“ข้อห้า คุณฟังให้ดี คุณต้องมีลูกชายภายในสามเดือน ทายาทโดยตรง เพื่อให้การหย่าร้างของเราราบรื่น ถ้าคุณท้องเราก็หย่ากันได้ ข้อนี้คงต้องขอให้คุณรีบดำเนินการ เพื่อผมจะไปอยู่กับคนรักซึ่งคุณก็รู้แล้ว ”
“ไม่ใช่เรื่องยาก” ดารีรัตน์พูดออกมาด้วยความโกรธที่เขาเร่งให้เธอท้อง เพราะเขาจะได้ไปหาคนรัก ไม่คิดถึงจิตใจเธอเลยว่า บังคับแต่งงานไม่ใช่เรื่องยากแต่บังคับให้ท้อง เธอไม่ใช่จะทำได้คนเดียว
“เงื่อนไขคุณปู่ต้องการทายาท เราจะหย่าได้คุณต้องอุ้มท้อง”
“อะไรนะ”
“ฟังให้เข้าใจ ในข้อตกลงตามสัญญาคุณปู่สั่งไว้ คุณจะต้องมีลูก เพื่อใช้นามสกุลนภาพัฒน์ ปัญหาคือเราต้องมีลูกก่อนจะหย่า เพื่อให้มีหลานท่านตา ทำให้ข้อตกลงครบถ้วน” ดารีรัตน์ยังคงนิ่ง เงื่อนไขข้อสุดท้ายทำไมเธอจะไม่รู้ แต่เรื่องหย่ามันเพิ่งจะเข้าสมองวันนี้
“แต่ผมขอให้คุณหาผู้ชายที่ดีสักหน่อย เพราะอย่างไรลูกในท้องคุณ ก็มีผมเป็นพ่อโดยกฎหมาย และที่สำคัญคุณจะไปนอนกันตอนไหนไม่ต้องบอกผม แต่อย่าให้ใครรู้ เพราะผมจะเสียหาย ที่เมียมีชู้” ดารีรัตน์โกรธแทบคลั่งใจอยากจะเดินไปตบเขาสักสองสามครั้ง แต่ต้องอดทน เธอเคยอดทนมาแล้ว
“ขอบคุณนะ สำหรับข้อปฏิบัติและทางออกของเราสองคน แล้วฉันจะได้อะไรถ้าทำตามเงื่อนไข กติกาที่คุณได้เปรียบ แล้วถ้าไม่ทำฉันเป็นอย่างไร”
“เงื่อนไขผมได้เปรียบก็จริง แต่คุณจะได้บริษัทของคุณตาไว้ อสังหาประมาณสิบกิจการลงทุนห้าร้อยล้าน แต่ถ้าคุณคิดว่าไม่ทำ บริษัทจะพังเพราะหกเดือนจากนี้ ผมจะทิ้งทุกอย่างไปอยู่อังกฤษ โดยที่คุณไม่รู้เรื่องของบริษัทตอนนั้นมีแต่พังกับทรุด ถ้าคุณอยากมาเป็นครูบ้านนอก ไม่สนใจบริษัท คนงานที่คุณตาได้ให้ที่ทำงาน ช่วยเหลือ และความรู้สึกของท่าน คุณก็ไม่ต้องรับข้อเสนอ”
“เพื่อบริษัท เพื่อคุณตา” หัวใจหญิงสาวกระตุกวูบลง เอ่ยเรียบๆ ไม่บ่งบอกอารมณ์ ควบคุมเสียงไม่ให้สั่นเทา ต้องเก็บซ่อนความรู้สึก อาการทั้งมวลเอาไว้
“นั่น คุณกำลังคิดถูก ถ้าคุณยอมปฏิบัติตามทุกข้อ ผมสอนงานทั้งหมดฟรีๆ เพื่อแลกกับบุญคุณที่คุณปู่ชุบเลี้ยงพวกเรามา แต่ทั้งหมดคุณต้องเชื่อผม ทำตามที่ผมสั่งเพื่อให้ภารกิจของเราสำเร็จ”
“ออ ยังคิดได้ ว่าคุณตามีบุญคุณ”
“ฉันต้องทำสำเร็จทุกข้อ เพราะฉันทำเพื่อคุณตา เพื่อแม่ และเพื่อน้องๆ วันที่ฉันทำสำเร็จ คุณและน้อง ๆ ก็ต้องออกจากไปจากคุณตา และอาณาเขตของนภาพัฒน์”
Guest
