินชัดเจน ทั้งห้องเต็มไปด้วยความตกใจ
“นี้มันอะไรเนี้ยย !! ” พวกเขาทุกคนคิดในใจพร้อมกันอย่างไม่ได้นัดหมาย
“เอ่ออ เธอคือนักเรียกใหม่สินะ ”คุณครูที่ตกใจแต่ตั้งสติได้คนแรกได้ถามชายผมแดงตาทอง ไม่สิ โคดากะ
โคดากะไม่ได้พูดอะไรเพียงหยักหน้า แล้วเดินโต๊ะที่ยังว่างอยู่ ทั้งห้องต่างมองมาทางเขาด้วยสายตาที่หลากหลายอารมณ์
“เอาละ เรามาเรียนกันต่อนะ นักเรียกทุกคน ” คุณครูได้ดึงสติคนในห้องทั้งหมดกลับมาเหมือนเดิม พวกเขาได้หันหน้ากลับไปที่หน้าห้อง ที่มีครูอยู่ แล้วเริ่มเรียนกันต่อ
โคดากะได้นั่งเอาขาวางไว้บนโต๊ะ แล้วเอาโทรศัพท์ขึ้นมาเล่นแบบไม่สนอะไร ทั้งที่เป็นเด็กใหม่มาเรียนวันแรกแท้ๆ จนเล่นเสร็จ ก็หันหาไปผู้หญิงโต๊ะข้างๆ
“เฮ้ เธอนะ ” โคดากะได้ส่งเสียงเรียกเด็กสาวโต๊ะข้างๆ เด็กสาวคนนั้นถึงกับสดุ้ง
“ขอดูนั่งสือด้วยนะ ” โคดากะยิ้มให้เธอพอพูดเสร็จก็ลากโต๊ะตัวเองมานั่งข้างๆเธอในทันที เด็กสาวไม่ได้ขัดขานอะไรเพียงแต่ตัวเธอเกร๊งเป็นอย่างมาก
“อย่างเกร๊งสิ ผมไม่ทำไหร่เธอหรอกสาวน้อย ” โคดากะพูดขึ้นขณะมองหน้าเธอ
“ค่ะ ” เด็กสาวคนนั้นตอบด้วยน้ำเสียงสั่นๆ และเธอยังคงเกร๊งอยู่แต่เธอคิดในใจ เจ้าชายหล่ะ
แล้วเหล่าสายยตาก็มองมาที่พวกเขาด้วยหลากหลายอารมณ์ทั้งชายและหญิง ผู้ชายมองด้วยความอิจฉา และเหม็นขี้หน้าโคดากะ ส่วนสายตาของผู้หญิง มองด้วยความหลงไหล กับความหล่อของโคดากะ และความดิบเถือนตอนแนะนำตัวหน้าห้องแถมยังมีความอ่อนโยนแบบตะกี้อีก
จนคาบเรียนจบลง โคดากะเอาโต๊ะกลับมานั่งที่เดิม พอกลับมานั่งที่เดิมไม่นานก็มีเด็กในห้องมาล้อมรอบโต๊ะเขาแล้วถามคำถามต่างๆ เช่น มีแฟนหรือยัง แล้วมีอีกหลายคำถาม จนผมเริ่มหนวกหู
“หนวกหูน่าพวกสวะ ” โคดากะได้พูดขึ้นพร้อมเดินออกจากตรงนั้นทันที
พวกคนที่ล้อมรอบโต๊ะโคดากะตะกี้ส่วนใหญ่เป็นผู้หญิงต่างพากัน
“กรีดดด เท่จังเลย ” เหล่าผู้หญิงต่างกรี้ดดด กับท่าทีสุดเท่ของโคดากะ
ติ้ง ภารกิจเสร็จสิ้น
ภารกิจ จงใช่คำกับคนในห้องว่า สวะ2ครั้ง
รางวัล 100 แต้ม
“เฮอะๆ ภารกิจช่างสุดตีนจริงๆ ” แล้วโคดากะก็เดินไปห้องน้ำ ถ้าถามว่ารู้ทางไปได้ไง ก็แผนที่จากระบบไงล่ะ พอทำธุระในห้องนำเสร็จ ก็กลับไปที่ห้อง แล้วเรียกต่อ วนไปอย่างนี้จนครบ1เดือน
