พิชิตใจนายดีไซเนอร์จอมหยิ่ง

ณ ชนบทแห่งหนึ่งในอังกฤษ

“ แกต้องไป ฉันเลี้ยงดูแกมาตั้งขนาดนี้เเล้ว แกไม่คิดจะตอบแทนบุญคุณที่ฉันเลี้ยงดูแกบ้างหรอ”

ร่างเล็กร้องไห้ฟูมฟายกับเเม่เลี้ยงของเธอ ร่างเล็กเอาเเต่ส่ายหน้าไปมาอย่างเดียวโดยที่ไม่กล้าเเม้เเต่จะปริปากเอ่ยเถียงกบเเม่เลี้ยงของเธอ”

“ ส่งมันไปเลยค่ะคุณเเม่ รินไม่อยากให้มันมาอยู่ในบ้านหลังนี้เเล้วเราเสียค่าเลี้ยงดูมันมามากพอเเล้วนะคะ”

น้องสาวต่างเเม่ของเธอพูดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงที่หงุดหงิดเพราะเธอเบื่อที่จะต้องอยู่ร่วมชายคาบ้านเดียวกับร่างเล็กเเล้ว

“ เเต่แม่คะ ลาร่า ไม่อยากไป เเม่ให้ลาร่าทำอย่างอื่นได้มั้ยคะ ลาร่าไม่อยากไปอยู่กับเขา”

ร่างเล็กอ้อนวอนกับเเม่ของเธอเพราะเธอรู้ดีว่าการที่เเม่เธอต้องการส่งเธอให้ไปอยู่ในคฤหาสน์หลังนั้นก็เพราะว่าต้องการที่จะทำให้เธอใช้หนี้ทุกอย่างที่เเม่เลี้ยงของเธอไปกู้หนี้ยืมสินมา แถมเธอยังได้ยินมาอีกว่าเจ้าหนี้ของเธอนั้นเป็นนที่โหดร้ายมาก

“ แกไม่มีสิทธิ์ต่อรงอะไรทั้งนั้น เเกจะต้องไปที่บ้านหลังนั้นในอาทิตย์หน้า ฉันติดต่อคนของที่นั่นไปแล้ว เขาจะส่งคนมารับแกในวันจันทร์ที่จะถึงนี้”

แม่เลี้ยงของเธอยังคงยืนยันคำพูดเดิมกับเธอพร้อมทั้ขู่ร่างเล็กด้วยเสียงเเข้งว่า

“ ถ้่เเกคิดที่จะหนี ฉันจะไปลากตัวเเกกลับมาเเล้วขายเเกให้กับซ่องเเถวชานเมืองแกก็รู้ว่าฉันไม่เคยพูดเล่น”

เเม่เลี้ยงมองหน้าร่างเล็กด้วยสายตาเย็นชาจนเธอเองก็รู้สึกกลัวกับคำขู่ของเเม่เลี้ยงเป็นอย่างมาก เธอรู้ดีว่าเเม่เลี้ยงของเธอไม่เคยพููดเล่นที่เธอมีชีวิตมาได้จยอาุยี่สิบนี้ก็ถือว่าเป็นบุญของเธอมากเเล้วเพราะเเม่เลี้ยงของเธออยากจะฆ่าเธอให้ตายตั้งเเต่วันเเรกที่แม่เลี้ยงของเธอเข้ามาอยู่ในบ้านหลังนี้เเล้ว

“ ทำไม .... แม่ต้องทำกับหนูถึงขนาดนี้คะ”

ร่างเล็กเงยหน้าที่เต็มไปด้วยน้ำตามองหน้าคนที่เธอเรียกว่าเเม่ด้วยความเสียใจถึงเเม้ว่าหญิงสาวจะไม่ใช่เม่เเท้ๆที่ให้กำเนิดเธอมาเต่เธอก็รักเเละเคารพหญิงสาวมาตลอด

“ หึ แกอยากรู้งั้นหรอว่าทำไม”

แม่เลี้ยงใร้ายเดินเข้าไปหาเธอก่อนจจับปลายคางร่างเล็กขึ้นมาบีบด้วยความโกรธ

“โอ้ย”

“ เหตุผลที่ทำให้ฉันเกลียดเเกจเข้ากระดูกดำก็เพราะว่าเเกหน้าเหมือนเรียซ่ายังไงล่ะ”