Nihongo x jiroutachi x (Taroutachi)
“ดื่มเหล้าเคล้านารี (?)”
“ดื่มเหล้าเคล้าเผือก (?)”
“ดื่มเหล้าเคล้าคาบไห (?)”
“ดื่มๆ ไปแล้วได้กัน (???)”
หากพูดถึงสุราแล้ว นักดื่มทั้งหลายก็จะนึกถึงสุราชั้นดี นักเที่ยวทั้งหลายก็นึกถึงที่ดื่มชั้นยอด นักบวชก็คงนึกถึงศีลข้อห้า
แต่สำหรับคุณจิโร่ กินๆ มันเข้าไปเถอะ วะฮ่าๆๆๆ!!
“คัมปายยย!”
เสียงลั่นคึกคักเรือนแทบหักพร้อมกับโครมครามจนซานิวะหันไปทางต้นเสียง นางอ้าปากค้างตาไม่กะพริบกับเสียงใหญ่ๆ เมาๆ โหวกเหวกจนบ้านสั่น หญิงสาวในชุดยูกะตะลุกขึ้นออกจากห้องเพื่อไปเตือนให้ลดเสียงหน่อย
แต่ตัวเองก็เป็นชะนีน้อย...ครั้นจะเดินไปวงเหล้าก็กะไรอยู่ นางจึงเลือกไปหาดาบเล่มหนึ่งที่ไว้ใจได้
“อ๊ะ”
ยังไม่ทันจะเลื่อนบานประตู ชายหนุ่มร่างสูงใหญ่ก็เปิดประตูออกด้วยใบหน้าถมึงทึง ผมยาวปล่อยสลวยติดยุ่งนิดๆ และดวงตาปรือๆ พอเดาได้ว่าคงจะโดนปลุกด้วยเสียงตึงตังนั่นเป็นแน่แท้
“ทาโร่ทาจิ...คือฉันมาขอให้เธอไปช่วยเตือน...”
“เข้าใจแล้วขอรับ”
ยังไม่ทันจบประโยค ทาโร่ทาจิก็เข้าใจจุดประสงค์โดยดี
เออ ไม่เข้าใจสิแปลก ป่านนี้ตื่นกันทั้งเรือนแล้วมั้ง
“ปึ้ก!”
หน้าผากร่างสูงกระแทกเข้ากับคานเรือนด้วยความไม่ระวัง มือใหญ่ยกขึ้นลูบรอยแดงๆ พร้อมกับสีหน้าหงุดหงิดคูณร้อย...คนตัวสูงเดินฮึดฮัดออกไปโดยไม่ลืมก้มหัวหลบคาน (?) ซานิวะสาวมองดาบใหญ่ตาปริบๆได้แต่หวังว่าคงจะตักเตือนกันด้วยดี ไม่มีการปาไหเหล้าเกิดขึ้น
ขี้เกียจกวาดพื้นอะ
“ทามมม ถูก แล้วววว ที่เธอเลือกเขาแล้วทิ้งฉันว้ายยย ตรงกลางทางงงง”
เสียงโหยหวนต่างโทนประสานลั่นราวกับหมาหอน ยิ่งกระตุ้นให้ทาโร่ทาจิยืนเส้นเลือดปุดๆ อยู่หน้าห้อง
แค่ยืนหน้าห้องก็รู้ว่ามีหอกกับดาบใหญ่กำลังก๊งเหล้าไม่เกรงใจ ดวงตาเรียวแผ่รังสีหงุดหงิดอึมครึม
“เมื่อตัวเธออออ พบคนนน ที่ดี๊ยยยยย์”
ส้นเท้าขนาดเบอร์สี่สิบห้าถีบบานประตูจนล้มโครม
“ที่เธอวาดว๊ายยยยยย”
ทาโร่ทาจิยืนมองน้องสาว(?)ตัวเองกำลังนั่งกอดคอตาลุงแก่ๆ และแหกปากร้องเพลงอกหักประสานเสียง ใบหน้าแดงก่ำและดวงตาเลื่อนลอยสื่ออารมณ์เพลงอย่างชัดเจนเพราะทำท่าอย่างกับหมาโดนปล่อยวัด
“ใน...หัวววว”
“ป้าบ!”
“ป้าบ!”
