"รู้มั้ย ผมชอบเวลาพระอาทิตย์ตกที่ปลายขอบฟ้าที่สุด สีของท้องฟ้าไม่เคยเหมือนกันเลยสักวัน เหมือนเป็นของขวัญที่โลกใบนี้ได้มอบให้กับเรา ให้มีกำลังใจที่จะก้าวเดินต่อไปในวันพรุ่งนี้"
ชายหนุ่มร่างหนาบีบมือคนตรงหน้าเบาๆอย่างอ่อนโยน เพื่อเป็นสัญญาณตอบรับโดยไม่มีคำใดเอื้อนเอ่ยออกมา
มีเพียงเสียงคลื่นกระทบชายฝั่งเบาๆ พร้อมกับสายลมอ่อนๆที่พัดพากลิ่นทะเลให้รู้สึกพิเศษยามสูดหายใจ
"ผมจะเป็นดวงตาให้คุณเอง" ชายหนุ่มร่างหนาเอ่ยขึ้นเบาๆพร้อมก้าวไปยืนอยู่ด้านหลังร่างโปร่งและโอบสองแขนตรึงรอบตัวคนตรงหน้าอย่างทะนุถนอม
"ถ้าตาของผมบอดตลอดไป.."
"ผมจะกอดคุณไว้แบบนี้ จนกว่าคุณจะไม่ต้องการ" ชายหนุ่มร่างหนา เอ่ยขึ้นทันทีโดยไม่รอให้คนตรงหน้าพูดจบประโยค ทุกถ้อยคําทำให้คนฟังหัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะแต่ไม่มีคำใดที่อยากจะเปล่งออกมาเป็นคำพูด บางทีช่วงเวลาดีดีแบบนี้ เราควรที่จะซึมซับและเก็บสิ่งดีดีมากมายไว้ให้ได้มากที่สุด
นภัส เหม่อหมองไปยังปลายขอบฟ้าราวกับดวงตาของเขามองเห็นได้ปกติ เขาค่อยค่อยหลับตาและวางความรู้สึกอันหนักอึ้งในใจลง ปล่อยตัวแนบชิดจมอยู่ในอ้อมกอดของชายหนุ่มร่างหนาที่คอยยืนเป็นหลักให้เขาพักพิงอยู่ สัมผัสจากแผงอกหนาแข็งแรงแต่รู้สึกอบอุ่น แขนที่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อแต่อ่อนโยน ลมหายใจร้อนผ่าวของร่างหนาที่สัมผัสกับต้นคอของเขา แม้ลมเย็นจากทะเลหลังพระอาทิตย์ลาลับก็ไม่อาจทำให้เขารู้สึกหนาวเย็นแต่อย่างใด ทุกอย่างดีเหลือเกินราวกลับไม่ใช่เรื่องจริง
ชร ดีกับเขามาตลอดตั้งแต่วันแรกที่ได้เจอกัน จนบางครั้งเขาก็อดสงสัยไม่ได้ว่าอะไรคือเหตุผลที่แท้จริง แต่สิ่งดีดีมากมายที่เขาได้รับมา เขาก็สัมผัสและรู้สึกได้ แต่เขาก็ต้องรู้ความจริงทั้งหมดให้ได้เช่นกัน หากทุกอย่างที่เกิดขึ้นคือบททดสอบจากฟ้า เขาก็ขอภาวนาให้คำตอบที่เขาเลือกคือข้อที่ถูกต้อง
Guest
