ละอองเรณู

นวนิยายเรื่องละอองเรณูนี้ ตามความตั้งใจของข้าพเจ้า บทพูดและการสนทนาทั้งหมดในเรื่องเดิมทีนั้นกำหนดให้เป็นภาษาอิสาน แต่ด้วยความอยากให้เป็นทางการ คนทุกภาคสามารถอ่านและเข้าใจได้ง่าย จึงมีการปรับเปลี่ยนให้เป็นภาษากลาง แต่ก็ยังมีบางคำที่ยังคงเป็นภาษาอิสานไว้ ซึ่งเป็นคำที่ทุกคนเข้าใจ และได้หยิบยืมเอาฉากพระธาตุพนมมาเป็นฉากสำคัญ ข้าพเจ้าไม่ได้มีเจตนาลบหลู่แลดูหมิ่นศาสนสถานอันเป็นที่เคารพบูชาของผู้คนทั่วเอเชียนี้ หากแต่เลื่อมใสศรัทธาจึงขอหยิบยืมมาเป็นแรงบันดาลใจในการประพันธ์ในครั้งนี้

นวนิยายเรื่องละอองเรณูนี้เป็นแนวพีเรียดย้อนยุคประกอบกับการสืบสวนสอบสวนซึ่งแฝงเรื่องความเชื่อและความสยองแทรกอยู่ในเนื้อเรื่อง

ขอให้ผู้อ่านทุกท่านจงสนุกและมีความสุขกับการอ่านละอองเรณูเทอญ...

บทสำคัญ : แรกสบตา เขาต้องตกอยู่ในภวังค์ เมื่อสิ่งที่เขาเห็นตรงหน้านำพาให้เขาแทบจะหยุดลมหายใจ เอวที่บาง ร่างที่เล็ก ดวงตาสุกใสราวตากวาง ผมดำเงาที่รัดเกล้าทัดด้วยดอกจำปาและพวงประดับสีแดงเข้ม รอยยิ้มที่อ่อนหวาน ปากทรงรูปกระจับสีแดงอมชมพูระเรื่อ มือเรียวที่ใส่เล็บฟ้อนสีแดงยาว ร่างนั้นถูกประดับและสวมใส่ด้วยชุดภูไทสีน้ำเงินกรม กำลังแสดงการร่ายรำที่อ่อนช้อยงดงาม เธอหันมาสบตาและอมยิ้มให้เขาด้วยกริยาเหนียมอาย...

เตชินท์ค่อย ๆ ย่างกรายฝ่าฝูงชนเข้าไปใกล้ ๆ สิ่งเดียวที่เขาคิดตอนนั้นคือทำอย่างไรก็ได้ให้เขาได้มองใบหน้าอันละเมียดละไมของเธออย่างใกล้และชัดเจนที่สุด เขาหยุดลงตรงหน้าเธอ พลางหยิบกล้องตัวโปรดที่ห้อยอยู่ระหว่างคอขึ้นมาเก็บภาพเธอไว้... "สวยเหลือเกิน..." เขาพึมพำกับตัวเอง ขณะที่ขบวนแห่สักการะพระธาตุพนมกำลังเคลื่อนไปด้วยความสนุกสนานครื้นเครง แต่เพราะเหตุใด เขากลับไม่ได้ยินเสียงความครื้นเครงนั้นเลย กลับมองเห็นแค่เธอ ผู้ที่ร่ายรำอยู่ตรงหน้า หลังจากจบความคิดนั้น ทุกอย่างก็พลันหยุดนิ่ง ไม่มีการเคลื่อนไหว ไม่มีเสียงดนตรี ไม่มีผู้คน เมื่อเขาได้สติ ภาพที่เห็นตรงหน้าคือป่าทึบแห่งหนึ่ง เมฆดำครึ้มลอยวนอยู่บนฟ้า ไม่มีเสียงสัตว์ร้อง ไม่มีเสียงลม เขาได้ยินเพียงแค่เสียงลมหายใจของตัวเอง ทุกอย่างดูมืดมน เธอหายไปไหนแล้ว นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่...