เถิดศักดิ์ คือตระกูลที่มีอิทธิพลต่อสังคม. สืบทอดตำแหน่งกันรุ่นสู่รุ่น--มีมาแล้วทั้งสิ้น35รุ่น(รวมรุ่นปัจจุบัน)
“พวกเอ็งนี่มันมีประโยชน์อะไรมั้งว่ะ”
เสียงตะโกนกู่ก้องดังออกมาจากบ้านหลังหนึ่งที่ซอมซ่อจวนเจียนจะพัง.
เป็นบ้านที่ห่างไกลจากถนนใหญ่5-6กิโลเมตร ทิวทัศน์รอบๆมีแต่ป่าทึบมีบ้านคนตั้งห่างๆกันประปรายกระจายกันเป็นหลังๆ เป็นหมู่บ้านที่ไฟฟ้าเข้าไม่ถึง ตกกลางคืนทุกบ้านก็จะดับตะเกียงนอนแต่หัวค่ำ เสียงแมลงกลางคืนดังเรไรฟังเสียงดูน่าวังเวงพิกล.
ในท่ามกลางความเงียบสงัดในยามวิกาล ยังมีเสียงคนสนธนากันอยู่แทรกเงามืดออกมาดังเเว่วๆ.
“พวกเอ็งจำไว้นะเว้ย...ว่าพวกข้าอ่ะลูกน้องเสี่ยนันท์”
ชายหนุ่มหน้าตาเหี้ยมโหดได้พูดออกมาอย่างโอ้อวดนายของตน.
พลางสายตาของเขาได้มองไปที่ชายอีกคนที่มีบาดแผลจากการถูกต่อยตีจนบอบช้ำอย่างหนัก....
“มึงบอกมาได้เเล้วว่าไอเป๋อลูกพี่มึงอ่ะ....อยู่ที่ไหน”
“ซ่อนกันเก่งบรรลัยเลยว่ะ...ทำตัวเป็นเต่ามุดหัวหลบอยู่ได้....มึงก็ไม่ธรรมดานี่ได้ข่าว”
ชายผู้นั่นได้พูดถามเเละถากถางเจ้านายของอีกฝ่าย.
*แกร๊ก*
เสียงปืนลูกโม่ได้ถูกดันนกสับลงเป็นสัญญาณว่าปืนกำลังจะถูกเหนี่ยวไกปืนในไม่ช้านี้.
“ไหนมึงรู้อะไรมึงบอกมาให้หมด....”
'' บอกกูก็ตาย...ไม่บอกกูก็ตาย...กูไม่ขายนายตัวเองหรอกไอเดนคน ''
*ผั๊ว*
เสียงของปืนทั้งกระบอกถูกฟาดไปบนหน้าของขายอีกคน.
“นี่ขนาดมึงจะตายโหงอยู่แล้วมึงยังปากดีอีก...”
*ปัง!! ปัง!!*
เสียงปืนได้ถูกยิงออกจากรังเพลิง2นัดซ้อนๆกัน.
“อ้าว...เผลอยิงไปแล้วว่ะ...เหอะๆ”
ชายผู้นั้นได้หัวเราะออกมาอย่างบ้าคลั่ง.
“ฮ่าๆ....โอ้ย--วอนหาที่ตายเองนะมึงพูดดีๆไม่ชอบ..”
ขาของชายผู้นั้นได้เคลื่อนไปเขี่ยร่างที่นอนจมกองเลือดตรงหน้า.
“กูเน้นเอาชัวร์ดีกว่า..เผื่อมึงไม่ตาย”
ชายผู้นั้นได้เลื่อนนิ้วไปสับนกของปืนพลางนำปากกระบอกหันไปกลางหน้าผากของร่างที่นอนแน่นิ่งอยู่.
*ปัง!!*
กระสุนได้เจาะกระโหลกของร่างนั้น.
ชายผู้นั้นได้ยกปืนออกห่างจากร่างที่นอนแน่นิ่งอยู่...พลางย่างก้าวเดินเหยียบย่ำไม้กระดานเก่าๆจนมีเสียง เอี๊ยดอ๊าด ทุกครั้งที่มีคนย่ำเท้าบนบ้านหลังนั้น.
“เห้ย!...มึงสองตัวไปเก็บร่างไอนั่นดิ..ปิดจ๊อบแล้วเหลือเเจ้งเจ้านายให้รู้”
ชายผู้นั้นได้เดินออกมาที่หน้าประตูพลางเรียกชายสองคนที่ยืนคุมเชิงอยู่ด้านล่าง.
‘ได้ความว่าไงมั้งล่ะลูกพี่’
ชายคนใดคนหนึ่งที่ยืนคุมเชิงอยู่ด้านล่างได้เอ่ยถามขึ้นมา.
“ไม่ได้เหี้ยอะไรเลย...พวกมึงเอาใส่กระสอบไปทิ้งได้เลย”
' ครับ '
ชายผู้เป็นเสมือนเพชฌฆาตนอกกฏหมายได้เดินเหยียบย่ำบันได้ลงมาอย่างช้าๆดูเหมือนไม่สะทกสะท้านกับการกระทำของตนแม้แต่น้อย.
รุ่งอรุณของอีกวัน...
ณ คฤหาสน์เถิดศักดิ์ ชายคนเดิมได้เดินเข้ามาในห้องห้องหนึ่ง ดูเหมือนจะเป็นห้องทำงานของใครซักคน
“เสี่ยนันท์ครับ...ผมมารายงานความคืบหน้าของภารกิจเราครับ.....”
‘เออ...ว่ามา’
นันทการ เถิดศักดิ์ ลูกชายคนเดียวของเสี่ยกรรอดีตเจ้าของธุรกิจและกิจการนอกกฏหมายต่างๆ ซึ่งตอนนี้นันทการถูกแต่งตั้งให้รับหน้าที่สืบทอดงานต่อจากเสี่ยกรรพ่อของตน.
“ตอนนี้ผมเก็บลูกน้องมันได้อีกคนแล้วครับ...ถ้านับเป็นความคืบหน้าก็ประมาณ70%แล้วหล่ะครับท่าน...นับวันยิ่งเข้าใกล้มันทุกๆวันนะครับ”
นันทการได้ฟังคำพูดของชายที่มารายงานความคืบหน้าให้ตนได้ฟัง.
นันทการยิ้มออกมา พร้อมพูดว่า.
‘ทำดีมากฤทธิ์...ข้าไม่เคยผิดหวังเลยหว่ะตั้งแต่เอ็งมาอยู่ในสังกัดข้า’
“ท่านก็ชมผมเกินไปครับ...”
‘เออๆเอ็งออกไปได้แล้ว...แล้วก็อีกอย่างไปทำงานที่ข้ามอบหมายให้สำเร็จด้วย....อ่ะนี่เงิน’
นันทการได้ยื่นปึกแบงค์เทาให้กับฤทธิ์.
ฤทธิ์กล่าวขอบคุณพลางคำนับ แล้วก็เดินออกไปจากห้อง.
ประตูห้องถูกปิดลงช้าๆ....
‘อีกไม่นาน...กูก็จะไม่มีก้างขวางคอแล้ว...’
Guest
