บทนำ
“เมื่อไหร่จะพอสักที หยุดเถอะ กูจะไปเอง” เสียงรางบอกร่างหนาอย่างเหนื่อยล้า
“ไม่ กูไม่มีวันปล่อยมึงให้ใคร ไม่ให้ไปไหนทั้งนั้น” เสียงแข็งก้าวตวาดออกมาอย่างไม่แพ้กัน
“มึงไม่เหนื่อยหรอ ที่ต้องหลบต้องซ่อนแบบนี้ มึงไม่เหนื่อยแต่กูเหนื่อย” ซันบอกอย่างหมดแรงก่อนจะฟุบตัวนั่งลงบนโซฟา
“เราจะผ่านมันไปด้วยกัน เราผ่านมันไปได้....โธ่เว้ย!!!!!!!!!” โอ๊ตที่หงุดหงิดปัดข้าวของกระจุยกระจายลงกับพื้น
“ผ่านไปยังไง มึงกำลังจะแต่งงานนะโอ๊ต มึงกำลังจะแต่งงาน เรื่องของเรามันไม่มีทางเป็นไปได้” ซันพูดออกมาอย่างติดขัด
“ก็มึงไม่สู้ไปกับกูละวะ”
“สู้หรอ สู้ยังไง สู้กับผู้หญิงคนนั้น แล้วก็กับแม่มึงน่ะหรอ กูจะเอาอะไรไปสู้” ซันมองมาที่โอ๊ตที่นั่งกุมขมับ ใบหน้าเครียดขึงจนเส้นเอ็นปูดออกมา
“กูรักมึงนะซัน กูรักมึง ฮึก...” เสียงแข็งบอกออกมาพร้อมกับก้อนสะอื้นในลำคอ น้ำตาของลูกผู้ชายที่ไม่เคยไหลออกมาเลยกับเรื่องใด แต่พอเป็นเรื่องที่คนตรงหน้าขอไปจากเขา เขายอมไม่ได้
“กูก็รักมึง รักมาก รักจนจะดึงมึงมากับกูไม่ได้ กูไม่สามารถทำร้ายอนาคตมึงได้ ไม่ได้เลย” ซันบอก น้ำตามากมายไหลหลั่งลงมาเปื้อนใบหน้าหวานที่ตอนนี้หม่นหมองลง ซบลงกับอกร่างแกร่งอย่างหมดหนทาง
“มันต้องมีทางสิ มันต้องมี” โอ๊ตพูดอย่างไม่ยอมแพ้ มือแกร่งกระชับกอดร่างบางแน่น ราวกับถ้าเขาไม่ออกแรงกอดรัดร่างบางนี้ไว้ จะหายไปจากเขา
.
.
.
.
“ลาก่อนนะโอ๊ต กูรักมึงมากนะ” เสียงกระซิบแผ่วเบาข้างร่างหนาที่นอนหลับใหล ก่อนจะก้มลงจูบใบหน้าที่ตอนนี้มีหนวดขึ้นเขียวไปหมด ซันจำใจลุกขึ้นมา ก่อนจะวางสร้อยรูปพระอาทิตย์ไว้บนโต๊ะ พร้อมกับโน๊ตเขียนแปะไว้ข้าง ๆ กัน
กูจะไม่ลืมมึง แต่กูคงอยู่ข้างมึงต่อไปไม่ได้
เริ่มต้นใหม่ กับสิ่งที่ถูกต้องนะ
“รัก” .....ซัน
________________________________________________________________
Guest
