ไร่เร้นรัก
ในเมื่อตัวเธอเป็นแค่เด็กในอุปการะ จะวาดหวังให้ความรักที่เกิดขึ้นสวยงามได้อย่างไร...
#พ่อเลี้ยงน่านคนดุ
คำโปรย
เมื่อเด็กสาวในอุปการะเผลอมอบหัวใจให้พ่อเลี้ยงหนุ่มผู้ซึ่งเปรียบเสมือนผู้ปกครองและเจ้าของชีวิต
ความรักที่นอกจากไม่มีหวังแล้ว ยังถูกวางในตำแหน่งตัวแทนของใครอีกคนมาโดยตลอด
ผู้หญิงที่เขาหลงรักมาตลอด 10 ปี
เพราะมีใบหน้าที่ละม้ายคล้ายคลึงกับเธอคนนั้น เธอจึงถูกวางตัวไว้ในตำแหน่งสำคัญจนเผลอคิดไปไกล
สุดท้ายพอได้รู้ความจริงก็เจ็บจนต้องยอมแพ้และถอยออกมา
ทว่าพอเธอเลือกจะปล่อยมือกลับกลายเป็นอีกฝ่ายที่ตามไขว่คว้ากันไว้จนแน่น
พันธนาการคนอ่อนประสบการณ์อย่างเธอให้ตกอยู่ใน อำนาจ และ ความปรารถนา ของเขาจนยากจะถอนตัว...
นรากรณ์ หรือพ่อเลี้ยงน่าน
ชายหนุ่มผู้ซึ่งได้ฉายาว่าเป็นคนไร้หัวใจ เพราะมันถูกฝากไว้ที่ผู้หญิงคนหนึ่งมานานแล้ว
ดิษยา หรือเดียร์
เด็กสาวในปกครองที่เผลอมอบหัวใจให้คนที่ไม่มีวันเป็นไปได้
และเจ็บจนต้องยอมถอยออกมา เมื่อรู้ว่าที่ผ่านมาตัวเองถูกใช้เป็นตัวแทนของผู้หญิงคนอื่นมาโดยตลอด
ตัวอย่างเรียกน้ำย่อย
“คุณน่าน! ออกไปนะคะ เดียร์ไม่อนุญาตให้คุณเข้ามาในนี้”
“ไม่ยักรู้ว่าฉันต้องขออนุญาตเข้านอกออกในบริเวณบ้านของตัวเองด้วย”
“แต่นี่มันห้องส่วนตัวของเดียร์นะ!”
“เหรอ แล้วยังไงต่อล่ะ ในเมื่อฉันก็เข้ามาแล้ว”
ดิษยาสาบานว่าเธอไม่เคยโมโหขนาดนี้มาก่อน ยิ่งได้ยินคำพูดยียวนและน้ำเสียงที่ทำราวกับไม่เป็นเดือดเป็นร้อนยิ่งทำให้เธอโกรธจนแทบจะตรงเข้าไปตะกุยหน้าหล่อ ๆ ของคนที่ยังยกยิ้มก่อกวน
นรากรณ์ไม่ได้จะมาหาเรื่อง เขาแค่จะมาถามว่าทำไมเธอถึงไม่ลงไปทานข้าว เขาเป็นห่วง ทว่าพอถูกปิดประตูใส่หน้าอารมณ์ไม่พอใจก็เริ่มก่อตัวขึ้น
พ่อเลี้ยงหนุ่มทิ้งถุงขนมปังเจ้าดังที่ให้เลขาช่วยแวะซื้อให้จากในตัวเมือง ตั้งใจจะเอาเข้ามาให้คนชื่นชอบขนมหวานชิมให้อารมณ์ดี แต่เขาไม่คิดว่าปฏิกิริยาที่ได้จะตรงกันข้าม ยิ่งได้ยินคำพูดอวดดีนั่นแล้วเขาจึงคิดว่าก่อนหน้านั้นมันต้องมีเรื่องอะไรสักอย่างเกิดขึ้นแน่นอน
“เป็นอะไร ฉันทำอะไรให้เธอโกรธหรือเปล่า”
เด็กสาวเชิดหน้าขึ้นสูง ไม่รู้ตัวเลยว่าริมฝีปากอิ่มที่เผยอขึ้นอย่างถือดีนั้นน่ามันเขี้ยวจนเขาอยากกดจูบลงไปหนัก ๆ เพื่อเป็นการลงโทษ พ่อเลี้ยงหนุ่มพรูลมหายใจออกมา เขากำลังพยายามใจเย็น แต่ดูเหมือนอีกคนจะไม่ให้ความร่วมมือแม้แต่น้อย
“พ่อเลี้ยงออกไปเถอะค่ะ”
“พ่อเลี้ยง?”