1เดือนมานี้ เขาได้ฉายาว่า เจ้าชาย จากพวกนักเรียนหญิงในโรงเรียน มีกลุ่มแฟนคลับติดตามเขาด้วย มีเพขเฟสบุ๊คแอบถ่ายรูปเขาเอาไปลง แน่นอนว่าเขาไม่ว่าอะไร
แต่เพราะเรื่องนี้ พวกผู้ชายเลยไม่ค่อยเข้ามายุ่งกับเขาเท่าไหร่ เพราะรู้สึกเกลีดขี้หน้าเขา ที่มีผู้หญิงมากมายชอบ แต่เขาไม่ได้คิดอะไรอยู่แล้ว เขาไม่ได้สนใจผู้ชาย ส่วนพวกผู้หญิง ก็ไม่ค่อยกล้าพูดกับผมเช่นกัน ทำเหมือนเขาเป็นราขา คอติดตามเท่านั้น จนเขาไม่มีเพื่อนเลย
ส่วนตอนนี้เขากำลังเดินกลับไปที่โรงเรียนอยู่ ไม่รู้เหตุบังเอิญอะไรทำให้เขาลืมของไว้ที่โรงเรียนในวันนี้ ใช่เวลาสักพักเขาก็เดินมาถึงหน้าห้อง
ประตูเปิดอยู่เล็กน้อย เขาส่องไปพบกับ ผู้หญิงคนหนึ่งกำลังคุยกับใครสักคนอย่างสนุกสนาน และรอยยิ้มนั้นทำให้โคดากะหลงไหล
เขาไม่ลังเลที่จะเปิดเข้าไปในห้อง
เสียงเปิดประตูดังขึ้น ทำให้เด็กผู้หญิงผมสีดำที่กำลังคุยกับใครสักคนนั้นหยุดพูดลง แล้งหันมามองเขาด้วยความตกใจ เขายิ้มให้เธอ
“ยิ้มน่ารักดีนะ” โคดากะพูดออกมาแล้วเดินไปที่โต๊ะเขาแล้วก้มเอาของใต้โต๊ะ เด็กผมดำคนนั้นเมื่อได้ยินก็หน้าแดง แล้วก้มหน้าลงด้วยความเขิลอายที่โดนชม
โคดากะหยิบของเสร็จแล้วก็เดินไปใกล้ๆเธอแล้วนั่งบนโต๊ะ แล้วพูดขึ้นมาอีกครั้งว่า
“ตะกี้เธอพูดกับใครละนั้น ” โคดากะถามออกมา ทำให้เด็กคนนั้นตัวสั่น
“นาย นายได้ยิ้นงั้นหรอ” เด็กสาวผมดำพูดขึ้นแล้วเอานิ้วชี้ ชี้มาทางเขา
“ได้ยินสิ ฉันเลยถามเธอไง ”โคดากะยิ้มออกมา เธอเงียบไปสักพักแล้วก็เริ่มพูด
“ฉัน ฉันแค่คุยกับเพื่อนเท่านั้น เพื่ออากาศไงละ” เธอพูดแล้วเอานี้ชี้ ชี้ไปทางหน้าต่าง แล้วไม่รู้บังเอิญอะไรลมถึงพัดพอดี
“ฮ่าๆๆ อะไรของเธอนะ ” โคดากะหัวเราะออกมาอย่างเสียงดัง
“ก็อย่างที่พูดไปนั้นและ ว่าแต่นายนะหยุดหัวเราะได้แล้”ว เด็กสาวผมสีดำได้พูดห้ามด้วยยความเขิลอาย
“นายรู้จักกีตาอากาศใช่ไหมละ เพื่อนฉันก็เหมือนกันนั้นและ ” เธอพูดพร้อมเดินไปนั่งตรงริมหน้าต่าง
“ฮ่าๆๆ เธอจะบอกว่าเธอคุยกับเพื่อนในจินตานาการใช่ไหมละ ” โคดากะยังไม่หยุดหัวเราะออกมา
“จินตนาการอะไร โทโมะจังนะมีตัวตนนะ ดูสิอยู่นี้ไง ” เด็กสาวผมสีดำพูดออกมาแล้วผายมือ แสดงให้เห็นโทโมะจังที่เป็นตัวจินตนาการของเธอ
“ฮ่าๆๆๆๆ ” โคดากะยิ่งหัวเราะหนักกว่าเดิมเข้าไปอีก