รองเท้าแตะฟาดลงหัวน้องที่รักกับตาลุงเพื่อเรียกสติ ที่ปกติก็ไม่เคยจะมีสติ ดวงตาปรือๆ เมาๆ ช้อนขึ้นมองและยกไหเหล้าอย่างมิได้นัดหมาย
“ทาโร่จางงงง...มาร้องคาราโอเกะกานนนน...”
“ร้องเลยร้องเลยยยย”
ทาโร่ทาจิขอยืนทำใจแทนท่านซานิวะแป๊บนะ...
น้องสา--- ชายของตนเองที่นั่งซดแหกขายูกะตะแหวกออกซดเหล้าเรื้อนๆ กับตาลุงที่เหลือแต่เสื้อกล้ามซึ่งเรื้อนพอกัน กอดคอกันจนท่าทางเริ่มหมิ่นเหม่ เพลงที่ร้องก็ดราม่าซะเหมือนโดนทิ้งมาแล้วมานั่งปรับทุกข์กัน...
ทาโร่ทาจิปวดหัว กุมขมับแป๊บ
“ทาโร่จัง...ทาโร่จังตบหัวคุณจิโร่ววว...แงงงงง” จิโร่ทาจิเบะปากร้องไห้และงอแงมากอดขา ดวงตาสีเหลืองหลุบมองและถอนหายใจ...
คือตบไปสักพักแล้ว เพิ่งมารู้สึกตัวสินะ
“ตบหัวน้องได้งายยย...ไม่ดีเลยทาโร่ทาจี่ยยย์...” อีตาลุงนี่ก็ให้ท้ายน้องจัง ทาโร่เหลือบตามองบนก่อนจะรีบๆ เก็บไหเหล้าระเกะระกะไปให้พ้นพื้นเสื่อ บางไหโล่งแล้ว บางไหเหลือครึ่ง...เหลือครึ่งแล้วจะเปิดไหใหม่ทำไม! เปลือง!
“แงงงง ทาโร่จังอย่าเก็บไหเค้า” ชายยูกะตะโดนดึง น้องขี้เมาตัวดีช้อนตามองปริบๆ อย่างน่าสงสาร...พวงแก้มแดงๆ กับปากเบะออกราวกับจะร้องไห้ช่างเหมือนเด็กน้อยโดนแย่งของเล่นชิ้นโปรด
ทาโร่ทาจิอย่าใจอ่อน
“เอิ๊กกกกกกก”
ตาลุงนิฮงโกะเรออัดเป็นการคิลมู้ดอยู่ฉากหลัง
พอ ไม่ใจอ่อนแล้ว ทาโร่ทาจิกอดไหทั้งหมดและจะเดินออกนอกห้อง
“ทาโร่จัง ไม่เอานะ!”
น้องสาว(?)รีบเข้ามากอดจากด้านหลังและเริ่มร้องไห้ น้ำตาร่วงใส่พร้อมกับเสียงสะอื้นทำให้ร่างสูงใหญ่ยืนนิ่ง
“คุณจิโร่แค่อยากดื่ม...พี่ชายอย่าเอาเหล้าไปเลยนะ”
ไม่ๆ ถ้าขืนให้มีหวังไม่ได้นอนกันทั้งเรือน
“คุณจิโร่มีเหล้าเป็นเพื่อนนะ...”
“...”
ทาโร่ทาจิเริ่มทบทวนเวลาที่ผ่านมา ก็นึกขึ้นได้ว่าตนเองมัวแต่ช่วยงานท่านซานิวะจนทิ้งน้องไว้กับนิฮงโกะบ่อยๆ...
ทิ้งคนขี้เหล้าไว้กับคนขี้เหล้า เหล้าจะหมดญี่ปุ่นแล้วมั้ง
“คุณจิโร่เหงา...ฮึก”
ที่น้องเมาหัวราน้ำแบบนี้ ก็เพราะความผิดตนเองไม่ใช่หรือ ?
