ในวันที่ทุกอย่างดูมืดมนไร้หนทาง จะเดินออกมาก็ไม่ได้ จะเดินต่อไปก็ไม่ไหว มันก็คือวันใกล้สอบมิดเทอมของคณะวิศวะที่ขึ้นชื่อเรื่องความยากอยู่แล้ว ทำให้มีนักศึกษาที่แสนฉลาดน้อยมาเดินคลายเครียดอยู่ที่สวนสาธารณะใกล้มหาวิทยาลัยในยามค่ำคืน คนเดียวโดดเดี่ยวเดียวดาย เหตุการณ์ที่ไม่คาดฝันก็เกิดขึ้น "น้องๆ ครับ" เสียงใครวะ "น้องๆ น้องนั่นแหละครับ... เงยหน้าขึ้นมาหน่อยครับ" ฉันค่อยๆเงยหน้าตามที่เสียงนั้นบอกก็เห็นผู้ชายคนหนึ่งอยู่บนต้นไม้ ที่กำลังเรียกฉันให้มองไปที่เขา "น้องช่วยพี่รับแมวหน่อยครับ" เขาบอกฉัน "หะ! แมว" ฉันขานรับเขา "ใช่ครับน้องอยู่ตรงนั้นนะครับ เล็งดีๆพี่จะโยนลงไปให้น่ะครับ.. เอ้ารับ" "เฮ้ยๆๆเดี๋ยวดิ" ฉันที่ตกใจที่เขาโยนแมวลงมาให้ฉันรับ ฮึบ โอ้ยโชคดีที่รับลูกแมวน้อยนี้ทัน แต่ตัวเองดันไปกองอยู่ที่พื้นเป็นเบาะให้แมวเฉยเลย "เป็นไงบ้างเด็กดี มะกี้กลัวความสูงหรือป่าวคะ" ค่ะถามหาแต่แมวคนรับแมวกว่าจะลุกขึ้นได้นี่ ฉันที่พาตัวเองลุกขึ้นมาดูเขากับแมว ถึงกับเชี้ยย... หล่อมากหล่อเกินไปแล้วงานดีสุดๆ "เออน้องครับ ขอบคุณครับมากนะครับ" ได้สติขึ้นมาตอนเขาทักฉัน "เอ่อ อ่อค่ะ" "พี่ไปก่อนนะครับ" เอ้าขอบคุณเสร็จก็ไปเลยบ่วะ โอ้ยฉันที่เจ็บก้นตอนรับลูกแมวไว้ "แมวหรือลิงวะหาเรื่องปีนต้นไม้เล่นจังเลยนะคะ วันนี้วันไรนิ อ่านหนังสือก็เครียดจะสอบก็เครียดดันมาเจ็บตัวอีก ดีแท้ชีวิตนี้" ตัดท้อกับตัวเองเสร็จก็กลับหอไปอ่านหนังสือดีกว่า สวัสดีเรา ข้าว ข้าวเฉยๆเราคือนักศึกษาวิศวะอุตสาหการปี 3 ที่ฉลาดน้อยคนนั้นเอง ฉันไม่ใช่คนสาวสวยไม่ใช่สาวห้าวไม่ใช่สาวเก่งไม่ใช่คนโง่ด้วย เป็นผู้หญิงกลางๆเรื่อยๆ เรื่อยเปื่อยอะ ตั้งแต่เกิดมาไม่เคยมีแฟนเป็นสาวโสดๆ โสดโว้ย โปรโมทมากค่ะ
สวัสดีค่ะ "รีดเดอร์" ทุกคนที่เข้ามาอ่านบทนำเรื่องนี้เรื่องนี้เป็นเรื่องแรกของ "ไรท์" นะคะ แล้วเป็นมือสมัครเล่นด้วยค่ะ ฝากเนื้อฝากตัวและให้คำแนะนำหรือความคิดเห็นกันด้วยนะคะ
Guest