“นายจะขำอะไรหนักหน่า ห้ะะะ เจ้าบ้าทากะ ” เด็กสาวผมสีดำตะโกนออกมาเสียงดังจนโคดากะหยุดหัวเราะเมื่อได้ยินคำสุดท้ายของประโยค
“เมื่อกี้เธอว่าอะไรนะ ทากะงั้นหรอ ”โคดากะแกล้งถามออกมา แน่นอนว่าเขาจำเธอได้ แต่ต้องแกล้งไปก่อนมันยังไม่ถึงเวลา
“ไม่ ไม่มีอะไร นานคงได้ยินผิดนะ ดูสิลมพัดแรงจะตาย” เด็กสาวผมสีดำพยายามแก้ตัว
“งั้นหรอ…น่าเสียดาย” โคดากะพูดออกมาแล้วพูดคำสุดท้ายๆเบามีแต่เขาที่ได้ยิน
“แล้วว่าแต่เธอจะมาคุยกับเพื่ออากาศทำไมละ ทำไมไม่หาเพื่อนจริงๆไปเลย ” โคดากะถามออกมา
“หึ ถ้าทำได้คงจะไม่เหนื่อยหรอกนะ ” เด็กสาวผมสีดำ
“ฉันก็ว่างั้นและ ” โคดากะยอมรับด้วยกับคำของเธอเพราะเขาก็ยังไม่มีเพื่อนจริงๆเลยสักคน มีแต่ผู้หญิงคอยติดตามเท่านั้นผู้ชายก็เกลีดขี้หน้า บ้างคนก็มาท้าตีท้าต่อย สุดท้ายก็โดนเขาอัดแทน
“อะไรกัน นานก็มีพวกผู้หญิงติดตามตั้งเยอะนิ ในโลกเรียนนะ ” เด็กสาวผมสีดำ
“พวกนั้นก็แค่ชอบในความหล่อของฉันเท่านั้นและ ฮ่าๆๆ ” โคดากะพูดอวยตัวเองออกมา
“แหวะ อยากจะอ้วก ” เด็กสาวผมสีดำ
“ฮ่าๆๆ เฮ้ออ ฉันย้ายมาโลกเรียกนี้ตั้งเดือน1แล้ว ยังไม่มีเพื่อนสักคนหนึ่งเลย ”โคดากะพูดออกมาด้วยท่าทีเศร้าเล็กน้อย
“งั้นหรอ ว่าแต่นายชื่ออะไรล่ะ ” เด็กสาวผมสีดำถามออกมาทั้งๆที่รู้ชื่อเขาแล้วก็เถอะ
“ไม่ใช่ว่าเธอรู้ชื่อฉันแล้วไม่ใช่หรอ ” โคดากะ
“ฉันไม่เห็นจะรู้จักชื่อนาน ” เด็กสาวผมสีดำทำซึนออกมาด้วยท่าทีน่ารัก
“ฮ่าๆๆ คาเซงาว่า โคดากะ แล้วชื่อเธอละ” โคดากะ
“ฉัน มิคาซึกิ โยโซระ ” เด็กสาวผมสีดำแนะนำตัวเองออกมาเช่นกัน
“โคดากะ นี้น่าสมเพชจังเลยน่า ย้ายมาตั้งเดือนหนึ่งแล้วยังไม่มีเพื่อนสักคน ” โยโซระพูดเยาะเยยออกมา
“เธอก็ไม่มีสิทย์ว่าฉันหรอกนะ โยโซระ เธอก็มีแต่เพื่อนอากาศนิ ” โคดากะรู้รึกหงุดงิดเล็กน้อย
“นายจะดูถูกโทโมะจังงั้นหรอ โทโมะจังนะนั้น ทั้งสวย ทั้งเรียนเก่ง” โยโซระ
แล้วหลังจากนั้นทั้งคู่ก็คุยเรื่องต่างกัน เช่นเรื่องเข้าชมรม เรื่องเพื่อน จากนั้นโยโซระก็นึกอะไรขึ้นได้ เธอเดินไปหยิบกระเป๋าแล้วเดินไปประตูห้อง
“แล้วเจอกันนะ โคดากะ ” โยโซระพูดออกมาด้วยรอยยิ้ม
“อืมม เจอกันโยโซระ นี้เธอนะ ” โคดากะ
“มีอะไรงั้นหรอ ” โยโซระถามด้วยความสงสัย