“ก็ได้...ไม่เก็บก็ได้ แต่ต้องเสียงเบาๆ ตกลงไหม?” ร่างสูงเอ่ยอย่างเหนื่อยหน่ายและวางบรรดาไหเหล้าไว้ตรงมุมห้อง จิโร่ทาจิกระโดดดีใจและเซมาทับทาโร่ทาจิจนตัวโยน พี่ชายถอนหายใจเฮือกใหญ่และพยุงน้องให้นั่งลงดีๆ
“น่าๆ...เจ้าเองก็อย่าไปอะไรกับจิโร่ทาจิมากนักสิ ปล่อยให้เขาดื่มๆ เสียบ้าง” ตาลุงที่เหมือนเริ่มสร่างขึ้นมาหน่อยเอ่ยขึ้นและมองไปทางทาโร่ทาจิ
“ท่านเองก็อย่าให้ท้ายจิโร่ทาจิมากสิขอรับ เป็นผู้ใหญ่แล้วแท้ๆ ไม่ควรจะมานั่งเมากับเด็ก”
นิฮงโกะยิ้มเจื่อนและมองประตูที่ล้มลงมา
“เจ้าเองก็ใช่ย่อยนะ...ไม่ได้เมาแต่พังของราวกับคนเมา”
เหมือนเกิดเสียงเปรี๊ยะๆ ออกจากสายตา
“ทาโร่จัง...คุณจิโร่ร้อนอะ” สาวน้อย(?)ขี้เมาก็เริ่มดึงยูกะตะลุ่ยๆ ของตนเองจนเห็นแผงอกแดงก่ำ ทาโร่ทาจิอ้าปากค้างและรีบดึงๆ ยูกะตะน้องไว้ไม่ให้แหกไปมากกว่านี้
“จะบ้ารึ! ถ้าจะถอดก็ไปห้องน้ำสิ!”
“ถอดเลยๆ!” ตาลุงเชียร์
“ช่ายยยย ถอดเล้ยยยย!” แล้วจิโร่ทาจิก็แหวกยูกะตะจนเห็นซัมธิงอินอันเดอร์แวร์...ดึงๆ ถอดๆ จนเหลือแค่ซับในสีแดงที่แทบจะไม่ปิดอะไรๆ แล้ว พี่ชายหน้าเหวอและรีบโยนยูกะตะตัวนอกคลุมตัวน้องไว้
“ทาโร่จัง! คุณจิโร่เหงื่อแตกขนาดนี้แล้วนะ!”
“พอเถอะ กลับห้องได้แล้ว”
“ไม่!”
น้องเวรนี่...
“เจ้าก็มานั่งดื่มด้วยกันเสียสิ เดี๋ยวน้องเจ้าก็สนใจแต่เหล้าจนลืมถอดเสื้อไปเองแหล่ะ”
อีลุงเวรนี่ด้วย!
“ช่ายยยยยย ดื่มด้วยกันนะพี่จ๋า...”
ไม่พูดเปล่าก็เลื่อนมือมาโอบคอด้วย...ทำไมแรงคนเมามันเยอะจนแทบจะกดหัวร่างสูงจนจะจมพื้นเรือนแล้วเนี่ย!
“เออ ดื่มก็ดื่ม”
“ทาโร่จังใจดีที่ซู๊ดดดดด”
ซานิวะไม่น่าดรอปตาลุงนี่ได้เลย...ทาโร่ทาจิถอนหายใจแรงและลุกไปหยิบไหเหล้าขึ้นจรดปากดื่มไปอึกใหญ่
“พอใจยัง!?”
“ดื่มเลย ฮิ้ววววววว”
ถ้าดื่มแล้วเสียงเบาลงก็คงไม่เป็นหรอกมั้ง
เดี๋ยวก็เมาจนหลับไปเอง
กลายเป็นว่าทาโร่ทาจินั่งร่วมวงเหล้าด้วย เป็นเพราะข้อแลกเปลี่ยนว่าถ้านั่งดื่มด้วยจะไม่โหวกเหวก ก็เป็นอันตกลงและดื่มกันด้วยดี...
ดีเกินไป...
“ทาโร่จัง ดื่มอีกกก”
“ทาโร่ทาจิ ดื่มเลย ดื่ม”
จอกแล้วจอกเล่า...ทาโร่ทาจิซัดแต่เพียงผู้เดียว กลายเป็นว่าอีกสองหน่อไม่ได้ดื่มจนเริ่มจะสร่าง
“คัมปายยยยย”
ซดอีกละกัน...ยังไม่เมา
“เอ๊า คัมป๊ายยยย”
ทาโร่เริ่มจะกล่าวคัมไปกับอีกสองหน่อละ
“หมดไหยยยย์”
ทาโร่ซดหมดไหเอง
“ทาโร่จังเก่งที่สุดดดด ดื่มเลยดื่มเลย”
เอ๊า ซดดดด...
