วุ่นนัก รักนายนักสืบ

เกริ่น 

talk แพม 

สวัสดีค่ะ เราชื่อแพมนะ เป็นผู้หญิงธรรมดาคนนึง สูง 168 น้ำหนัก 60 ตอนนี้เรียนอยู่ ม.6 เราเป็นคนไม่ค่อยพูด แต่ก็มีเพื่อนเยอะ เพราะเราเป็นนักกีฬาโรงเรียน กีฬาที่เราลงแข่งอ่ะหรอ? กรีฑาไงละ พอดีบ้านอยู่สุดซอย แล้วในซอยเค้าดันเลี้ยงหมาน่ะ 555 กลับบ้านทีไรต้องวิ่ง 100x100 เข้าบ้านทุกวัน (ล้อเล่น) เราชอบวิ่ง ชอบออกกำลังกาย ส่วนที่บ้านก็ฐานะกลางๆ พ่อเป็นตำรวจ แม่เป็นครู เราเป็นลูกคนเดียว แต่มีพี่ชาย ชื่อพี่แซม เป็นลูกของป้ามาอยู่ด้วยกัน เพราะบ้านป้าอยู่แถวฉานเมือง ไกลจากมหาลัยฯ 

เช้าวันหนึ่ง 

07:00 อื้ออออ - - - เช้าแล้วหรอเนี้ย! (หลังจากที่เมื่อคืนนอนดูซีรี่ยาวถึงตี 2) 

แม่พลอย : แพม ตื่นรึยัง? แม่ไปทำงานแล้วนะลูก จะออกไปไหนล็อกประตูด้วยนะ กับข้าวอยู่บนโต๊ะนะ 

แพม : ค่ะแม่ 

แม่พลอย : อ้อ แล้วก็พี่แซมไปออกค่ายนะ ไป 3 วัน กลับวันอาทิตย์ เดี๋ยวตอนเย็นอยากกินอะไร แม่จะได้ซื้อของมาด้วย 

แพม : อยากกินหมูทะค่ะแม่ หนูชอบน้ำจิ้มหมูทะที่แม่ทำ (ทำหน้าอ้อนๆ) 

แม่พลอย : (ดึงแก้มของลูกสาวผู้น่ารัก) แบบนี้สิ ค่อยมีแรงทำให้กินหน่อย แม่ไปละนะ (จุ๊บเหม่งลูกสาวไปทีนึง แล้วเดินออกจากห้องไป) 

หลังจากที่แม่ขับรถออกจากบ้านไป เราก็ตื่น แล้วไปอาบน้ำ ใส่เสื้อยืดสีขาว กางเกงขาสั้น (สงสัยหรอทำไมเราไม่ไปเรียน อ่อ ปิดเทอมน่ะ ส่วนแม่เป็นครูก็จริง แต่ช่วงนี้อยู่ในช่วงส่งเกรดเลยยังต้องไปโรงเรียน) เราก็ลงมากินข้าว อร่อยมั๊กๆ ขอบอก 

กริ๊ง กริ๊ง กริ๊ง อึด อึด อึด (เสียงจากมือถือ...) 

แพม : (เบอร์แปลก) ฮโหล 

... : สวัสดีคับ คุณ พัชราภรณ์ ใช่มั้ยครับ ผมมาส่งของครับ ตอนนี้อยู่หน้าประตูบ้าน 

แพม : ใช่ค่ะ อ่อ เดี๋ยวออกไปค่ะ (วางสาย...) 

เดินไปหน้าบ้าน แล้วเปิดประตู มีรถส่งของจอดอยู่หน้าบ้าน พนักงานก็เอาพัสดุให้เรา เราก็เซ็นรับของ เอ้...สงสัยอยู่ในใจ เราสั่งอะไรไปนะ จำไม่ได้ 555 แต่พนักงานส่งของทำไมเสียงคุ้นๆ แฮะ พี่เค้าใส่แมสอยู่ 

แพม : ขอโทษนะคะ พี่จอนรึเปล่าคะ? 

พี่จอน : อ้าว ... จำพี่ได้ด้วยหรอ? นึกว่าลืมพี่ไปแล้วซะอีก 

แพม : ลืมได้ไงอ่ะ ทำหนูเจ็บขนาดนั้นแล้วหายหัวไปเลย (พูดเสร็จเราปิดประตู เดินเข้าบ้านเลย ปล่อยให้ไอ้พี่จอนยืน งง อยู่หน้าบ้าน 555 สะใจ) 