“เวลาเธอยิ้มนะ น่ารักดีนะ ” โคดากะพูดออกมาแล้วยิ้มให้เธอ เมื่อเธอได้ยินก็หน้าแดงแล้ววิ่งจากไปในทันที แต่ทิ้งคำพูดสุดท้ายไว้ในใจแน่นอนว่าโคดากะไม่ได้ยิน
(เจ้าบ้า ทากะ ) นี้คือสิ่งที่อยู่ในใจของโยโซระ
ติ้งง ภาระกิจ เสร็จสิ้น
ภารกิจ ให้กำเนิดความคิด ก่อตั้งชมรมเพื่อนบ้านขึ้นมา
รางวัล ฮาเร็มในชมรม
(รางวัล ฉันละชอบจริงๆ ) โคดากะหัวเราะออกมาในใจพร้อมเดินออกมาจากในห้อง พอเดินมาหน้าโรงเรียนก็มีรถ ลีมูซีนมารับเขา
“จะไปบริษัทหรือกลับบ้านครับ ท่านประธาน ” คนขับรถถามออกมา
“กลับบ้าน” โคดากะ
“เข้าใจแล้วครับ ”แล้วคนขับรถก็ขับรถไปส่งที่บ้านเขา
ใช่แล้ว เขาเป็นประธานบริษัทแห่งหนึ่ง เป็นบริษัทธรรมดา ที่มีอำนาจครอบครุมทั้งโลก ทั้งการตลาด การบริการ พัฒนาคอมพิวเตอร์ โทรศัทร์ บริษัทครอบคลุมทุกอย่าง ที่เขาทำเพราะมันเป็นเควส แต่ถึงไม่มีเควสเขาก็ทำอยู่ดี เพื่อชีวิตที่ดีของเขากับน้องสาวสุดน่ารัก
แล้วรถก็มาจอดที่หน้าบ้าน เป็นโมเดิร์น2ชั้น อยู่กันแค่2คน แต่อีกไม่นานมีสมาชิกเพิ่มขึ้นแน่นอน
โคดากะในลงจากรถแล้วเปิดประตูบ้าน แล้วเดินเข้าไป
“กลับมาแล้ว” โคดากะพูดขึ้น
“กลับมาแล้วหรอ พี่จ๋าา ” พอโคดากะพูดขึ้นก็มีเสียงเด็ดผู้หญิงตัวเล็กพูดออกมาพร้อมวิ่งมาด้วยความเร็วแล้วกอดเขาในทันที
“อะไรกัน โคโบโตะ คิดถึงพี่หรอ” โคดากะรับอ้อมกอดนั้นแล้วพูดขึ้น
“หนูคิดถึงพี่จ๋าา ไม่ได้หย่ออ ” เด็กคนนี้อ้อนออกมาด้วยน้ำเสียงที่น่ารัก
“ฮ่าๆๆ แน่นอน แต่ปล่อยพี่ก่อนนะ เดี่ยวพี่ทำอะไรให้กิน” โคดากะพูดออกมา น้องสาวของเขาก็ทำตามที่เขาขอ เขาไปเก็บกระเป๋าแล้วเดินเข้าห้องครัว
ถ้าถามว่าทำไมเป็นประธานบริษัทแล้วไม่จ้าง เมดมาทำแทน ก็เพราะว่าเมดธรรมดาเขาไม่ชอบไงละ เชาต้องการเมดผมขาวแสนสวย อีกไม่นานเขาจะไปพาเธอมา
จากนั้นพวกเขาสองคนก็กินข้าวกันอย่างมีความสุข แล้วก็นอน
ติ้งง สถานนะ
ชื่อ ฮาเซงาว่า โคดากะ (กิลกาเมซ) (?) อายุ 17 ปี
เลเวล ?
ความสามารถเฉพาะจัว
ความนับถือ(Charisma)A+
กฏแห่งทองคำ(Divinity)B+
นักสะสม (Collector) EX
สมบัติวีรชนที่ครอบครอง
เกทออฟ บาบิโลน (Gate fo Babylon) ประเภท ต่อต้านบุคคล(ตนเอง)
เงินในบัญชี ไม่จำกัด
คะแนน ระบบ 3900
จะไม่มีสายเลือดเทพเพราะเกิดมาจากมนุษย์
Guest
