สัมภเวสี
35
ตอน
3.55K
เข้าชม
1
ถูกใจ
5
ความคิดเห็น
10
เพิ่มลงคลัง

บทนำ 

ในคืนเดือนดับอันมืดมิด บนถนนสายเปลี่ยวอันมืดมนอนธการและรกร้าง ต้นไม้ใหญ่สองข้างทางตั้งตระหง่านเงาทะมึนของมันให้ความรู้สึกคล้ายกับผีร้ายที่ลำตัวสูงใหญ่ เสียงหริ่งเรไรหวีดแหลมเยือกเย็น กระแสลมพัดแรงพาใบไม้ไหว เสียงครืนของฟ้าดังก้องมาแต่ไกล อีกไม่นานหยาดพิรุณคงร่วงหล่นลงมาจากนภา ทว่าในขณะนี้มีเด็กสาวที่ชื่อว่า บัว กำลังพาร่างของตัวเองเดินฝ่าความมืดมนบนถนนสายร้างอันน่าขนลุก ในมือโอบอุ้มเด็กน้อยทารกผู้ลืมตาขึ้นมาดูโลกได้ไม่ถึงอาทิตย์ เด็กหญิงหน้าตาน่าชังปิดเปลือกตาหลับสนิทในอ้อมกอดของเด็กสาว เธอแวะเข้าป่าข้างทางเมื่อถึงที่หมาย ใบหน้าหมองเศร้าเหมือนคนอับจนหนทางเหนื่อยล้า บัวหมดแล้วซึ่งความหวัง เหมือนคนหมดอาลัยตายอยากในชีวิต มือวางลูกน้อยลงบนพื้นดินที่คลาคล่ำไปด้วยใบไม้แห้ง เสียงหมาหอนดังก้องมาแข่งกับเสียงฟ้าลมฝน ที่นี่คือ ป่าช้าเก่า มันรกร้างและไร้ผู้คนมานานแล้ว เธอมาที่นี่เพื่อปลดปลงชีวินของตัวเองและลูกน้อย น้ำตาของแม่วัยรุ่นซึมไหลผ่านดวงหน้าสวย บัวจ้องมองลูกน้อยที่นอนนิ่งหลับตาพริ้ม ก่อนจะหันมาใช้สองมือเริ่มขุดหลุมหวังให้พสุธานี้รับลูกน้อยของเธอกลับคืนสู่อ้อมกอดอีกครา 

“ฮึก แม่ขอโทษ” สองมือขุดหลุม ปากนั้นเพียรเฝ้าขอโทษลูกสาว เธอไม่มีญาติสนิทมิตรสหายที่ไหน หวังพึ่งใครก็ไม่ได้ ลำพังตัวเองยังเอาไม่รอด แล้วจะเลี้ยงลูกน้อยได้อย่างไร ไม่ว่าจะบากหน้าไปหาใคร เขาก็เพียรแต่ส่ายหน้าหนี เมื่อเป็นเช่นนี้ก็อย่าอยู่มันเลยบนโลกโหดร้ายใบนี้

หลุมขนาดพอดีถูกขุดขึ้น บัววางมือจากดินร่วนซุย เอี้ยวตัวมาอุ้มลูกสาวอีกครั้ง ใบหน้าจิ้มลิ้มพริ้มเพรา แสนรัก นั่นคือชื่อของเจ้าตัวน้อย 

“ฮือๆ แม่ขอโทษ แม่ผิดสัญญา” บัวยิ่งสะอื้นหนักขึ้นเมื่อเห็นลูกลืมตาตื่นขึ้น เธอส่ายหน้าพร้อมน้ำใส ไม่ได้อยากทำอย่างนี้ แต่ไม่รู้จะหันเหไปพึ่งใคร ปากบางก้มลงสัมผัสลูกนี่คือครั้งสุดท้ายแล้วชาตินี้ ในอกร้าวรานแทบขาดใจ กอดแนบลูกเข้าหาอีกครั้งหวังสัมผัสลูกสาวเป็นครั้งสุดท้าย บัวตัดใจวางลูกน้อยลงบนหลุม น้ำตาพลันไหลหลากมาเต็มหน้า สองมือของแม่วัยรุ่นค่อยๆ เกลี่ยถม ทุกครั้งที่เกลี่ยดินลงหลุม มันเหมือนเฉือนเอาหัวใจดวงน้อยของแม่คนนี้ไปด้วย “ฮือๆ แม่ขอโทษ แม่ผิดสัญญา”