“ถ้าซดหมดไหนี้น้องจะให้จูบบบบ”
“จูบเลย จูบเลย” นิฮงโกะชงให้อย่างดี
พอหมดไห ทาโร่ทาจิก็โน้มลงประกบปากริมฝีปากน้องของตนเองแนบแน่น
มือใหญ่โอบรอบเอวและเบียดชิดริมฝีปากร้อน ปลายลิ้นต่างละลาบละล้วงเข้าโพรงปากกันและกัน ลิ้มรสแสบร้อนของสาเกจนไม่อาจหยุด...ร่างกายของจิโร่ทาจิขึ้นไปนั่งบนตักพี่ชายตนอย่างไร้สติ ปลายลิ้นยังคลอเลียกันจนเปลี่ยนรสชาติสาเกเป็นอย่างอื่นแทนไปเสียแล้ว
ลุงขอเฟดตัวเข้าตู้...
“จิโร่ทาจิ...เจ้า...” ทาโร่ทาจิเป็นฝ่ายผละออกมาก่อน เพราะร่างกายตนเองที่เริ่มจะมึนเมาถึงได้เผลอทำอะไรไม่ควรลงไปเสียแล้ว
“ดื่มอีกนะพี่ชาย” จิโร่ทาจิจัดการยัดเยียดเหล้าลงปากทาโร่ทาจิระหว่างเผลอ น้ำไหลผ่านลงลำคออย่างไม่ทันตั้งตัวจนเกือบสำลักออก แต่เพราะริมฝีปากประกบเข้ามาเป็นการบีบบังคับให้กลืนลงไปจนหมด
สติเลือนรางไปกับริมฝีปากร้อน
ทาโร่ทาจิรู้สึกว่าเหมือนโดนอีกฝ่ายรั้งไว้ตลอดเวลา ไม่ว่าจะเป็นลำคอที่รั้งไว้เพื่อรับจูบ หรือช่วงล่างเสียดสีจนเกิดอารมณ์แปลกๆ ปะทุขึ้นมาไม่อาจห้าม
ร่างสูงโดนปลดยูกะตะช่วงบนจนร่วงไปกองอยู่ที่เอว แผ่นอกเปลือยเปล่าเบียดเข้าจนรู้สึกเหมือนอะไรแข็งๆ บางอย่างกำลังเสียดสี ลืมไปแล้วว่าอยู่ที่ไหน...กำลังทำอะไร รู้แค่ว่าในตอนนี้
จะทำ
“ทาโร่จังชักช้า...”
จิโร่ทาจิเริ่มหงุดหงิดใส่เมื่อพี่ชายมัวแต่ป้วนเปี้ยนกับพวงแก้มและริมฝีปาก เขาจึงจัดการดึงผมพี่ชายตัวเองให้แหงนหน้าขึ้นและจู่โจมเข้าซอกคอขาวระเรื่อแดง
ริมฝีปากดูดดุนจนเกิดรอยช้ำสีแดงขนาดเล็ก นิ้วเรียวลากผ่านลำคอลงถึงหน้าท้องอย่างหลงใหล
“หึ...แล้วอย่ามาร้องทีหลัง”
ทาโร่ทาจิผลักน้องชายนอนลงกับพื้นเสื่อและยกร่างตนทาบทับ ดวงตาสีอำพันมองสบอย่างยั่วยวนและเชิญชวนด้วยการยกมือไล้แผงอกคนด้านบน
มือเรียวไล้ลงต่ำจนใกล้จุดอ่อนไหว...มือหนากอบกุมไว้ก่อนจะถึงจุดนั้น
“อยากจับหรือไง?” เสียงทุ้มเอ่ยถามและยกยิ้ม
“อะไรที่เป็นของพี่ชาย...คุณจิโร่ก็อยากจับทั้งนั้น” จิโร่ทาจิเอ่ยเสียงแผ่วและมองหน้าพี่ชายเชิงอ้อน
จุดอ่อนไหวของทั้งคู่เสียดสีกันโดยมีฝ่ามือรูดนำ
“อือ...”
