เด็กของคิมหันต์

มึงจะไปไหนก็ไปเลยนะ ต่อไปนี้มึงออกจากบ้านกูไปเลย แล้วอย่ากลับมาให้กูเห็นหน้าอีกล่ะไอ้ตัวซวย

ท่ามกลางความมืดในยามวิกาลผู้คนแถวนั้นต่างพากันหลับใหล จะมีก็แต่เด็กหนุ่มตัวขาวนั่งกอดกระเป๋าใบใหญ่อยู่ที่ป้ายเมล์ ดวงตาคู่สวยนั้นบวมแดงเนื่องจากเหตุการณ์ที่เผชิญมาวันนี้ เขาได้แต่นึกถึงประโยค ที่คนเป็นพ่อพูดกับเขา ประโยคเหล่านั้นมันยังคงวนเวียนอยู่ในหัวซ้ำไป ซ้ำมา ช่างทำร้ายจิตใจเขายิ่งหนัก ไม่คิดเลยว่าคนเป็นพ่อจะกล้าขับไล่เขาได้ถึงเพียงนี้ นานเท่าไหร่ไม่รู้ที่เข่ออ้ายนั่งอยู่ที่ป้ายรถเมล์ เขาพยายามติดต่อโกญจาเพื่อนรักของเขา เพื่อขอความช่วยเหลือ แต่สุดท้ายก็ติดต่อไม่ได้ ทำให้เด็กหนุ่มหมดความหวังไปอย่างดื้อๆ เพราะนอกจากโกญจาเขาก็ไม่รู้จะโทรหาใครอีก มีแต่โกญจาเท่านั้นแหละที่จะช่วยเขาได้

“อ้าว! น้องมืดค่ำแล้วมานั่งร้องไห้อะไรตรงนี้ครับ” ผู้ชายตัวสูงแต่งตัวคล้ายหนุ่มออฟฟิศคนหนึ่งเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าของเข่ออ้าย แล้วเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง

“บ้านน้องอยู่ไหน ให้พี่ไปส่งมั้ย” คนแปลกหน้ายังไม่ล้มเลิก ความพยายามที่จะคุยกับเข่ออ้าย

“ผมอยากไปหาเพื่อน” เข่ออ้ายตอบออกไปด้วยเสียงสั่นเครือ

“แล้วเพื่อนน้องอยู่ไหนล่ะ”

“ผมไม่รู้ผมติดต่อเขาไม่ได้”

“เอาอย่างนี้มั้ยเราไปกับพี่ก่อน ถ้าเพื่อนเราติดต่อกลับมาเดี๋ยวพี่พาไปส่ง”

ในตอนนี้เข่ออ้ายไม่มีทางเลือกเลยสักนิด เงินก็ไม่มี เพื่อนก็ติดต่อไม่ได้ จึงตกลงทำตามที่ชายแปลกหน้าบอก…