“อุแว้ อุแว้” แสนรักเหมือนรู้ว่าแม่นั้นจะทำอะไร จากนอนนิ่งมองหน้าแม่กลายเป็นกรีดร้องขอความช่วยเหลือ สัญชาตญาณของการเอาชีวิตรอด ไม่มีใครอยากตาย

“ฮือๆ แม่ขอโทษ แม่ผิดสัญญา” แม่วัยรุ่นเจ็บปวดเหลือแสน มือขวายื่นลงไปในหลุมแล้วสัมผัสบางเบาที่ดวงหน้า ก่อนที่มือซ้ายจะกำดินแล้วหย่อนลงไป ตัดใจรีบโกยพูนดินให้ลงหลุม เสียงร้องไห้กรีดร้องของเจ้าตัวน้อยกรีดก้องดังสะท้อนในทรวงอกของคนเป็นแม่

“ฮือๆ แม่ขอโทษ แม่ผิดสัญญา” บัวกล่าว ก่อนจะมองไปในความมืดมิด หวังใช้ที่นี่ปลดปลงสังหารลูกน้อยกับตัวเองให้หมดลม ข้างกันนั้นมีขวดยาฆ่าแมลงตั้งอยู่ นี่คือสิ่งที่จะพรากเอาวิญญาณของบัวไปตามลูกน้อย แม่วัยรุ่นหยิบมันขึ้นมา บัวเปิดฝาออกหวังกรอกเข้าปากตัวเองทั้งหมด พลันภาพของบางอย่างก็ฉายชัดในหน่วยตา

สุนัขตัวเมียเดินเข้ามาหา ข้างหลังนั้นเต็มไปด้วยลูกหมาตัวเล็กแสนซนนับได้ 8 ตัว แล้วหัวใจของบัวก็ตีบตันสมองพลันคิดบางอย่างได้ นั่นคือหมา แต่เธอเป็นคน ควรแล้วหรือจะทิ้งลูก ในเสี้ยววินาทีสองมือรีบโกยดินขึ้นมาจากหลุม หัวใจสลายเมื่อความคิดชั่ววูบเกือบพรากชีวิตลูกรัก โชคดีฟ้ายังเข้าข้าง แสนรักยังไม่เป็นอะไร กอดลูกแนบร่างปลอบโยนด้วยหัวใจที่ผิดบาป นัยน์ตาโศกมองเห็นแม่หมานอนท่าแล้วเด็กทั้งแปดก็เข้าไปยื้อแย่งดื่มนมจากอก

นั่นคือหมา ส่วนเธอคือคน แล้วก็คิดได้ว่าตัวเองช่องด้อยค่ากว่าหมา หมาพูดไม่ได้ หมาไม่ได้เรียนหนังสือ หมาไม่มีมือ หมาทำงานไม่ได้ แต่หมาเลี้ยงตัวเองและเลี้ยงลูกของมันได้เป็นคอก หมาไม่เคยคิดฆ่าลูก หมาไม่เคยคิดทำแท้ง แต่มนุษย์เช่นเธอกลับตรงกันข้าม บัวละอายใจเหลือเกิน เกิดมาเป็นคนทั้งทีกลับสู้หมาไม่ได้ เธอวางลูกน้อยลงพื้นและก้มกราบแม่หมาด้วยสำนึกบุญคุณ น้ำตาไหลลงพสุธานี่คือคำสัญญาจากหัวใจ จะชดใช้ให้ลูกด้วยชีวิต เงยหน้าขึ้นมองเห็นความรักลูกของหมา แล้วเธอเล่าทำไมถึงจะพรากชีวิตเขา สองมือโอบอุ้มแสนรัก

“ฮึก เรามาสู้ไปด้วยกันอีกครั้งนะลูก แม่บัวสัญญาด้วยชีวิต จะเลี้ยงแสนรักให้ดีที่สุดให้ได้” บัวพูดกับลูกสาวแล้วลุกขึ้นยืนอีกครั้ง สองขาเยื้องย่างออกไปจากป่าช้าใหญ่ ใจของบัวกลับมาเข้มแข็ง มันเต็มไปด้วยพลังแห่งรัก รักแท้อันแสนบริสุทธิ์ สัญญาคำมั่นมันตอกตำฝังลึก ผู้หญิงที่ชื่อบัวคนนี้ จะเฝ้าฟูมฟักแสนรักไม่ห่างไปไหน

แสดงเพิ่มเติม

รีวิว (0)

เรื่องนี้ยังไม่มีรีวิว