ความทรงจำสีจาง

คุณคิดอย่างไรกับนิยามความรักที่ว่า 

รักกันครั้งหนึ่ง...คิดถึงกันตลอดไป 

สำหรับคนอื่นๆมันอาจจะจริงหรือไม่จริงบ้าง อยู่ที่ลืมยาก ลืมง่าย ลืมช้าหรือลืมเร็วก็เท่านั้น บางคนกลับจำฝังใจไม่ลืมเลือน บางคนจำได้เพียงเล็กน้อย หรือบางคนเลือกที่จะไม่จำอะไรเลย ซึ่งในสุดท้ายและท้ายสุดของทุกเรื่อง ทุกสิ่งทุกอย่างมันก็จะกลายเป็นเพียง"ความทรงจำสีจาง" ฝังอยู่ในส่วนลึกของห้วงความคิด ฝังอยู่ในก้นบึ้งส่วนที่ลึกที่สุดของหัวใจ ที่มันจะอาจจะย้อนกลับมาทำให้คุณคิดถึงมันได้อีกครั้งหรืออาจจะจำอะไรไม่ได้เลย "เพราะสีมันจาง" จางจนแทบจะมองไม่ออกว่ามันเป็นสีอะไร 

แต่สำหรับ"บลู"เองถึงสีของมันจะจางลงไปเรื่อยๆ แต่ทุกครั้งที่เขานึกถึงเรื่องราวในวันเก่าๆ มันก็ยังทำให้เขายิ้ม หัวเราะ และร้องไห้ไปพร้อมกับมันได้ทุกครั้ง  

💙🤍💙🤍💙🤍💙🤍 

ป.ล. นิยายเรื่องนี้เป็นเรื่องแรกของผู้เขียน โดยอิงมากจากเรื่องจริงของเพื่อนผู้เขียนเอง เรื่องราวอาจไม่ได้หวือหวา ไม่มีฉากNCมากนักด้วยยุคสมัยนั้น เนื้อเรื่องดำเนินไปในแบบเรียบง่าย (ถึงขั้นอาจจะน่าเบื่อกับใครหลายๆคน ฮ่าๆ) เน้นความรักใสใสแบบชีวิตจริง และอาจจะไม่สดใสบ้างในบางช่วง อาจจะถูกใจคนวัยกำลัง30ต้นๆแบบผู้เขียนเอง  

เรื่องราวเกิดขึ้นในช่วงปี2548-2550 ผู้เขียนอยากนำเสนอความรักของเด็กหนุ่มสองคนที่เกิดขึ้นจริงในยุคนั้น พร้อมกับอารมณ์ของบทเพลงที่มีอยู่จริงในสมัยนั้น ที่หลายๆคนมักจะบอกว่า  

"ความทรงจำดีดีในช่วงมัธยม มันจะเป็นอะไรที่ลืมเลือนได้ยากจริงๆ"  

ซึ่งนอกจากอรรถรสของนิยายแล้ว อยากให้ทุกคนได้ย้อนนึกถึงวันวานกับบทเพลงเก่าที่ยังคงคุ้นหู หวังว่าทุกคนคงจะสัมผัสและรับรู้ถึง...ความรู้สึก...ความรัก...อันบริสุทธิ์ของบลูและไวท์ไปพร้อมๆกันนะคะ