อะไรบางอย่างเต้นตุบแนบชิดแก่นกายตนเองพาให้สติเตลิดไปไกล ทุกครั้งที่ขยับเสียดสีก็รู้สึกปวดหนึบจนเร่งจังหวะเร็วขึ้น
“อา...ทาโร่จัง”
ความร้อนจากฝ่ามือและแก่นกายก่อความรู้สึกเสียดเสียวจนอดไม่ได้ที่จะจิกเล็บเข้ากับไหล่หนา ใบหน้าสวยเชิดขึ้นเมื่อจังหวะเร่งเร้าจนอึดอัดแทบทนไม่ไหว
“ทาโร่จัง ร...เร็วๆ หน่อย อ๊ะ”
อารมณ์พุ่งสูงจนกัดริมฝีปากล่างระบายออก มือหนาเร่งรูดจนทาโร่ทาจิหลุดเสียงครางทุ้มต่ำออก สิ่งที่แนบชิดขยายใหญ่และเต้นตุบถี่รัวใกล้จุดอ่อนไหวส่วนปลายช่วยเร่งเร้าให้ถึงฝั่งฝัน
“ไม่ไหว อ๊ะ อา...!”
แต่สิ่งนั้นก็พรากออก
ทุกการกระทำหยุดลงทันที จิโร่ทาจิลืมตาขึ้นมองพี่ชายของตนซึ่งนั่งถือไหเหล้าเอาไว้
“อื๋อ...ทาโร่จัง ?”
ดวงตาสีอำพันมีเพียงแต่ความฉงน
ทาโร่ทาจิไม่กล่าวอะไรแต่ยกสะโพกอีกฝ่ายขึ้นด้วยมือเดียวและจัดการเทน้ำมึนเมาลงแก้มก้นจนเปียกแฉะ
“อ๊ะ!”
นิ้วเรียวสอดแทรกเข้ามาพร้อมกับน้ำซึ่งส่งกลิ่นโชย
“อ๊ะ! ทาโร่จัง อื้อออ”
นิ้วขยับเข้าด้านในแหวกให้สาเกไหลเข้า ขยับเข้าออกจนเกิดเสียงเฉอะแฉะดังไปทั่ว ความคับแน่นด้านในทำให้จิโร่ทาจินิ่วหน้าเพราะเจ็บปนเสียดเสียว
“อื้อออ...ทาโร่จัง คุณจิโร่เจ็บ อ๊ะ...!”
เมื่อปลายนิ้วกดเข้าจุดกระสัน คนเบื้องล่างก็สะดุ้งเฮือกจนสะโพกลอย ใบหน้าสวยเอียงจนแทบจะเบียดชิดกับพื้นเสื่อ ต่างกับช่วงล่างที่เด้งขึ้นเปิดเผยส่วนน่าอายจนหมด
ทาโร่ทาจิยิ้มพอใจกับภาพตรงหน้า...แทรกนิ้วถ่างช่องทางออกเพื่อสอดของตนเองเข้าไปอย่างไม่รีรอ
“อึ๊ก!”
สิ่งใหญ่โตแทรกเข้าไปรวดเดียวจนหมดทำให้สาเกด้านในล้นปริออก
มือทั้งสองข้างถูกตรึงแน่นกับพื้น พร้อมกับแรงขยับโถมเข้ามาจนเอ่ยปากครางไม่ทัน เสียงเฉอะแฉะดังปนกับเสียงปึกปักของเนื้อกระทบกันจนหูอื้อไปหมด
ช่องทางด้านในรัดแน่นจนเพิ่มแรงอารมณ์ให้แก่นกายใหญ่
“ฮะ.. อะ อ๊า”
เรียวขาเกี่ยวเอวพี่ชายให้เข้ามาใกล้ ริมฝีปากต่างมอบจูบดูดดื่มระหว่างกระแทกเข้าออกจนร่างกายสั่นคลอน
“อือ...อื้อ!”