นรากรณ์ทวนคำพูดนั้นด้วยน้ำเสียงกดต่ำจนแทบจะเป็นคำราม ที่ผ่านมาดิษยาไม่เคยเรียกเขาด้วยคำนี้ ไม่ว่าเมื่อไหร่ก็ตามคำพูดที่เธอติดปากมักจะเป็นคำว่า ‘คุณน่าน’ ซึ่งเขายอมรับว่าชอบมันมาก มากกว่าชื่อเรียกที่เธอกำลังก่อกวนเขาโดยการพูดมันออกมาอีกครั้งในตอนนี้
“ค่ะ พ่อเลี้ยง”
“เธอไม่พอใจฉันฉันไม่ว่า แต่อย่ามาประชดประชันกันด้วยวิธีนี้”
“เดียร์ไม่ได้ประชดค่ะ ต่อไปเดียร์จะเรียกคุณว่าพ่อเลี้ยง เรียกเหมือนที่คนอื่นในไร่เขาเรียกกัน”
เธอไม่อยากได้อภิสิทธิ์อะไรอีกแล้ว ไม่อยากใช้หน้าตาที่เหมือนผู้หญิงที่เขารักเพื่อสร้างความแตกต่างให้ตัวเองอีก
“เธอเป็นอะไรเดียร์ บอกฉันได้ไหม”
“...”
เป็นอีกครั้งที่พ่อเลี้ยงหนุ่มทำใจเย็น ทว่าเจ้าของร่างเล็กที่กำลังจะเดินหนีก็ทำให้ความอดทนของเขาสิ้นสุดลง
“ดี งั้นก็ไม่ต้องพูด เพราะต่อให้เธอไม่พูดตอนนี้ฉันก็มีวิธีง้างปากให้เธอพูดมันออกมาอยู่ดี!”
"พ..พ่อเลี้ยงจะทำอะไรคะ"
นรากรณ์ไม่สนใจเด็กสาวที่พยายามสะบัดมือให้หลุดจากการเกาะกุม เพราะต่อให้เธอดิ้นหนีได้อีกครั้งเขาก็จะตามเธอกลับมาอยู่ดี
“จูบเธอมั้ง ทำเหมือนที่ฉันทำกับเธอเมื่อคืนนี้ไง”
“นี่คุณ...อื้อ!”
กลีบปากบางถูกทาบปิดและบดขยี้รุนแรงอย่างต้องการลงโทษในความผิด ขบเม้มและดูดดึงหนักหน่วง พ่อเลี้ยงหนุ่มดันคนตัวเล็กจนแผ่นหลังของเธอแนบชิดกับประตู จงใจบดเบียดร่างกายเข้าหาพร้อมทั้งริมฝีปากที่ตะโบมจูบรุนแรงไม่เว้นช่วง
“อื้อ!”
เสียงอู้อี้ลอดผ่านได้เพียงเท่านั้นเมื่อทุกคำพูดถูกลืนหายด้วยสัมผัสหนักหน่วงบนเรียวปาก นรากรณ์ขบเม้มอยู่กับตรงนั้นอย่างตะกุมตะกราม ดูดดึงมันแรง ๆ ให้สมกับความปากเก่งของเธอเมื่อครู่ ความอดทนของเขาไม่ได้มากพอให้สะกดกั้น และยิ่งถูกยั่วยุด้วยดวงตากลมที่มองมาอย่างถือดีนั้นก็พลันหมดลงทันที
ข้อมือเล็กทั้งสองข้างที่ยกขึ้นมาประทุษร้ายเขาถูกรวบไว้ด้วยมือเพียงข้างเดียว พ่อเลี้ยงหนุ่มคำรามเสียงต่ำเมื่อความหวานซ่านจากริมฝีปากกำลังปลุกเร้าบางสิ่งบางอย่างในตัวเขาให้ตื่นขึ้น จากนั้นไม่นานร่างเล็กก็ถูกเขารวบไว้ในอ้อมแขน ออกแรงยกเบา ๆ ก็สามารถพาเด็กตัวน้อยมาหยุดบนเตียงนอนกว้าง
ให้มันรู้ไปสิว่าเด็กอย่างดิษยาจะเอาชนะเขาได้!
ฝากติดตามนิยายเรื่องใหม่ของพิริณด้วยนะคะ
เรื่องนี้เป็นแนวบ้านไร่ พ่อเลี้ยงกับเด็กน้อยในปกครอง
#พ่อเลี้ยงน่านคนดุ
รับรองว่าดุสมใจแน่นอน
รับประกันความฟินโดยพิริณภัทรเจ้าเก่าจ้า
Guest
