So... what’s my job on duty? สรุปงานฉันคืออะไรนะ?

So... what’s my job on duty? สรุปงานฉันคืออะไรนะ? 

บทนำ & คำโปรย 

สวัสดีขอรับ กระผมชื่อบาเกะเนโกะ (BakeNeko) บางทีเจ้านายกระผมก็จะชอบเรียกสั้น ๆ ว่าบาเกะมั่ง เบคมั่งซึ่งคำนี้กระผมเดาว่าเกิดจากท่านเจ้านายของกระผมขี้เกียจออกเสียงหลายพยางค์น่ะขอรับ เลยออกเสียงชื่อกระผมเป็นภาษาอังกฤษไปเสียเลย (bake) นี่ยังไม่แปลกหรอกขอรับ ที่แปลกคือ... ไหงบางทีเรียกกระผมซะน่ารักเชียวว่า เสี่ยวเมา คือออ... บางทีกระผมก็สงสัยว่าจะญี่ปุ่นหรือจะจีนนะขอรับ ตีกันมั่วไปหมด

อ่ะ มาเข้าเรื่องว่าด้วยการแนะนำตัวย่อ ๆ แล้วกัน

เดิมทีกระผมน่ะ เป็นเพียงแมวสีดำสนิทบ้าน ๆ ธรรมดา ๆ นี่ล่ะขอรับ เจ้านายกระผมผู้ซึ่งชื่นชอบแมวเป็นทุนอยู่แล้ว ก็ไปตกกระผมมาจากข้างทางเสียเฉย ๆ หรือเอาง่าย ๆ ว่าเดินคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยแล้วดันมาสะดุดก้อนขนสีดำ จนล้มกลิ้งหน้าเกือบแหกนั่นล่ะขอรับ ก็เลยหิ้วแมวตัวนั้นติดมือกลับบ้านมา อยู่ไปอยู่มาเจ้านายกระผมไปรู้มาเฉยเลยว่ากระผมเป็นปีศาจแมว ก็ไม่รู้ว่าไปทราบมาได้ไงนะขอรับ กระผมว่ากระผมก็เนียนแล้วเชียวนะ ตอนนั้นน่ะกระผมกลัวมากเลยล่ะขอรับ ว่าจะโดนไล่ออกจากบ้าน ไล่ตามฆ่าอีกหรือเปล่า แต่ดันกลายเป็นว่าเจ้านายกระผมนี่กรี๊ดกร๊าดลั่นบ้านเลยล่ะขอรับ ได้ยินแว่ว ๆ ว่า มีคนช่วยงานแล้วหรืออะไรสักอย่างนี่ล่ะ จนตอนนี้อยู่กันมาก็หลายปี กระผมก็ยังคงงง ๆ กับความคิดและอารมณ์ของเจ้านายอยู่เลยน่ะนะ หลาย ๆ ทีก็ตามไม่ทันขอรับ กระผมล่ะเพลีย

เจ้านายเป็นคนที่ชอบคิดไปเรื่อย ๆ ขอรับ สมองไม่ค่อยจะอยู่นิ่ง พล็อตใด ๆ ในการแต่งนิยายเลยจะค่อนข้างมหาศาลมาก กระผมมีหน้าที่ต้องมานั่งตามเก็บควบคู่ไปกับการจัดเรียงพล็อต อยู่เรื่อย ๆ แบบงง ๆ

ซึ่งก็นั่นล่ะขอรับ เอาจริง ๆ ก็ยังไม่เห็นเรื่องไหนที่กระผมจะไม่งงน่ะนะ บางทีเจ้านายกระผมก็สะดุ้งพรวดขึ้นมาจากหมอนกลางดึกแล้วเรียกกระผมที่กำลังหลับสบายมานั่งจัดเรียงพล็อตให้ ก็เมาขี้ตากันไปล่ะขอรับ

“เบคคคคคคค เบคโว้ยยยยยยยย เสี่ยวเมาาาาาาาา ทำงานซะทีสิเฮ้ย!”

ขอจบการรายงาน เอ้ย แนะนำตัวสั้น ๆ แค่นี้ก่อนละกันนะขอรับ เจ้านายเร่งอีกแล้วน่ะ เรามาเริ่มการแนะนำเรื่องของคราวนี้ก่อนดีกว่าขอรับ ก่อนกระผมจะโดนอดข้าวอีก

เรื่องนี้เป็นเรื่องที่สองขอรับที่เจ้านายคิดว่าควรจะเลิกดองเสียที ซึ่งกระผมว่าก็เป็นเรื่องที่ถูกต้องนะขอรับ ดองอีกนิดก็ปลาร้าแล้วขอรับ

“อีเบค!”

หวายยยยย งานเข้า “ทราบแล้วขอร้าบบบบ”

เรื่องมันเริ่มต้นจากเมื่อคนกลัวผีแต่ดันต้องมาทำงานเป็นหน่วยสวาท (?) ของพวกผี ๆ

ตัวเอกเป็นผู้หญิงที่ติดคำลงท้ายด้วยคับ ครับ คร้าบไปเรื่อย ๆ บางทีก็มีค่ะบ้างตามอารมณ์ อายุ 18 ปี

จากแค่ว่าตัวเอกนางไปเข้าค่าย แล้วดันสุ่มดวงดีได้เข้าร่วมกินกรรม เอ้ย กิจกรรมเสียเฉย ๆ กิจกรรมที่ว่าคือการแบ่งกลุ่มหาทางออกตามเส้นทางที่กำหนด แต่ภารกิจดันเฟลแถมโดนสไนเปอร์จับตาย (คือโดนยิงมาร์คสี) ได้เลยต้องออกจากเกม จริง ๆ คือต้องออกจากเกมยกทีมนั่นล่ะ แต่ตัวเอกขาเจ็บเลยเดินตามทีมไม่ทัน เดิน ๆ อยู่ก็ดันได้ยินเสียงร้องให้ช่วย พอหันไปช่วยคนเป็นลมเพราะกลัวความสูง ตัวเองก็ดันหน้ามืดเสียแทนเลยปล่อยคนที่ตั้งใจจะไปช่วยหลุดมือกลิ้งลงเหวไปเฉย จังหวะนั้นมีหน่วยสวาทที่มาคุมฐานผ่านมาพอดีเลยขอให้เขาตามลงไปช่วย เดินตามไปเจอนั่งหน้าแห้งเชียวไม่ต้องสืบเลย ตกมาขนาดนั้นน่าจะไม่รอด เขาเลยขอให้ไปแจ้งข่าวกับทีมของเขา ส่วนตัวเขาเองต้องไปรายงานให้หัวหน้ารับทราบก่อน

นั่นล่ะขอรับ ความมัน ฮา หลอน ได้เริ่มต้นขึ้นแล้ว

*** ข้อชี้แจง ***

           สำนักพิมพ์ชื่อ “นานเหมียว”       

สำหรับเรื่องนี้นั้นจะลงให้อ่านฟรีไปเรื่อย ๆ ทุกสามวันนะขอรับ จนเมื่อเขียนจบทำอีบุ้คเรียบร้อย จะเปิดให้อ่านฟรีแค่บางตอน และบางตอนเริ่มทำการติดเหรียญขอรับ เพื่อเป็นค่าอาหารให้ปีศาจแมวตัวน้อย ๆ (กระผมนี่ล่ะขอรับ) ขอฝากนิยายเรื่องนี้และตัวกระผมไว้ในอ้อมใจนักอ่านทุกท่านด้วย //โค้ง