ปลายลิ้นเกี่ยวกันจนหยดน้ำล้นจากมุมปากเฉอะแฉะไม่ต่างกับด้านล่างที่สอดรับเข้ากันจนแทบดูดกลืน เสียงดูดดุนเรียวปากดังชัดเจนอยู่ใกล้หูระคนกับเสียงปึกปักช่วงล่างชวนให้อารมณ์เตลิดไปไกลจนกู่ไม่กลับ
ร่างกายสูงใหญ่ทาบทับและกระแทกเข้าจนหัวสั่นคลอนไปหมด ภาพเบื้องหน้าเลอะเลือนจนจับภาพอะไรไม่ได้ รู้สึกเพียงเบื้องล่างที่ขยายใหญ่อยู่ด้านใน
“อ๊า..! ทาโร่จัง!”
แก่นกายใหญ่กระแทกโดนจุดกระสันเข้าจนสะดุ้งเฮือก มือเรียวของจิโร่ทาจิกแน่นด้วยอารมณ์ที่วาบหวามเกินจะควบคุมกาย ช่องทางกระตุกตอดรัดสิ่งนั้นของพี่ชายตนถี่รัวจนทาโร่ทาจิเองก็รู้สึกได้
“อึ๊ก…จิโร่ทาจิ”
แรงบีบรัดทำให้ร่างที่กำลังโหมแรงกระแทกถึงกับส่งเสียงครางทุ้มออกมาด้วยอารมณ์ที่กำลังจะถึงขีดสุด ทาโร่ทาจิเร่งเร้าจังหวะขึ้นตามอารมณ์ที่กำลังจะปลดปล่อยจนร่างที่อยู่ข้างใต้ส่งเสียงครางผิดจังหวะ
“อ๊ะ อ๊า! พ..พี่จ๋า…”
ทำไมเพิ่งรู้ว่าน้องชั่งยั่วเช่นนี้…
ร่างโปร่งของน้องชายตัวดี(?)ที่อยู่ข้างใต้บิดเร่าไปตามจังหวะของกายหนายามทาบทับเป็นการตอบรับเป็นอย่างดี ไหนจะเสียงครางแผ่วปลุกเร้าอารมณ์อีก
เผือก(?)จะทนไม่ไหวแล้วว้อยยยย!
แก่นกายร้อนของทาโร่ทาจิขยายพองขึ้นอีกจนคับแน่นเต็มช่องทางรักแทบจะขยับไม่ได้ มือหนาเลื่อนลงขยับรูดรั้งส่วนอ่อนไหวของคนข้างใต้ไปในจังหวะเดียวกับการขยับกาย
“อ๊ะ! อ๊…อ๊า!”
“อึก…!”
เสียงครางทุ้มพร่าประสานกันก่อนที่จะมีน้ำสีขุ่นพร่างล้นออกมาจากแก่นกายของทั้งคนที่ทาบทับและคนที่อยู่ใต้ร่าง
ทาโร่ทาจิค่อยๆขยับกายออกมาจากร่างของน้องชายตนเองก่อนจะพบว่าขาเรียวสวยของจิโร่ทาจิกดทับเอวของตนเอาไว้จนทำให้ต้องเงยหน้าขึ้นไปมองด้วยความสงสัย
“อีกรอบ…ได้มั้ยพี่จ๋า?”
อดทนไว้เผือก…อดทน…
“คุณจิโร่อยากให้พี่จ๋าสัมผัสอีกนี่นา…”
อดทน…อดทน..
“นะ…พี่ชาย”
ไม่ทนแล้วโว๊ย!
สายตาออดอ้อนเชิงขอร้องทำให้สติของทาโร่ทาจิขาดผึง มือหนาคว้ายูกาตะของตนห่มกายของน้องและจัดแจงตนเองให้ดีก่อนจะยกร่างโปร่งจอมยั่วพาดบ่า
“กลับห้องไปเจ้าไม่รอดแน่จิโร่ทาจิ…”
เสียงทุ้มกล่าวคาดโทษแต่กลับสร้างรอยยิ้มพึงพอใจให้กับจิโร่ทาจิได้มากโขเลยทีเดียว
ก็แหม…ต่อจากนี้จะโดนเผือกกินทั้งวันเลยนี่นา~
ว่าแต่…มีใครจำได้มั้ยว่ามีตาลุงขี้เมาเคยอยู่ในห้องนี้ด้วย? …
--จบเถอะ--
Guest