ท้าวความกลับไปนิดนึงนะ เรากับพี่จอน เคยคบกันตอน เราอยู่ ม.3 ตอนนั้นพี่จอนอยู่ ม.5 (พี่จอนเป็นเพื่อนแก๊งเดียวกับพี่แซม) ยอมรับเลยว่าเรารักพี่จอนมาก พี่เค้าดีกับเรามากๆ เราเลยรักหมดใจเลย ไม่เคยเผื่อใจ คบกันจนถึงวันที่พวกพี่จอนเรียนจบ เค้าแม่งหายไปพร้อมกับวันปิดเทอม ติดต่อไม่ได้ ถามพี่แซมก็บอกไม่รู้ ไม่เจอ ไม่ได้ติดต่อกัน ช่วงนั้นคือ เศร้าหนักเลย แบบอยู่ดีๆ ก็อกหัก อกหักโดยไม่มีคำบอกเลิก ไม่มีคำบอกลา เศร้าอยู่หลายเดือนเลย ก็มีพี่แซมคอยปลอบ คอยชวนทำนู้น ทำนี่ให้ลืมได้บ้าง จนเปิดเทอม ได้อยู่กับเพื่อนๆ ก็ดีขึ้น เพื่อนก็ช่วยกันปลอบเรา บอกให้ลืมๆ มันไปซะ (นั้นแแหละค่ะ ท่านผู้ชม) 

เราก็มานอนดูซีรี่ต่อจากเมื่อคืน จนถึง บ่าย กำลังจะลงไปกินข้าวเที่ยง 

กริ๊ง กริ๊ง กริ๊ง อึด อึด อึด (เสียงมือถือดัง...) 

แพม : (กดรับสาย) ฮโหล 

เบอร์แปลก : ฮโหล แพม อย่าเพิ่งวางนะ พี่ขอคุยด้วย แปปนึง 

แพม : พี่มีอะไรอีกคะ มีพัสดุอีกหรอ? 

พี่จอน : ไม่มีหรอก พี่แค่อยากบอกว่า ขอโทษนะ ที่พี่หายไป 

แพม : (กดวางสาย) น้ำตาไหล ... นี่มันคำที่เรารอฟังมาตลอดไม่ใช่หรอ? ทำไมพอได้ยินแล้ว ความรู้สึกเจ็บที่ลืมไปแล้วมันวนกลับมาหมดเลย ฮื้ออออออ T_T (ร้องไห้ไปจนหลับ) 

แม่พลอย : แพม!! (เสียงแม่ตะโกนมาจากข้างล่าง) 

เราตกใจตื่น แล้วรีบเข้าไปห้องน้ำจัดการตาตัวเองที่บวมเปร่ง เพราะเพิ่งร้องไห้หนักมา แล้วลงไปช่วยแม่ล้างผัก หมักหมูทำหมูทะกัน 

พอเราเดินไปถึงหน้าแม่ แม่ทำหน้าตกใจ 

แม่พลอย : โอ๊ย ตายแล้ว ไปทำอะไรมาเนี้ย ตาบวมขนาดนี้ อย่าบอกแม่นะ ว่าอินกับซีรี่ 

แพม : แม่ ... (ทำหน้ากวนๆ) ทำไมรู้อ่ะ 555 (ตลกไว้ก่อนเด๋วแม่สงสัย) 

จากนั้นเราก็ช่วยกันเตรียมจัดโต๊ะจนใกล้จะเสร็จ พ่อขับรถกลับมาพอดี 

พ่อพล : ทำอะไรกินกันจ๊ะ สองแม่ลูก 

แม่พลอย : หมูกะทะจ๊ะพ่อ หนูแพมเค้าอยากกินน่ะ 

พ่อพล : นักวิ่งของพ่อ ปิดเทอมกินแต่หมูกะทะ เดี๋ยวเปิดเทอมก็วิ่งไม่ออกหรอก 555 

แพม : พ่ออ่ะ ก็น้ำจิ้มของแม่มันอร่อยนิค่ะ หนูช้อบ ชอบ (ยิ้มหวานให้พ่อไปนึงที) 

พ่อพล : ไม่ต้องมาส่งยิ้มหวานให้พ่อเลยนะ วันนี้ซ้อมวิ่งรึยัง? เมื่อวานก็ขอพักนะแพม 

แพม : ยังเลยค่ะ หนูดูซีรี่เพลินไปหน่อย พรุ่งนี้คูณสองละกันนะคะ 

พ่อพล : โอเค พรุ่งนี้ก็ได้ ปะ กินหมูกะทะกันดีกว่า 

ตอนแรกขอเอาไว้แค่นี้ก่อนนะคะ ขอบคุณที่เข้ามาติดตามกันนะคะ ฝากเนื้อฝากตัวแอดมิน ผึ้ง น้อย ไว้ด้วยนะคะ ส่วนเรื่องราวของพี่จอนกับแพมจะเป็นยังไงกันต่อ ติดตามต่อตอนที่ 2 นะคะ