** ทุกตัวอักษรในเรื่องนี้ล้วนเกิดจากจินตนาการในโลกนิยายทั้งสิ้น ทุกอย่างล้วนไม่มีอยู่จริงค่ะ =^o^= **
สองดวงตาที่ได้สบพบกันในวินาทีนี้ เต็มไปด้วยความรู้สึกมากมาย ความห่วงใย ความปรารถนา ความต้องการที่จะได้รักและถูกรัก ทุกสิ่งทุกอย่าง ถูกส่งออกมาจากหัวใจของคนสองคน หัวใจที่เคยแยกกันเป็นสอง หัวใจที่ในวันนี้ พรหมลิขิตได้หลอมรวมทั้งสองดวง..ให้เป็น..ดวงเดียว
คุณเชื่อในเรื่องพรหมลิขิตกันหรือไม่คะ เคยนึกกันบ้างหรือเปล่าว่าชีวิตของคนเดินดินทุกคน อาจจะมีใครบางคนบนฟ้าได้แอบขีดเส้นทางเดินชีวิตของเราเอาไว้แล้วให้ใครคู่กับใคร หรือให้ใครรักกับใคร ความรักของหนุ่มสาวสองคู่ในนิยายเรื่องนี้ก็เช่นกันค่ะ ใครเลยจะคิดว่าคนที่เหมือนจะอยู่ห่างไกลกันจนแทบจะไม่มีหนทางไหนเลยที่แม้แต่จะเดินมาเฉียดกรายใกล้กันได้ แต่ในที่สุดพระพรหมท่านก็ยังสามารถลิขิตให้พวกเขาได้มีโอกาสมาเดินร่วมทางกันได้บนถนนเส้นที่เรียกว่า..ความรัก
__ คำว่า ‘รัก’ สำหรับอัครเดชแล้ว ไม่ว่าจะมีคนพูดให้ฟังสักกี่ครั้ง มันก็ช่างเป็นเหมือนสิ่งที่อยู่ห่างไกล จับต้องไม่ได้ และเขาก็ไม่เคยเชื่อว่ามันจะมีอยู่จริงเลยสักนิด ตราบจนกระทั่งวันที่ได้พบและรู้จักกับเธอ..พลอยสวย หญิงสาวที่ทั้งใสซื่อและบริสุทธิ์ หญิงสาวที่บังเอิญถูกโชคชะตาผลักดันให้ต้องมาอยู่กับในฐานะ .. นางบำเรอ
วันแรกที่ได้พบ ได้รู้จัก ได้สบตา..
ครั้งแรกที่ได้สัมผัส..
ครั้งแรกที่ได้สอนเธอให้เรียนรู้ความสัมพันธ์ทางกายระหว่างชายหญิง..
อ้อมกอดที่แสนอบอุ่น ความทะนุถนอม ความห่วงใย ที่มีให้..
ประกายตาแสนหวานที่กระพริบพราวราวกับดวงดาวบนท้องฟ้า..
กับคำกระซิบที่พร่ำออดอ้อนจากหัวใจดวงน้อย..ที่เขาไม่เคยได้รับรู้
คุณอัครคะ หัวใจของพลอยเป็นของคุณ ร่างกายนี้ก็เป็นของคุณ ถึงแม้ว่าหลังจากนี้ไป คุณอัครอาจจะลืมพลอยไปแล้ว แต่พลอยจะไม่มีวันลืมคุณเลย พลอยจะเป็นของคุณเสมอ และพลอยก็คงทำได้เพียงเท่านี้ ผู้หญิงต่ำต้อยแสนจะไร้ค่า ผู้หญิงที่ต้องนอนกับผู้ชายเพื่อแลกเงินอย่างพลอย __
** เคยตีพิมพ์กับสำนักพิมพ์กรีนมายด์ ตั้งแต่ปี 2555 หมดสัญญากับสำนักพิมพ์เรียบร้อยแล้ว เลยนำมาลงให้อ่านกันอีกครั้งค่ะ
** ลงให้อ่านฟรีกันจนจบ แล้วหลังจากนั้นอาจจะติดเหรียญนะคะ
พรหมลิขิต..สองหัวใจ By เตพิชา
ปกรูปเล่มนิยายตอนตีพิมพ์กับสำนักพิมพ์กรีนมายด์ค่ะ (ขออนุญาต บก.ของสำนักพิมพ์เรียบร้อย)
นิยายเรื่องนี้ขอสงวนลิขสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์ พ.ศ.2537 และพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์ (ฉบับที่ 2) พ.ศ.2558
ไม่อนุญาตให้คัดลอก ทำซ้ำ หรือดัดแปลงอย่างเด็ดขาด