จอมนางเหนือบังลังค์

สาว ๆ ใน เมืองหลวงต่างก็มองนางด้วยความเกลียดชัง

“เจ้าเป็นแค่เด็กผู้หญิงบ้านนอกที่มิมีความรู้ความสามารถอันใดเลย เจ้าเคยสวมใส่เสื้อผ้าของร้านสายรุ้งหรือไม่?

เจ้ามีเครื่องประดับของ ร้านขุมทรัพย์แห่งความงาม หรือไม่? เจ้ารู้หรือไม่ว่า เย่วหวัง ที่มีชื่อเสียงโด่งดังนั้นมีชื่อเสียงเพียงใด?”

มู่หยุนเหยามองพวกนางด้วยความเบื่อหน่าย

“ร้านสายรุ้ง? ข้าเป็นเจ้าของมัน? ร้านขุมทรัพย์แห่งความงาม ข้าก็เป็นเจ้าของ

สำหรับ เย่วหวัง …เจ้าจะชดใช้หนี้ข้าเมื่อใด?”

ใบหน้าของ เย่วหวัง เย็นชา:

“ข้าจะชดใช้ด้วยร่างกายของข้า”

(หวัง หมายถึงเจ้าชายในกรณีนี้ “เย่วหวัง” เป็นชื่อที่จักรพรรดิมอบให้กับลูกชายของเขา)

หลังจากกลับชาติมาเกิด มู่หยุนเหยาเชื่อในสามสิ่ง: หนึ่งมิมีเจตนาดีต่อผู้อื่น สองอย่าปล่อยให้ศัตรูมีโอกาสลุกขึ้นมาอีกครั้ง สามอย่าเชื่อในความรู้สึก ดังนั้นนางจึงไร้ความปราณี นางกล้าหาญ และอยากจะทำลายทุกอย่าง มากกว่าที่จะยอมทุกอย่าง

อย่างไรก็ตามหลังจากการพบกันครั้งนั้น องค์ชายผู้เลือดเย็น ก็ติดตามนางต่อไป โดยวางแผนอย่างเงียบๆ ที่จะทำให้นางกลายมาเป็นภรรยาของเขา และนำกลับมาเพื่อเสพสุขในวังหลวง